Ahhh, we zijn neergestreken op Rewire, het festival in Den Haag dat met een verschrikkelijk relevante affiche en een heleboel speciale projecten intussen wel op gelijke hoogte staat met festijnen als Unsound. De eerste dag beloofde er op papier eentje van formaat te worden. Of al die jongens en meisjes achter de geweldige platen en SoundCloud-hits ook op het podium uit de verf kwam, bleef echter nog de vraag.
Grote blikvanger en meteen ook opener op dag één was Mica Levi & Stargaze’s presentatie van hun ‘Under the skin’-soundtrack. Voor de eerste en laatste keer op de avond werden allerlei elektronische materialen ingewisseld voor klassieke instrumenten. Het was zelfs een show met een echt orkest. Scherpe vioolklanken maakten gedurende de hele performance in de Grote Kerk duidelijk wat je overwegend moest voelen: suspense. En de spanning hing dan ook, zeker bij aanvang, voelbaar in de lucht. We hebben ooit wel eens een kerkoptreden gezien waarbij de muziek helemaal verloren ging in de galm van de ruimte. Dat was allesbehalve het geval bij Micachu haar vrienden waardoor de sound haar maximaal effect bereikte. Wegens iets te repetitief en soms traag meanderend bleef dat lichtjes ongemakkelijke maar o zo fijne gevoel niet de hele speeltijd hangen, maar als muziek en visuals samen naar een hoogtepunt toewerkten, zat het hele publiek op het puntje van z’n stoel.
In de Lutherse Kerk pikten we vervolgens stukjes mee van Kaitlyn Aurelia Smith en Kara-Lis Coverdale. Beide vrouwen maken dromerige, comfortabele en uitgesponnen ambient-getinte electronica met het nodige experiment. Smith deed ons onder de belichting van prachtige, kleurrijke visuals even wegdromen naar paradijselijke oorden, terwijl Coverdale met een mix van kerkelijke klanken en Oneohtrix-achtig vaporwave-distillaat tegelijk wist te vernieuwen en te ontroeren. Aan het einde van haar show nam ze blijkbaar nog even plaats achter het orgel, maar toen waren wij al op weg richting Ash Koosha.
Die Iraanse producer kwam in het gezellige bovenzaaltje van Paard Van Troje de release van zijn nieuwe Ninja Tune-album ‘I AKA I’ vieren. Al snel in de set kregen we veel bekend materiaal te horen uit de excellente langspeler ‘Guud’. Op prachtige visuals na was er echter niet zoveel live-meerwaarde en ook de mix was een beetje rommelig. Vrij snel zocht de artiest bij gevolg een andere werkwijze op; met langer uitgerekt materiaal dat veel beter in elkaar overvloeide. Puur qua sound bewees Koosha dat er momenteel weinig boeiendere muzikanten op de wereld rondlopen. Er werd geschakeld tussen hoogst originele oriëntaalse electronica met prachtige synthlijnen en agressievere songs vol slaande onderbuikbassen, genoeg om ons meer dan razend benieuwd te maken naar die kersverse plaat.
Rewire is een festival dat begrijpt hoe belangrijk het is om niet alleen blanke heteromannen een podium te geven en al meteen op de eerste avond kregen we zodoende een heel divers kransje artiesten voorgeschoteld. Met Jlin stond er een vrouwelijke zwarte footworkproducer op de affiche en bovendien één die helemaal weet hoe ze haar vrouwtje moet staan. Terwijl de claustrofobische beats je gevangen hielden tussen afwijkende ritmes en allerlei high-fi samples staalhard een ongemakkelijk sfeertje kwamen oproepen, beleefde de artieste met vuist in de lucht en tong uit de mond de avond van haar leven. Haar set was spectaculair (en toegegeven, op het einde misschien iets te vermoeiend) dankzij intense, hypnotiserende grooves, en wist een tegelijk helse en superdansbaar geluid op te bouwen. Een soort sound die later op de avond nog wel zou terugkeren, maar hier uniek en indrukwekkend gebracht door de vrouw achter ‘Dark energy’.
Zag ondergetekende Mykki Blanco in de Beursschouwburg samen met z’n Dogfood-labelgenootjes eind vorig jaar nog een verwarrende, maar onvergetelijke performance brengen die onstuimig tussen punk, noise en hiphop switchte, dan was de diva in Den Haag weer terug met een soloshow. Eén die het broeierige karakter miste van z’n laatste passage in Brussel, of zelfs een eerder optreden op Wastelands Festival. Het klonk allemaal iets te braaf voor Blanco, misschien omdat de rapper zijn stem bijna helemaal kwijt was. Braaf – maar wel goed – was een nieuw, verrassend toegankelijk nummer dat sterk neigde naar hedendaagse commerciële hiphop. Dat positieve puntje onthouden we dus.
Saaierds die niet veel zin hadden om te dansen konden bij Total Freedom de verschillende samples van zowel lagen instrumentals als vocals proberen te herkennen, leukerds deden dat gewoon gezellig tijdens het uit de bol gaan. Veel herkenbaars passeerde niet echt de revue; we hoorden wel klassiekers als ‘Tha ha dance’ en ‘Icy lake’ naast TF’s eigen mashup van ‘Bitch better have my money’ en Sami Baha’s ‘Chunk الله’, al was het natuurlijk net fijn om verrast te worden door de dj zijn excellente doch obscure platenkeuze. Tussen brute samples van brekende glazen en ontploffende bommen was het fijn dansen op een briljante mix van futuristische electronica, de betere riddims en op het einde zelfs een streepje jungle. Total Freedom is de toekomst.
Afsluiten deden we bij Amnesia Scanner, die ons met de release van ep ‘AS’ deden vermoeden dat ze een meer dansbare richting opzochten. Niets bleek echter minder waar tijdens een korte set zonder compassie in het kleinste zaaltje van het Paard Van Troje. Slechts bij enkele heldere flitsen werd het publiek vergast op ‘AS chingy’, ‘AS crust’ en ‘AS wood gas’, verder was het voor de dansers op de eerste rij vooral willen maar niet kunnen. Het luisterspektakel wisselde vrijdagavond met behulp van creepy robotstemmen tussen sputterend en halsbrekend computergeluid en.. nog meer oorverdovend, publiekverjagend post-internet-verpakt computergeluid. Zo gaf het Berlijnse duo een show die ongetwijfeld het meest intense was dat we zagen sinds de eerder genoemde Mykki Blanco-show (en we zijn wel wat gewoon hoor). Waar bij Mykki niet meteen duidelijk was of de perfomance nu gek of geniaal was, bleef er bij Amnesia Scanner nadien geen twijfel over: dit was een vreselijk spannende voorstelling van een dystopisch toekomstbeeld waar ook artiesten als Holly Herndon ons wel eens op willen wijzen.
Conclusie: Rewire ging zinderend, spannnend en divers van start. Tien op tien.