Niet zo heel lang geleden werd je om de oren geslagen met het resultaat van een soort studie die de meest ergerlijke gedragingen van een concertpubliek oplijstte. Het roepen van verzoeksnummers scoorde daarbij erg hoog. Niet zo voor Dinosaur Jr. blijkbaar. Nadat J Mascis bij aanvang van een druk gesolliciteerde bisronde langs zijn neus weg vraagt welke songs het publiek nog wil horen, leidt de door Lou Barlow gemodereerde interactie, schijnbaar zelfs lichtjes tegen de zin van drummer Murph in, tot een spetterende finale met achtereenvolgens ‘Raisins’, de Cure-cover ‘Just Like Heaven’ en ‘Sludgefeast.’ Om ons de laatste keer dat we zulke uiting van nonchalante spontaniteit op een podium te zien kregen voor de geest te halen, moeten we diep in ons geheugen tasten.
Foto’s door Nick De Baerdemaeker.
Ruim 75 minuten eerder trok het trio in een volledig uitverkochte, naar vuige gitaarrock hongerende grote zaal van Trix hun set met ‘The Lung’ overtuigend op gang. In het eerste deel ligt de klemtoon op hun meest recente album. Terwijl klassieker ‘The Wagon’ eerder vroeg de revue passeert, maken uit ‘I Bet On Sky’ vooral single ‘Watch The Corners’, ‘Almost Fare’ en ‘Don’t Pretend You Didn’t Know’ indruk. Nadat Barlow de vocalen van ‘Rude’ voor zijn rekening nam, maken de ervaren noiserockers zich op voor een ouderwets rondje greatest hits.
Daarbij putten ze naar hartelust uit het indrukwekkende arsenaal publieksfavorieten dat ze in hun pre-reünie periode bij elkaar schreven. Naast ‘Feel The Pain’ en ‘Start Choppin’‘ hitsen ‘Get Me’
‘Freak Scene’, ooit zowat een anthem voor een ganse generatie slackers, en afsluiter ‘Forget The Swan’ het bijna uit zijn voegen barstende voormalige Hof ter Lo helemaal op. Vreemde eend in de bijt vormt ‘Training Ground’ een nummer dat stamt uit de tijd dat Barlow en Mascis zich onder de naam Deep Wound nog uitsluitend stortten op heftige, noisy hardcore punk.
Na al die jaren en de diverse watertjes die werden doorzwommen valt nog altijd de bizar knetterende energie van de oorspronkelijke Dinosaur Jr.-bezetting op die het resultaat is van de excentrieke chemie die het drietal met elkaar verbindt. Deze is gebaseerd op het lijzige supertalent Mascis en de naarstig wroetende Barlow die als op het eerste zicht absolute tegenpolen door bindatoom annex duracell konijn Murph in een even merkwaardige als wonderlijke constellatie worden gebracht. Terwijl Barlow het hele optreden lang hyperkinetisch tekeergaat meestal ergens halverwege zijn bassteel, schiet Mascis, haast mijmerend, lichtjes heupwiegend geposteerd voor een indrukwekkende batterij Marhall-versterkers, als een ware éminence grise van de alternatieve rock van de ene scheurende solo in de andere, af en toe plaats makend voor een resem overdonderende, loeiharde powerchords. De sinds jaar en dag melancholisch overkomende frontman kan het zich zelfs permitteren systematisch zowat de helft van het refrein van een relatieve hit als ‘Out There’ droogweg aan zich voorbij te laten gaan. Heel veel volk zien we daar niet even glansrijk mee wegkomen.
Oh ja, en voor we het vergeten: ofwel vallen die nieuwe geluidsnormen best nog wel mee, ofwel gaven Mascis en de zijnen de weledele minister in kwestie gisteren een huizenhoge middenvinger. We waren onze meetapparatuur helaas thuis vergeten, en hebben er dus het raden naar…
De komende weken programmeert Trix nog onder meer Brad (13.02), Radio Moscow (23.02) en Fidlar (04.03). Alle info, tickets en de volledige concertkalender vindt u hier