Foto’s Pieter Verhaeghe en Bart Vander Sanden, verslag Anke Verbeke en Bart Somers
Hoewel Les Nuits Botanique vanavond nog onder meer Gravenhurst en Oxmo Puccino Trio afficheren in respectievelijk de Rotonde en het Museum, loopt het jaarlijkse topfestival toch stilaan op zijn laatste beentjes. Gisterenavond mochten Blood Red Shoes, Spector en BRNS proberen de Chapiteau vakkundig af te breken.
Weinig Belgische bands krijgen momenteel zoveel lof toegezwaaid als BRNS. De tent in de Kruidtuin zat bij aanvang van hun concert dan ook al voller dan meestal het geval is bij een support die al moet starten om 19u30. We konden enkel vaststellen dat de uitstekende live reputatie van het gezelschap met zingende drummer meer dan terecht is. De groep speelde met zichtbaar plezier en enthousiasme, en weet experiment te verzoenen met toegankelijkheid. Hun bekendste song ‘Mexico’ zorgde als voorlaatste nummer voor een eerste hoogtepunt van de avond. (BS)
In afwachting van Blood Red Shoes mocht ook het Londense Spector de avond opleuken met hun dartele, met trappelende ritmes doorspekte indierock. De band stuurde dit jaar al veelbelovende nummers als ‘Celestine’ en ‘Chevy Thunder’ de wereld in, singles die wel eens goed profeten konden zijn van een krachtige performance. Zeker wanneer zanger Frederick MacPherson, gezegend met een klok van een stem, zich ook live even sterk zou laten gelden, zo redeneerden wij. En inderdaad, live werden McPhersons knappe vocalen extra in de verf gezet, net zoals wij het verwacht hadden. Enthousiast als bende ADHD-kleuters brachten ze hun zorgvuldig uitgekozen setlist, waarin nummers als ‘Grey Shirt & Tie’ en uiteindelijk ook ‘Never Fade Away’ niet mochten ontbreken.
Helaas leken heel wat van Spectors andere sterke punten (lees: overrompelend kloeke songs en frisse bezetting) heel wat minder aanwezig. Hun anders zo sterke nummers klonken ons ineens erg banaal en afgeborsteld in de oren en helaas konden de jongeheren dit niet goedmaken met dat tomeloze enthousiasme dat ze mee op zak hadden. Zanger McPherson trachtte de set aaneen te kletsen met een vertelallure waar, als het van ons afhangt, enkel Jarvis Cocker mee weg komt. Het vijftal schurkte net iets te veel tegen de voorspelbaarheid aan om goed te zijn en dat is dan ook wat hen de nek omdeed in de Chapiteau. (AV)
Hoofdact van de avond, Blood Red Shoes, releasde dit jaar hun derde langspeler en lokte met hun muziek reeds menige muziekliefhebber naar de Belgische concertzalen. Ook dit maal stroomde de Chapiteau goed vol voor het duo uit Brighton. Bij het betreden van het podium staken de twee meteen een jukebox-act van jewelste af, want met 3 steengoede platen op het palmares kan deze band dat met gemak. De ene na de andere meebruller werd afgevuurd op het weerloze publiek, dat zich al snel aan Laura-Mary’s hitsige gitaarpartijen moest overgeven en wild op en neer begon te deinen. Het vuur werd meedogenloos geopend met het vijfluik ‘It’s Getting Boring By the Sea’, ‘Don’t Ask’, ‘Cold’, ‘Say Something Say Anything’ en ‘Heartsink’. Nieuwkomer ‘Cold’ is van hetzelfde ras als de meeste nummers van Blood Red Shoes’ 2 vorige platen en paste zo perfect in het rijtje van dansbare openers.
Vervolgens kwamen de twee op de proppen met de titelsong van het nieuwe album ‘In time to Voices’, om over te ritsen in het oudere en ingetogen ‘When we Wake’. Daarna was het de beurt aan ‘Down Here in the Dark’, nog zo’n nummer van hun nieuwe album waarmee de band duidelijk bewijst nieuwe paden te verkennen en gegroeid te zijn. Het tweetal klinkt inderdaad heel matuur, maar voor ons lijken ze toch heel wat pit verloren te zijn. Ook bij publieksfavoriet ‘Light it up’ bleef het vuur in hun performance zoek, een spijtige zaak als je het ons vraagt. De energie keerde pas terug met ‘Lost kids’, een nummer van de nieuwe plaat dat ons meewarig doet terug doet denken aan die allereerste cd van Blood Red Shoes, die nog helemaal ondergedompeld was in anarchistische riffs en drumpartijen, een scherp randje dat nu meer en meer gepolijst lijkt te geraken.
Om af te sluiten werd de absolute topper ‘I Wish I Was Someone Better’ nog eens van stal gehaald, een succesformule die steeds weer zijn werk doet. Ineens lijkt alles vergeven en vergeten en geloven wij weer in Blood Red Shoes nu we opnieuw een sterk staaltje te zien krijgen van hun ware kunnen. Bisnummers ‘It is Happening Again’, ‘Colours Fade’ en buitenbeentje ‘Je me Perds’, waarvan we nog steeds niet goed weten wat te denken, sloten de avond toch nog mooi af. Wij keerden semi-tevreden naar huis, maar met een onrustig gevoel. Hopelijk vinden Carter en Ansell hun scherpe kantje snel terug. (AV)
Botanique zet binnenkort onder meer Gravenhurst (21.05), Ariane Moffatt (01.06) en Tu Fawning (02.06) op de planken. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.