Alex Giannascoli – of kortweg Alex G – maakte al een hele lijst albums op zichzelf, maar sinds zijn ‘DSU’ uitkwam via het platenlabel Orchid Tapes leerde de wereld deze jongeman en zijn muziek kennen. Hij verliet zijn studentenkamer en vertrok op tour om zijn ‘bedroom pop’ live in alle landen voor te stellen. Op 26 februari maakte hij een stop in de Trix te Antwerpen, en Indiestyle was er uiteraard bij.
Sarah Devreese en haar gitaar mochten de avond op gang trekken. Haar krachtige, warme stem imponeerde, maar dit werd afgezwakt door haar eerder oppervlakkige en onsamenhangende lyrics. Devreese bezat enkel haar zanggeluid en gitaar om het publiek te bedwelmen. Daarom was het jammer dat de muzikante haar zessnarige compagnon als niet meer benutte dan een begeleidingsinstrument. De gitaarlijnen waren vaak levenloos en met weinig variatie, en konden zo niet op tegen haar sterke stem. Misschien wordt het tijd voor deze dame om eens te denken aan een liveband achter zich te plaatsen.
Twee vrouwen die enorm veel plezierig kabaal kunnen maken; van Girlpool hadden we een luide stormwolk van gitaren en nonchalante zang verwacht. Op het podium zagen we echter slechts een briesje en geen orkaan die ons in het gezicht blies. Stil en terughoudend overlegden ze tussen de nummers over hun set, alsof het een generale repetitie was. Het spontane karakter dat hun muziek zo aanstekelijk maakt, was zelden te bespeuren. De eerder korte songs wisselden elkaar af en op het einde van de set was er steeds minder variatie in de opbouw van de nummers te bespeuren. Hun stemmen klonken samen georganiseerder dan verwacht, wat de harmonieën ten goede kwam, maar helaas weer afbreuk deed aan het kenmerkende chaotische geluid.
Ten slotte was het eindelijk de beurt aan Alex G. De man van de avond had drie muzikanten meegebracht om zijn nummers live tot hun recht te laten komen. Toch was de hoofdrol van de avond weggelegd voor de vocals van Giannascoli, wat een eerste groot contrast vormde met het materiaal dat we eerder op zijn langspelers konden horen. Dit zorgde ervoor dat zijn stem niet opging in het geheel met de backings, nochtans iets dat zijn platen juist een unieker en kenmerkend karakter gaf. Waar op zijn cd de verschillende stemmen in elkaar lopen en met de muziek samenvloeien, kregen we nu eerder een band met leadzanger Alex G. Zo klonk ‘Black hair’ niet als de dimensierijke song waar de verschillende elementen in elkaar druppelen, maar als een lied waar de band rond de zang van de frontman bouwde. Toch is de rol van de gitarist ook een vermelding waard; hij bracht een dynamische en levendige meerwaarde aan de show.
Voor Alex en co was het afwachten hoe het Belgische publiek zou reageren op zijn liveshow. Waarschijnlijk was de artiest daarom in het begin van zijn set eerder afstandelijk en verlegen. Hoe verder de avond vorderde, hoe losser onze Amerikaanse vriend echter werd – waarschijnlijk mede dankzij het enthousiaste publiek dat maar al te graag zijn woonplaats Philadelphia vergeleek met de gelijknamige kaas.
Als afscheid werden we op een “scary song” getrakteerd, waarbij Alex G eindigde met een afschrikwekkende kreet. Het publiek was in ieder geval wel verschoten, maar de emoties die bij de toeschouwers aanwezig waren, bleven op het podium doorheen de avond vaak afwezig. Alhoewel G een sterk optreden neerzette in de Trix misten we een notie van gevoel. De jongeheer zal eraan moeten wennen dat hij niet meer voor zichzelf op zijn kamer speelt, want zijn muziek is het waard om wereldwijd gehoord te worden.
TRIX programmeert binnenkort onder andere Krill (04.03, gratis!), Sleater-Kinney (21.03) en J. Cole (11.05). Alle info, het volledige programma en tickets vind je op de site van de concertzaal.