“How can we satisfy you?” Het was de vraag die Brandon Flowers en zijn Killers wanhopig probeerden te beantwoorden. België won en daar had Anderson .Paak dankbaar en meesterlijk gebruik van gemaakt in de Barn. Gedaan met makke Belgen voor het podium: we werden plots de droom van elke artiest. Endorfines gierden in het rond en de avond was al geslaagd. Voor iedereen behalve eventueel aanwezige Brazilianen en Brandon Flowers, want die heeft nooit het antwoord op zijn vraag gevonden.
Even bruin als een bejaarde die net overwinterd had in Benidorm, liep hij wuivend het podium op. Enthousiasme alom, ‘Somebody told me’ kwam vroeg in de set en iedereen zong mee. 95% van de aanwezigen deed dat waarschijnlijk beter dan Flowers zelf. Onze trommelvliezen gillen nog steeds bij de gedachte aan zijn schelle uitlatingen. Het liep allemaal niet strak en laat dat nu net datgene zijn waar The Killers het wel van moeten hebben: perfect afgelijnde productiepareltjes omarmd door de charme van Brandon.
Nu ja, charme. Naast zijn rijkelijk gepigmenteerde huid waren er nog elementen die zorgden voor een onrustwekkend patroon. Anderhalf uur lang leek hij een van die dansende beren die op brute wijze getraind worden. Was er iemand die hem sissend influisterde dat die glimlach nog breder kon? Zijn zenuwachtig opengesperde blik deed vermoeden van wel. Eenmaal de gedachte passeerde was het niet meer te ontzien: Brandon Flowers leek op een schlagerzanger. Als je even het geluid wegdacht en je voorstelde dat hij ‘Laat de zon in je hart’ zong, had dat zomaar gekund.
De rommelige aanvang deed de allure van het hoofdpodium van Werchter vervagen en maakte plaats voor een buurtfeestgevoel. Inclusief luide zatte buren, verbrande huiden en een zanger met allitererende artiestennaam. Mogen we er alstublieft op wijzen dat niet iedereen die net een voetbalmatch gezien zich in de schlagers wil storten, Brandon? Met ‘Smile like you mean it’ leek het even de betere richting uit te gaan maar dat werd al heel snel in de kiem gesmoord door de gênante passage van een ‘drummer’ uit het publiek in de intro van ‘For reasons unknown’.
Als we hier dan maar zelf nog iets van wilden maken, zat er niets anders op dan gewoon hersenloos meebrullen op het hitjeskanon van de tweede helft van de set. Het moet gezegd dat ‘Read my mind’ en ‘When you were young’ beter gebracht werden. Maar dan gleed onze aandacht weg richting de aankleding van het geheel. Meer dan een setup voor een wereldband, leek het een willekeurige verzameling spullen die tijdens een dronken nachtelijke online shopsessie verzameld werden, inclusief neonpijlen en een watertoren met ‘Werchter’ op.
The Killers stelden gisteren teleur. ‘Human’ en ‘Mr. Brightside’ (wel appreciatie voor de Flight Of The Conchords-achtige intro van laatstgenoemde) konden deze geforceerde en rommelige passage niet redden. Er was geen greintje spontaniteit te bespeuren en het was in z’n geheel gewoon ronduit ongemakkelijk om naar te kijken. Bovendien maken we ons oprecht zorgen om Flowers. Kan iemand die jongens eens vragen of het wel goed gaat met ‘m?