Het was anno 2007 dat broer en zus Angus en Julia Stone een bescheiden eerste album maakten. Het ding kreeg de naam ‘A book like this’ mee en vormde met zijn warme, romantische nummers een mooie aanzet voor de verdere muzikale weg die het duo zou bewandelen. Echt grote ogen trokken de twee echter toen ‘Down The Way’ in 2010 het daglicht zag. Het album zette de succescombinatie van fragiele folkdeuntjes met de kraakheldere stem van Julia en de ietwat gebroken vocalen van Angus in elk nummer, met wereldwijde publieksfavoriet ‘Big Jet Plane’ op kop, voort en liet zo weinig muziekliefhebbers ongeroerd. De twee besloten wat later om het toch even zonder elkaar te proberen, met als logisch gevolg dat we in 2012 twee Stone-platen op ons bord kregen, eentje van Julia en eentje van Angus.
De mannelijke Stone koos in zijn soloplaat ‘Broken Brights’ een gevarieerder pad. Idyllisch klinkend getokkel op akoestische gitaren moest af en toe plaats maken voor ruigere blues-escapades, zonder dat meneer Stone zijn dromerige hippie-inborst verloochende. Dat romantische Stone-cachet blijkt echter een onvermijdelijk struikelblok dat ook live nog steeds heel erg de kop opsteekt, zo merkten wij gisteren in de AB.
Tom Freund kreeg de eer en het genoegen te openen. Zeven albums heeft deze man al op zijn naam staan, zo bleek na wat opzoekwerk. Toegegeven, ondergetekende had nog nooit van deze Freund gehoord, maar na ’s mans drie kwartier durende set, moeten we zeggen dat we daar niet al te veel spijt van hebben. Freund weet de middelmaat amper te overstijgen en was zo een eerder flauwe zoethouder als je het ons vraagt.
Het optreden van Angus Stone was er een van zorgvuldig opgebouwde intro’s en intrigerend uitgesponnen naweeën. Stone en zijn muzikanten lieten het zich niet na zich keer op keer te verliezen in een meeslepende muzikale spielerei van cello, bas, drums en een stuk of drie gitaren. Dat heen-en-weer gemusiceer mondde met momenten in een monumentaal en overstelpend samenspel uit dat ons geregeld van onze sokkel kon blazen. Dit geïmproviseer op in- en outro’s leverde heel wat interessante hoogtepunten op. Een spijtige kanttekening hierbij is dat dit helaas ook veruit de enige hoogtepunten van de avond waren.
Wat betreft de songs zelf wist Angus Stone zelden onze aandacht vast te houden en kon hij ook verbazend weinig ontroering teweeg brengen. Enkele keren, zoals bij opener ‘Broken Brights’ en vooral bij gedoodverfde, maar nog steeds even mooie afsluiter ‘Big Jet Plane’, greep Stone wél aan, maar des te vaker bleef de uitvoering van heel wat nummers eentonig en weinig origineel. Heel wat van de troeven die ‘Broken Brights’ rijk is werden niet uitgespeeld. Doodzonde, als u het ons vraagt. Te vaak schipperde Stone tussen gemakzuchtige herhaling en gedurfde zijsprongen. Te weinig werden wij omver geblazen. Zijn optreden getuigde van te weinig durf en variatie en deed naar onze mening geen eer aan de intimiteit en eerlijkheid die de songs op cd wél meekregen. Het zal kortom even duren voor u ondergetekende nog eens naar een Angus Stone-concert zal zien gaan. Die plaat daarentegen, die draaien we nog steeds met veel plezier grijs.
Website Angus Stone
Website Tom Freund
De AB programmeert binnenkort onder meer Meuris (05.03), Allen Stone (10.03) en Yo La Tengo (16.03). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.