Foto’s Andre Joosse, verslag Bart Somers
De rit naar dag 2 van Dour voorspelde niet veel goeds: wolken en gedruppel waren een uur lang ons deel. Enkele minuten voor we op de festivalweide aankwamen, gunden de weergoden ons wat droge lucht, en op een kwartier of zo na veranderden ze voor de rest van de dag gelukkig niet meer van mening.
We waren nog net op tijd in Dour om het laatste kwartier van V.O. mee te pikken, een band uit Franstalig België die we enkele jaren geleden een hele mooie show zagen spelen als support van Girls In Hawaii in de AB. Wat we te horen kregen in La Petite Maison Dans La Prairie op Dour klonk even goed. Pop waar je vrolijk van wordt, met steeds een folky touch, doet het steeds goed op een festival, al hield de modder blijkbaar veel mensen weg van de ietwat afgelegen tent.
Voor ons was La Petite Maison Dans La Prairie min of meer onze vaste uitvalsbasis vandaag. Ook de tweede groep die we meepikten komt uit het zuiden van het land en heet Malibu Stacy, een van de meest Brits klinkende acts uit België. Songs als ‘Razorback’ konden op het nodige applaus rekenen, al barstte de show nooit helemaal los en heeft de band mogelijk weinig nieuwe zieltjes gewonnen. Met iets meer variatie in muziek en zang liggen alle wegen open voor Malibu Stacy, al bestaat het risico dat ze hun plafond bereikt hebben.
Ook voor Hanni El Khatib konden we voor hetzelfde podium blijven kamperen. We zagen een trio dat, in tegenstelling veel andere garagerockacts, helemaal niet chaotisch overkwam. Drie mannen die duidelijk wisten waar ze mee bezig waren deden met hun vaak bluesy gitaarrock onvermijdelijk denken aan een jonge versie van The Black Keys of een iets minder stampende Band Of Skulls. De in San Francisco geboren zoon van Palestijnse en Filipijnse migranten was de eerste echte knaller van de dag. Met nummers als ‘Dead Wrong’ en ‘You Rascal You’ kregen de drie zowat het hele publiek op hun hand. Een nieuwe song die ‘Good Feeling’ zou kunnen heten toonde aan dat het voor de toekomst ook wel snor zit.
De laatste act die we in La Petite Maison zagen was Fanfarlo. Twee maanden geleden sierde de groep nog de affiche van Les Nuits Botanique, het lovende verslag daarvan lees je elders op Indiestyle. Ook in Dour konden de indiepopsongs – die willens nillens beelden van Belle And Sebastian met minder strijkers en Beirut in een wildere dag oproepen – op veel bijval rekenen. Het vlotte contact dat frontman Simon Balthazar en toetseniste Cathy Lucas steeds weten te leggen met de fans zorgt steeds voor de nodige sympathie. De knappe songs doen de rest. Tot de uitschieters konden we vroeg in de set al het erg aanstekelijke ‘Lenslife’ rekenen. Ook ‘I’m A Pilot’, ‘Finish Line’, ‘Deconstruction’ en ‘The Walls Are Coming Down’ zetten het mooie repertoire dat Fanfarlo met amper 2 albums opbouwde in de verf. ‘Harold T. Wilkins, Or How To Wait For A Very Long Time’ zorgde voor het verwachte orgelpunt.
Op de main stage, in Dour The Last Arena genoemd, was het daarna tijd voor Dinosaur Jr., dat nog stamt uit de tijd dat festivals per definitie rockfestivals waren en de hip hop van De La Soul of de dance van Deee-Lite op Rock Werchter exotischer overkwamen dan een walvis op rolschaatsen. Zowel band als fans beginnen dan ook hoe langer hoe meer weg te hebben van gerimpelde dino’s dan van jonge veulens. Het jonge volk liet de stevig rockende set met onder meer ‘Out There’, ‘Feel The Pain’, Cure-cover ‘Feel The Pain’ en ‘Freak Scene zo goed als volledig links liggen. Wie wel keek kon genieten, hier en daar terugdenkend aan mooie momenten uit de eigen jeugd waarvoor Dinosaur Jr. ongetwijfeld bij menigeen de soundtrack heeft verzorgd.
Op festivals met verschillende podia word je bijwijlen onvermijdelijk geconfronteerd met hartverscheurende keuzes. Om 21 uur moesten we beslissen of we naar St. Vincent zouden afzakken, dan wel naar Sébastien Tellier of Puppetmastaz. Met een rug die na 2 festivaldagen serieuze tekenen van sleet begon te vertonen kozen we, omdat stilstaan op zo’n moment meer pijn doet dan springen, voor de act met de grootse garantie op beweging: de hiphoppende poppen van Puppetmastaz. Een goede keuze, zo bleek. Een bomvolle dance hall kreeg alle truken van de hiphopfoor voorgeschoteld, maar dan wel door poppenkastpoppen in plaats van mensen. Handen wuiven, dingen naroepen, op en neer springen, het blijft werken. Als de muziek goed is uiteraard, en de songs van deze in Berlijn gevormde formatie zijn steengoed. Geen haan die ernaar kraaide dat de dialogen tussen de nummers door soms een beetje flauw waren, dit is anno 2012 de festivalsfeer bij uitstek, en een uitstekende wisselwerking tussen entertainment en muziek.
Hoewel onze oren bijna aan rust toe waren, lieten we ons daarna trakteren op de decibels van Ministry, een legende uit het industrial-genre. Net als bij Dinosour Jr. kwam de gemiddelde leeftijd van de bandleden vrij goed overeen met die van de mensen die zich voor het podium hadden verzameld, al was er meer volk opgekomen dan bij J. Mascis en co. Ministry trok als vanouds in woord, klank en beeld van leer tegen het Amerikaanse politieke establishment. De groep sloeg ons om de oren met stevige brokken als ’99 Percenters’ en ‘Just One Fix’ en bewees na al die jaren nog steeds een terechte headliner te zijn. Met een repertoire als dat van Al Jourgensen en co kun je gemakkelijk een concert van 5 uur vullen. In een set van een uur vallen er dus onvermijdelijk klassiekers uit de boot. Dat we geen ‘Jesus Built My Hotrod’ hoorden was jammer, maar wat we in de plaats kregen was meer dan genoeg om dit gemis te compenseren.
Afsluiten deden we met Battles, dat uit een totaal ander vaatje tapte dan gelijk welke andere act die we de laatste twee dagen in Dour hadden gezien. Als meesters van de creatieve beats zijn deze experimentele medemensen er nooit in geslaagd om onverdeeld positieve reacties los te weken. In de Clubcircuit Marquee konden ze in ieder geval rekenen op veel bijval met een set die zowel visueel als qua muziek een hele tent kon overtuigen. Na ongeveer een kwartier zette ‘Atlas’ de massa helemaal in beweging, en de rust zou dankzij andere toppers als ‘Ice Cream’ (het absolute hoogtepunt van de show) en ‘Futura’ niet meer wederkeren tot na de laatste toon.
Ongelofelijk maar Bardi, dag 2 van Dour Festival was modderig, maar zo goed als volledig droog. Hopelijk blijven de hemelsluizen ook vandaag de hele dag dicht, zodat we optimaal kunnen genieten van onder meer BRNS, Poliça, Frànçois & The Atlas Mountains, The War On Drugs, Nada Surf, Destroyer, Bon Iver en Kurt Vile And The Violators. Hoe het was, dat lees je morgen. Ons verslag en foto’s van dag 1 vind je nog steeds hier, een mixtape met 17 tips voor Dour beluister je gratis via deze link.
Meer info en tickets voor vandaag en de komende dagen vind je op de website van Dour Festival 2012.