(Foto’s door Bart Vander Sanden, verslag door Filip Van Der Elst)
Twee jaar geleden stonden de toen nog volstrekt onbekende The Antlers in de ABClub geprogrammeerd. Toen hun debuutplaat ‘Hospice’, over de hartverscheurende relatie tussen een verpleger en een terminale kankerpatiënte, plots in sneltempo werd opgepikt, raakte dat optreden in een mum van tijd uitverkocht en was er een extra namiddagshow nodig om iedereen tevreden te houden.
Nu zijn we twee jaar verder, en het pleziert ons om te zien dat hun ontwikkeling zich heeft verder gezet: met ‘Burst Apart’ leverden The Antlers een uitstekende opvolger voor ‘Hospice’ af, en maandagavond mochten ze die in de grote zaal van de AB komen voorstellen. Ook live blijven ze beroeren: als geen ander slaagt dit trio, live aangevuld met gitarist/bassist, erin om gevoelige snaren te raken. Ze zijn net zozeer Animal Collective als Bon Iver: hun uitgebreide experimenteerwerk en buiten-de-lijntjes-kleuren-mentaliteit vloeien moeiteloos samen met de ijle klanken, gevoelige composities en vooral het magistrale stemgeluid van zanger Peter Silberman. Het is van Jónsi geleden dat we een man nog zó vlekkeloos zó hoog hebben weten zingen.
Opvallend: nagenoeg geen enkel nummer van The Antlers klinkt op een podium hetzelfde als op plaat. Zo lijkt drummer Michael Lerner een anderhalf uur durende jamsessie te houden, alsof hij zich bij elke slag laat inspreken door een geniale vlaag van inspiratie. Het keyboardwerk van Darby Cicci klinkt live nog duizend keer intenser, alsof de dromerige zang van Silberman nog niet voldoende was om het publiek in een diepe trance onder te dompelen.
Soms hadden we aardig wat tijd nodig om te horen welke song er nu gebracht werd. Zo kreeg de basdrum een prominente rol in ‘Atrophy’, en ook de fenomenale outro was een toetje dat ze duidelijk voor de live-optredens bewaard hadden. Andere voorbeelden: de heerlijk zweverige versie van ‘Two’, of de innemende wall of sound in ‘Rolled Together’. Het zijn voorbeelden van geweldige muzikale inspiratie, en het maakt van The Antlers zoveel meer dan alweer een zoveelste indiefolkband.
Een optreden van The Antlers is als geen ander een muzikale ontdekkingsreis. Nu eens weirde elektronica, dan weer loeiharde gitaarinvallen – ga er het solowerk in ‘Parentheses’ maar eens op na -, maar het klinkt allemaal oh zo beheerst en hypnotiserend. Na twee nummers hadden ze ons al volledig mee, en een geweldige bisronde mocht de kers op de taart plaatsen: het heerlijk deprimerende ‘Kettering’ werd opgevolgd door ‘Putting The Dog To Sleep’, een song die de essentie van The Antlers als geen ander samenvat: melancholische elektronica, hier en daar een snijdende gitaarrif, afgewerkt met de intense zang van Peter Silberman. Onze song om slapen te gaan, maar maandagavond werden we er klaarwakker van.
De AB zet binnenkort onder meer Band Of Skulls (03.05), White Denim (26.05) en Liars (09.06) op het programma. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
The Antlers spelen in de zomer van 2012 op Pukkpop (Hasselt, 16-18.08, info & tickets).