Met ‘Welcome to strange paradise’ hebben The Van Jets een dijk van een album onder de arm, en dat beseffen ze zelf maar al te goed. Ondanks dat de Bowie-beschilderingen tegenwoordig thuisblijven, is frontman Johannes Verschaeve nog steeds de meest spacy dandy van het moment. Ook Leuven at uit z’n hand.
Een uitverkocht Depot kon alle geknelde of verkrampte ledematen helemaal losschudden tijdens de set van Great Mountain Fire. De Brusselaars raken beetje bij beetje ingeburgerd aan de overkant van de taalgrens, en op hun recentste plaat ‘Sundogs’ tonen ze met de nodige oerwoudgeluiden aan verder te dromen dan het Zoniënwoud. Hun uiterst dansbare ritmes zetten de eerste rijen regelmatig schalks op het verkeerde been, wat in combinatie met een wel erg energieke liveshow sterk deed denken aan Foals ten tijde van ‘Total life forever’.
Op 27 oktober speelden Great Mountain Fire en The Van Jets in Het Depot in Leuven. Jens De Meester legde alles vast op beeld, Mattias Goossens zorgde voor een verslag.
Nadat een zusje van Siri ons welkom heette in het vreemde paradijs van The Van Jets, mocht ‘Carpet man’ de show in gang trekken. Op ‘Welcome to strange paradise’ staan er wel meerdere nummers die gestuwd worden door een zwoele hiphop-beats, en in combinatie met enkele goedgeplaatste “na na na’s” deinde het publiek tijdens die opener meteen mee in de maat. Wolfgang Vanwymeersch serveerde zijn gitaarlicks als een soort van rockende Hannibal, met een slagkracht waar zelfs z’n gitaarband niet tegen was opgewassen. Kon dat nog met wat tape verholpen worden, dan bleken de snaren die Verschaeve brak tijdens een wel heel snedige uitvoering van ‘Sound of sea’ iets lastiger om weer aan elkaar te plakken. Gevolgd door ‘Electric soldiers’ leek het haast of al die vernieling opzettelijk was.
Terwijl een soort van gouden ijsberg wegzonk in de achtergrond, waren The Van Jets vast besloten ons al dansend ten onder te laten gaan. ‘Danger zone’ en ‘Here comes the light’ uit het elektronisch getinte ‘Halo’ slaagden daar moeiteloos in, terwijl nieuwkomers ‘Utopia’ en ‘Pink & blue’ een zwoelere aanpak verkozen. De band voelde elkaar perfect aan en ook onderling zochten de muzikanten geregeld elkaars gezelschap op, alsof ze elkaar speels probeerden af te troeven. Zo liet Frederik Tampere tijdens ‘If I was your man’ zijn bas heerlijk denderen vanop z’n versterker, de meeklappende massa overschouwend. ‘Shit to gold’ voelde een beetje misplaatst aan, wat gecompenseerd werd door Verschaeve die het publiek even opjutte alvorens over te schakelen op euforisch onthaalde versies van ‘Broken bones’ en ‘Down below’. Aan hits geen gebrek in het repertoire van de Oostendenaars – dat ze nog veel meer in hun mars hebben liet afsluiter ‘Two sides of ice’ alvast uitschijnen.
De bisronde bestond volledig uit nummers van doorbraakplaat ‘Cat fit fury!’. Een akoestische versie van ‘Teevee’ werd gevolgd door het hoekige ‘Matador’, dat volgens de band al een tijdje stof lag te vergaren in de onderste regionen van hun archief. Om te voorspellen dat ‘The future’ het echte einde van de show zou zijn, moest je zelfs geen fan zijn. Ook dat is de kracht van The Van Jets: door al acht jaar lang intensief te touren is hun muziek onderdeel geworden van de Vlaamse rockcanon. Ze bewezen live dat nieuwkomer ‘Welcome to strange paradise’ daar een waardige aanvulling voor is.
Lees hier onze review van ‘Welcome to strange paradise’.
In Het Depot kan je binnenkort o.a. Buurman (29.10), Pavlov’s Dog (30.10) en Floating Points (31.10) aan het werk zien. Alle info en tickets vind je op de site van de concertzaal.