Al een lange tijd werd er reikhalzend uitgekeken naar het nieuwe album van Caribou. De singles ‘Our love’ en ‘Can’t do without you’ wakkerden onze nieuwsgierigheid verder aan. Sinds enkele dagen ligt de plaat eindelijk in de winkelrekken. Maar waarom de muziek via je laptop of platenspeler beluisteren als het ook gewoon live kan?
Toen we binnentraden in de Orangerie werden we verwelkomd door de elektronische klanken van Jessy Lanza. Met een laptop en een synthesizer stond ze moederziel alleen op het podium. Alhoewel de bassen aan een tamelijk volume door de boxen raasden, bleken de beats en de lichte stem van de muzikante ons niet volledig te bereiken. Een onzichtbare muur tussen de landgenote van Caribou en het publiek verhinderde een volledige overgave aan de muziek. Het leek wel alsof ze met haar vocalen zo dun als lucht over onze hoofden vloog in plaats van ons recht in het gezicht te raken. Toch mocht Lanza op een enthousiast applaus rekenen, hetgeen ze verlegen in ontvangst nam.
Daarna was het tijd voor Caribou. De man van de avond werd vergezeld door drie muzikanten, elk volledig in het wit gekleed. Dit zorgde voor een enorm contrast met de albumhoes van ‘Our love’ die voor de achtergrond van het podium zorgde. Om in het thema te blijven mocht het titelnummer van de nieuwe plaat dan ook als opener dienen. Bloedserieus bespeelden de vier mannen hun instrumenten en panelen, met gezichten even leeg als hun witte outfits. Al gauw werd duidelijk dat de live drum een grote meerwaarde bracht. Deze maakte de nummers swingender en ondersteunde de zware beats, waardoor we ons soms zelfs even in een discotheek waanden.
De enorme respons van het publiek toverde de ernstige gelaten al gauw om in een grote glimlach; het Belgische publiek kon Caribou’s nieuwe werk duidelijk smaken. Gelukkig maar, want de oudere liedjes waren schaars. Nummers als ‘Odessa’ of ‘Bowls’ werden dan ook met open armen door de reeds uitgelaten menigte ontvangen. Geregeld dook Daniel Snaith mee achter de drums, waardoor nog maar eens benadrukt werd dat dit instrument de rode draad van de avond vormde.
Bij ‘Second chance’ zagen we Jessy Lanza terug op het podium verschijnen om de vocals van de song voor haar rekening te nemen. Weer zagen we een schuw meisje staan dat bevreesd was voor oogcontact met de toeschouwers. Niet het sterkste nummer van de set, moesten we dus besluiten. Afsluiter ‘Can’t do without’ bracht ons dan weer meteen terug naar het bevredigende gevoel waar de kleurrijke plaat ook live voor staat.
Uiteraard was een bisrondje ook op deze avond aanwezig. Er werd gekozen voor een verlengde versie van ‘Sun’, waarbij iedereen de laatste minuten van de avond de temperaturen in de zaal nog tamelijk deed stijgen door het enthousiaste dansen en brullen. Met een dankbare glimlach nam Caribou afscheid van ons, en wij namen dankbaar afscheid van de man. Maar niet voor lang, in maart zijn we graag weer van de partij.
De Botanique programmeert de komende weken nog namen zoals Honeyblood (14.10), Avi Buffalo (15.10), My Brightest Dimond (24.10) en vele anderen. Info, tickets en de volledige concertkalender vind je hier.