Foto’s Andre Joosse, verslag Bart Somers
Dour 2012 ging droog van start, en eindigde in een waterpartij die ons deed beseffen: het is zomer. In België. Op muzikaal vlak loste de eerste festivaldag de meeste verwachtingen in. Onze tips voor het hele festival kun je nog steeds hier beluisteren, een verslag van dag 1 lees je hieronder.
De eerste tent die we in de vroege voormiddag binnenstappen zat al aardig vol voor Compact Disk Dummies. Met de bravoure en het tomeloze jeugdige enthousiasme dat we al waarnamen tijdens Humo’s Rock Rally liet het jonge duo zien dat ze ook een festivalpubliek zonder probleem in beweging krijgen. Naar schatting 2000 mensen hadden zich verzameld in de Dance Hall om zich wakker te laten dreunen, en dat lukte.
Ook elektronisch en toch rustiger ging het eraan toen bij Juveniles, een Franse groep die in het Engels zingt en hun bandnaam toch uitspreekt in het Frans. Openen deed het trio met ‘Hard Working Girl’ dat de toon zette voor de rest van de set: electropop die enigszins laidback is en toch erg catchy. Een nummer als ‘We Are Young’ had bijvoorbeeld even goed uit Brooklyn kunnen komen.
Vroeger kwamen bands uit de UK en uit de States. Op Dour was het: 3de band, 3de land: Noorwegen ditmaal. De Casiokids leken al erg wakker voor het uur van de dag, lieten met ‘Det Haster’ al vrij vroeg een van hun bekendste songs op het publiek los, en trachtten de sfeer aan te wakkeren door een stukje ‘Walk Of Life’ van de Dire Straits in hun set te mengen. Toch duurde het tot het afsluitende duo ‘Finn Bikkjen!’ en ‘Fot I Hose’ voor de zanger, die voortreffelijk Frans sprak, en zijn 5 dolle kompanen de tent helemaal aan het dansen kregen.
Met School Is Cool stond er een eerste topper op de affiche. Hoewel de groep deze zomer op een hoop festivals staat, brachten ze ook in Dour veel enthousiaste fans op de been. Hun debuutalbum heeft de tand des tijds dan ook doorstaan, en bevat meer hits dan een hamster zonnebloempitten in zijn kaken kan proppen. ‘The World Is Gonna End Tonight’ trapte het feestje af, de andere al dan niet op single uitgebrachte hits deden de rest. Pretentieloos switchte School Is Cool van muisstille folk naar geweld vol percussie en steeds stond het woord fun centraal. Zo hoort het.
Tegenwoordig komen bands blijkbaar vooral uit België, want de volgende hap op ons menu heette Black Box Revelation. Het duo heeft allang niets meer te bewijzen hier te lande, en kon met ‘High On A Wire’ vrij vroeg in de set op massale bijval rekenen. De sterke punten van de groep zijn ondertussen gekend: massa’s energie, songs zo rauw als de tong van een krokodil op waterdieet en een stem die zo doorleefd klinkt dat het lijkt alsof ze al 5 vorige eigenaars heeft gehad. Jammer dat het geluid, waar we eerder die dag nog niets op aan te merken hadden gehad, niet helemaal goed stond, met onder meer veel te dominante lage tonen. Dat BBR al zoveel knallers van songs heeft, zorgde ervoor dat we toch van een geslaagde festivalset kunnen spreken.
Belgisch, we schreven het al. De volgende act die we gingen checken was er weer eentje uit de drietalige driehoek: het Brusselse Great Mountain Fire. Je kent hen misschien van de radiohit ‘Late Lights’. Iedereen die de band de laatste maanden live zag, sprak er vol lof over. En terecht, concluderen we na hun set in Dour. Zonder de muziek echt goed te kennen, lieten we ons van de eerste minuut tot de laatste in beweging zetten door de erg dansbare en meestal aan de eighties schatplichtige pop van dit gezelschap. De grens tussen Franstalig België en Vlaanderen blijkt op muzikaal vlak vaak moeilijk te overschrijden, al lijkt Great Mountain Fire wel over het juiste schoeisel te beschikken om de stap te zetten.
Een act die hoog op ons prioriteitenlijstje stond voor Dour was Caribou. Hun passage in de AB ter ere van Autumn Falls was voor ons een van de hoogtepunten van 2010. In Dour kon de set niet helemaal overtuigen, en kookte de Clubcircuit Marquee nooit helemaal over. Correctie: voor het optreden begon, zat de sfeer er wel al goed in. Die lijn kon helaas niet worden doorgetrokken. Een afwisseling tussen een geluid dat meer naar electropop neigt dan we van Caribou gewoon zijn enerzijds, en erg experimentele passages anderzijds zorgden vooral voor een afwachtende tent. Na een half uur kwam het publiek toch langzaamaan in beweging, en toen ondergetekende zich tijdens ‘Odessa’ richting Last Arena begaf om het begin van Franz Ferdinand niet te missen, leek een heftig einde van de show nog tot de mogelijkheden te behoren.
De favoriete band van de regengoden heet ongetwijfeld Franz Ferdinand. Hoe beter Alex Kapranos en kompanen begonnen te spelen, hoe harder het begon te gieten. En helaas voor haters van regen: de mannen speelden enorm goed, en lieten zien niet voor niets aan de top van de hedendaagse indierockscene te staan. We kregen tonnen hits, de ene al beter dan de andere, die stuk voor stuk werden gebracht met het voor deze bende zo kenmerkende showgevoel. Met ‘Michael’, ‘No You Girls’ en ‘Walk Away’ kregen we een stevig openingstrio richting doordrenkte oren geslingerd, en ook het nieuwe werk viel onmiddellijk in de smaak. Franz Ferdinand bracht veel songs niet klakkeloos in de studioversies en deinsde er niet voor terug om zich volledig te laten gaan in bepaalde instrumentale passages. Tijdens ‘This Fire’ geloofden we dan ook echt dat de groep de woorden burn this city in de praktijk zou kunnen brengen, ondanks de stortbuien die tevergeefs trachten om de fans richting schuilplaatsen te drijven. Kapranos stak zijn respect voor het publiek dat de regen trotseerde niet onder stoelen of banken, en met een welgemeende buiging nam het viertal vooraan het podium afscheid.
We kunnen het optreden van deze Schotten enkel beschrijven als de ideale afsluiter van een geslaagde festivaldag, en maken ons klaar om opnieuw richting Dour te trekken. Vandaag staan onder meer Battles, Ministry, St. Vincent, Puppetmastaz, Dinosaur Jr., Fanfarlo, Hanni El Khatib, Malibu Stacy en V.O. op de affiche.
Meer info en tickets voor vandaag en de komende dagen vind je op de website van Dour Festival 2012.