Europe en hun ‘The Final Countdown’ indachtig, hebben wij gewoonlijk niet al te veel vertrouwen in bands die zich megalomaan naar ganse werelddelen noemen. Gelukkig blijkt al gauw dat North America de mosterd voor hun groepsnaam niet haalt bij de Zweedse hairmetalband. In plaats daarvan trekt de tweeling uit New Mexico een instrumentale geluidsmuur op die niet voor een gat te vangen is. Eerst horen we ouderwetse surfgitaarriedels, daarna psychedelische postpop à la Tame Impale om ten slotte om de oren geslagen te worden met infectueuze danspunk. De kans is zeer reëel dat dit groepje even snel verdwijnt in het gat in onze memorie dan de laatste drie Miss Belgiës, maar dit was een bijzonder aanstekelijk optreden. God zegene Noord-Amerika!
Dark Dark Dark bestaat dan weer vooral bij gratie van de gouden strot van frontdame Nona Marie Invie, een stem die probleemloos binnen tien seconden een diepvriesvak ontdooit. “I’ll never get tired of singing these songs”, kirt ze in ‘Meet in the Dark’, maar haar lichaamstaal straalt het tegenovergestelde uit: een lusteloosheid ergens tussen melancholische tristesse en apathie. Dat ze zich laat omringen door een bende kasplantjes met de charme van een comateuze Jo Vandeurzen bevordert de sfeer ook niet echt.
Gelukkig heeft het publiek er wel zin in en maakt de muziek veel goed. Klarinet, trompet en accordeon geven nummers als ‘Without You’ een heerlijke zigeunertoets, terwijl de banjo van Marshall LaCount regelmatig voor een countrygevoel zorgt. Niet dat stoelen ooit aan de kant mogen voor een wild door raki of Budweiser Light aangedreven feestje. Daarvoor klinkt Dark Dark Dark te fragiel en broos. Neem nu de breekbare versie van ‘How It Went Down’: als de engelen in de hemel klinken als Invie, mag Sint Pieter alvast een bord rijstpap opzij zetten voor ons. En kijk, er kan zelfs een zuinige glimlach af bij de Amerikaanse.
Ook als ze haar vingers fluweel over de pianotoetsen laat glijden, maakt Invie indruk. Zoals in het bloedmooie bisnummer ‘Daydreaming’, dat onze gevoelige snaar raakt met teksten over weglopen naar het zoete elders waar wilde vijgenbomen ongebreideld groeien. Als Dark Dark Dark daarna ook nog ei zo na Kate Bush naar de kroon steekt met een knappe cover van ‘Running Up That Hill’, weet je dat de groep heel wat in zijn mars heeft. Volgende keer nog de punten voor ‘sfeer en gezelligheid’ opvijzelen en het zit helemaal snor.
TRIX programmeert binnenkort onder meer Bed Rugs (18.05), Thee Oh Sees (20.05) en Daniel Johnston (23.05). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.