Foto’s Andre Joosse, verslag Bart Somers
Sale Flamand en Vuile Waal: op Dour 2012 waren het geen scheldwoorden, wel correcte beschrijvingen van eenieders uiterlijk. Propere mensen kwam je niet vaak tegen op de Plaine de la machine à feu, en al zeker niet op dag 4, met goede muziek en een ongekende hoeveelheid modder, die ongetwijfeld ook van hoge kwaliteit was.
Aftrappen deden we met Team Me. We wisten nog net op tijd de Clubcircuit Marquee binnen te glippen om ons te onttrekken aan de zoveelste hevige stortbui. De gekke bende uit Noorwegen had er al erg veel zin in voor het uur van de dag en zorgde met hun vrolijke pop voor een erg luchtig begin. Het zestal stond, op uitzondering van de drummer, op één rij vooraan het podium, de zanger dook op het einde nog even het publiek in, en met songs als ‘Show Me’ en ‘With my Hands Covering Both of my Eyes I am Too Scared’ redelijk achteraan konden we terugblikken op een geslaagde set.
De volgende band die het podium van de Marquee – onze vaste stek op 15 juli – mocht betreden was Givers. Hun recente album ‘In Light’ ontsnapte een beetje veel aan onze aandacht en die van de meeste andere media, wat eigenlijk doodzonde is, we geven het toe. Wat ons na een paar festivaldagen opviel: de trend van Humo’s Rock Rally, waar we bij slechts 3 van de 10 finalisten echte drums zagen, wordt nog niet helemaal vertaald naar de Dour-podia die wij bezochten. Ook Givers had 2 bandleden die zich voor een groot deel met slagwerk bezighielden. Hun energieke indiepop met folky inslag klonk als Fleet Foxes die na een zat feestje in bed belanden met Vampire Weekend. Hun meest populaire lied ‘Up Up Up’ bleek ook live een topper.
Een halfuurtje later was het de beurt aan Chairlift om de volhardende Dour-gangers te entertainen. Na de 2 energieke voorgangers kwamen de leden van Chairlift erg statisch over, al ontbrak het zeker niet aan vocaal enthousiasme. Ze waren ook de eerste band die veel volk naar de Marquee wist te lokken vandaag, en de frontvrouw stak, in perfect Frans, haar sympathie voor de vorige act Givers niet onder stoelen of banken. De groep bouwde hun set vol aanstekelijke synthpop voorzichtig op naar een climax, met hun meest bekende songs ‘Bruises’ en ‘I Belong In Your Arms’ beiden in het tweede deel van het optreden, en ‘Amanaemonesia’ als afsluiter. Veel hadden ze niet bewogen, de mensen van Chairlift. Het publiek daarentegen had weinig stilgestaan.
Met Baxter Dury kregen we een artiest voorgeschoteld die we in mei ook al aan het werk zagen tijdens Les Nuits Botanique. De Brit is een rasentertainer die de sympathie van de fans al weet te winnen met één enkele grappige blik richting zaal. Het openingstrio was identiek aan dat in Brussel, met liedjes over de meisjes Francesca, Isabel en Claire. Voor het overige plezierde Dury de tent met onder meer ‘Leak At The Disco’, ‘Cocaine Man’ en ‘Afternoon’, dat hij opdroeg aan iedereen omdat er altijd wel een plek in jezelf is waar de zon schijnt. Tussen de songs door stoeide de zanger graag met de zaal, lanceerde hij om de haverklap dierengeluiden de micro in en stak hij zijn bewondering voor de volhardende festivalgangers niet onder stoelen of banken. De zang in ‘Hotel In Brixton’ liet hij over aan zijn toetseniste Madelaine Hart. ‘Love in the Garden’ was een mooi orgelpunt van een entertainende set vol typisch Britse rock en pop.
Het beste moesten we echter nog krijgen, en wel van The Subways. Een meute opzwepen zit deze mensen in het bloed, al zorgden de fans ook al voor de nodige sfeer voor het optreden begon. Hoewel ze zeker en vast niet de geschiedenisboeken zullen ingaan als de Mozarts of Beethovens van hun generatie, hebben Billy Lunn, Charlotte Cooper en Josh Morgan wel al een repertoire om u tegen te zeggen. Met een energie als weinige anderen, openden The Subways met ‘Oh Yeah’, waarna de ene meezinger alvast de andere aankondigde, als waren het dominostenen. in de razende sneltrein bevonden zich onder meer absolute toppers als ‘We Don’t Need Money To Have A Good Time’ en ‘Rock & Roll Queen’, het eindstation heette ‘It’s a Party’. En een feestje was het, met een frontman die zich naar het einde toe al crowdsurfend tot één van de steunpalen van de tent liet drijven, om zich daarna vanop 3 meter hoogte weer op de dolenthousiaste fans te werpen. Je zou dit K3 voor volwassenen kunnen noemen, de bandleden namen bovendien vaker het wood amazing in de mond dan Astrid Bryan op haar meest welbespraakte dagen, maar we amuseerden ons een uur lang verrot, en met ons duizenden anderen.
Het concert van The Flaming Lips lieten we aan onze neus voorbijgaan, omdat we een poging om ons nog één keer door de stilaan stinkende smurrie richting main stage te wringen al snel staakten en rechtsomkeert maakten richting Clubcircuit Marquee. Het voordeel was dat we op de allertweede rij konden postvatten voor The Rapture om het optreden mee te maken tussen de fans die wel erg uit de bol gingen. Tussen opener ‘In The Grace Of Your Love’ en afsluiter ‘How Deep Is Your Love’ zat een set met weinig gepingel en des te meer dansbare vibes. Met weinig verbale interactie, maar wel het juiste gebaar op het juiste moment, tonnen live ervaring en een resem opzwepende songs overtuigde The Rapture vriend en mogelijk ook vijand. Na de show bleven de fans nog lang nazingen. De hemel boven Dour was ondertussen helemaal open, en een laatste confrontatie met de modder kondigde zich aan, richting parking en propere schoenen.
Dour 2012 zal voor alle aanwezigen een festival zijn dat ze niet snel vergeten. Op puur muzikaal vlak kunnen we niet helemaal van een topper spreken, daarvoor zagen we teveel concerten die wel goed maar niet memorabel waren. Na deze vier dagen hebben we hopelijk wel een echte zomer verdiend, al blijft het buiten miezeren terwijl we dit verslag aan het typen zijn.
Ons verslag en foto’s van dag 1 vind je nog steeds hier, dag 2 staat hier, en dag 3 hier. Een mixtape die we voor het festival maakten met 17 tips voor Dour kun je nog steeds gratis beluisteren via deze link.