Het Depot was gisteren opvallend leeg voor een band die een van de beste platen van de jaren 2000 maakte én een geweldig nieuw album op zak heeft. Misschien zit The Horrors’ mindere periode van de laatste jaren daar voor iets tussen. ‘Luminous’ was een flauw afkooksel van ijzersterke derde plaat ‘Skying’ en de band leek even op een dood spoor. Zij die het kind niet met het badwater weggooiden kregen echter gelijk; The Horrors stelden op weergaloze wijze nieuwe plaat ‘V’ voor.
Het is geen toeval dat Faris Badwan en co. – op ‘In and out of sight’ na – ‘Luminous’ volledig genegeerd hebben. Net als ze deden met debuut ‘Strange house’, rekenen The Horrors ook nu weer af met schoonheidsfouten uit het verleden in een poging de perfectie te benaderen. Een doorgedreven vorm van zelfkennis en perfectionisme die loont, zo blijkt. Het enige wat we konden aanmerken op de set van de Britten, is dat ‘Moving further away’ niet gespeeld werd. Een luxeprobleem, aangezien geen enkele andere song vervangbaar was te noemen.
Bombastisch openingsduo ‘Hologram’ en ‘Machine’ werd meteen op verschroeiende wijze gebracht. Machinale synthesizers en een maniakale Faris toverden Het Depot onder strakke begeleiding om tot een duistere dansfabriek. Luminous’ enige overlever ‘In and out of sight’ paste mooi in dat plaatje, versierd met doordachte synthlijntjes van de meest trippy soort. Wereldnummer ‘Sea within a sea’ kreeg dan weer een herwerkte intro, en de repetitieve stukken werden voorzien van een extra likje donkerkleurige verf. Zelfs publiekslieveling ‘Who can say’ – dat muzikaal toch wel ver van de nieuwe nummers ligt – werd ongeforceerd ingepast in het o zo complete geheel.
Met het funky maar slappe ‘Press enter to exit’ leek de sfeer even een dipje te kennen. Dat werd gelukkig meer dan goedgemaakt door vergeten parel ‘Endless blue’ – snediger kan een nummer bijna niet. Toen de band na een uur haar optreden besloot met ‘Still life’, leek het alsof we nog maar een kwartiertje bezig waren. Lang geleden dat we zo’n innemend en overtuigende set zagen. Wie had ooit verwacht dat we dit nog van The Horrors te zien zouden krijgen? Een bisronde met ‘Ghost’ en ideale afsluiter ‘Someting to remember me by’ bevestigde wat we amper konden geloven: dit moest een van de beste shows van het jaar zijn.
The Horrors zijn helemaal terug, dat weten we nu wel zeker. De Britten klonken strak en straalden vooral enorm veel spelplezier uit. De nieuwe songs van ‘V’ kwamen live zowaar nog beter over dan op plaat, en hoewel er op 10 jaar tijd op muzikaal gebied erg veel veranderd is voor de band, klonk de set verrassend samenhangend. Er werd genoten, meegezongen en zelfs gedanst in het Depot. Faris wierp zich zonder schroom op als heerser van de zaal, en het was onmogelijk om je niet aan zijn voeten te leggen. Geloof ons, het was echt fantastisch.