Exact een jaar na haar eerste optreden in België stond de Amerikaanse zangeres Banks weer in de Botanique. Ze had wat goed te maken voor een volledig uitverkochte zaal, want haar passages deze zomer op Les Ardentes en Cactus werden niet helemaal gesmaakt.
Het voorprogramma werd verzorgd door de Française Andrea Balency. Dat de artieste enkele goede ideeën had en ze ook kon uitvoeren bleek snel. Haar prachtige stem, klassiek geschoold zo durven wij vermoeden, schitterde bij momenten en de ingenieuze bassen en beats die de muzikante daartussen gooide overtuigden evenzeer. Waar je dan een interessante contrastwerking zou verwachten, bleek de kloof tussen zang en experiment toch te groot en misten Balency haar liedjes lijm die de verschillende elementen bij mekaar kon houden.
Jillian Banks kon al de nodige indruk op onze oorschelpen maken met de ‘London’-ep, een collectie van vier nummers die haar na enkele meer dan geslaagde doorbraaksongs op de muzikale kaart zette. Het leek nadien alsof de singer-songwriter er al haar troeven al mee op tafel had gegooid, langspeler ‘Goddess’ kon immers niet diezelfde diepgang bereiken. Live stelden we echter vast dat niet meteen dat breed verschil tussen oud en nieuw materiaal die onevenwichtigheid kon verklaren, want wat dat betreft vond de zangeres consistentie.
Het was eerder de frontvrouw haar overgave die het verschil maakte. Banks gaf het zelf aan in het begin van de show: een jaar geleden had ze zichzelf nog niet helemaal gevonden op het podium. Nu voelde de Amerikaanse zich duidelijk wat meer thuis op de planken en dat resulteerde in interactie met het publiek, en voornamer, minder weggestopte zang. Over het algemeen kunnen we stellen dat Jillian haar vocals niet altijd loepzuiver klonken, maar dat dat eigenlijk niet echt uitmaakte. Pas wanneer ze all the way ging, bijvoorbeeld in het briljante hoogtepunt ‘Brain’ en afsluiter van de reguliere set ‘Beggin for thread’, voelden wij al haar demonen tot ons doordringen. Tegenover die nummers stonden dan weer het platte ‘This is what it feels like’ en ‘Fuck em only we now’, waarbij het keelgeluid te hard tegen een backingtrack aan kleefde.
Eerder op Pitch stelden we vast dat de drummer en de toetsenist/gitarist heel wat ruimte kregen om hun eigen inbreng naar voren te brengen – het geheel klonk er in Amsterdam soms net zelfs iets te vol door –, in Brussel werd hun rol dan weer beperkt. Dat bleek een gemis, want waar die drukke sound vroeger overdonderde, kwam de muziek in de Botanique soms nogal steriel over. Halverwege nam het tweetal even een hoofdrol op, helaas met de gestripte en vrolijk gemaakte versies van ‘Fall over’ en ‘Warm water’. Naar het einde toe groeide de begeleidingsband in de show en kleurden ze nog enkele nummers met bijna funky, maar beter passende ritmes. ‘Drowning’, Banks haar beste tot op heden, voer er wel bij.
Slechts één keer wist Jilian vocale uithalen en een vitaal bandgevoel te combineren: tijdens de verrassend sterke slotsong ‘Stick’, schijnbaar niet voor niets helemaal op het einde gezet. Vreemd, aangezien de artieste ondergetekende in het verleden al wel kon overtuigen met een betere combinatie van de twee voornoemde elementen. We zochten een avond lang tevergeefs naar die extra touch om een al bij al redelijke sterke basis te begeleiden.
Een volledige concertkalender, info en tickets vind je op de site van de Botanique. Ze programmeren binnenkort onder andere The Orwells (12.11), Zola Jesus (14.11) en Bonaparte (14.11).