Sylvie Kreusch en De Jeugd Van Tegenwoordig spelen iedereen naar huis op Cactusfestival

En toen was het in de drukke festivalzomer tijd voor het Cactusfestival! Gelukkig maar, want er zijn er nog weinig zoals hen. Midden in het groen, in een van de mooiste parken die Brugge rijk is. Na de ontgoocheling van het gemis van Robert Plant op vrijdag, beloofde zaterdag wel alle hoge verwachtingen in te lossen. Ditmaal waren er geen last minute afzeggingen, prachtig weertje en altijd een bar dichtbijl. Kortom, alles was aanwezig om er een topdag van te maken. Wij waren klaar, de rest van het publiek ongetwijfeld ook. Samen legden we ons lot in de bekwame handen van acht bands en artiesten. Want de charme van Cactus is één podium en weinig keuzestress, tenzij wie even wil bijtanken.

Belgische jonge wolven

Op het middaguur mocht K.ZIA het festival openen. De Brusselse, die tegenwoordig in Duitsland woont, bracht een volledige band met zich mee om haar mix van hiphop, soul, pop en r&b zo goed mogelijk te laten uitkomen op het podium. Hoewel tien na twaalf duidelijk nog niet iets te vroeg was voor Brugge, liep het park naar het einde toe toch al mooi vol. K.ZIA deed haar uiterste best om een puike festivalset te spelen. Er werd met de handjes gezwaaid, meegezongen en hier en daar werd zelfs een beetje gedanst. Haar album ‘Genesis’, dat eerder dit jaar uitkwam, was de rode draad doorheen de set. ‘Sans toi’, ‘I got your back’ en ‘Sanctuary’ waren bescheiden hoogtepuntjes van een prima set, al miste het misschien ietwat pit. De liveband, die wel goed speelde, vijlde de scherpere kantjes van de beats er jammer genoeg wat af.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Ondertussen stroomde het volk en masse toe op het Cactusfestival. Sylvie Kreusch mocht als tweede het podium op. Haar zegetocht langs de festivals in navolging van een victory lap langs de concertzalen eerder dit jaar zette zich gewoon door. Wie er al bij was in Brugge een paar maanden geleden was er waarschijnlijk opnieuw bij. Ze liet er alleszins geen gras over groeien en opende met ‘Let it all burn’, een dijk van een nummer. Opnieuw tooide ze zich in een zwierig kleed dat haar bezwerende dansmoves kracht bijzette.

Alles draait nog steeds om ‘Montbray‘. Gelukkig is dat album sterk genoeg om een volledige, relatief vroege, set te dragen. ‘Walk walk’ blijft altijd en overal een hoogtepunt en haar versies van ‘Shangri-la’ en ‘All of me’ waren niet te versmaden. Het is al zo vaak gezegd en geschreven dat het saai wordt maar nog één keer voor de mensen achterin: Sylvie Kreusch is the real deal.

De Jeugd wil hiphop, meneer en mevrouw

Dan was het helaas tijd voor de grootste flater van de dag: de veel te vroege programmatie van De Jeugd Van Tegenwoordig. Blijkbaar moesten ze nog elders spelen later op de dag. Wat een jammerlijke logistieke kwelling was dat. De jeugd (en de iets oudere jeugd) wilde hiphop! Iedereen die al eens naar Cactus geweest is, weet dat het park meekrijgen om 15u in de zonovergoten middag geen evidentie is. Sylvie Kreusch deed het met verve, maar De Jeugd ging daar los over. Vieze Fur, Willie Wartaal en Faberyeyo brachten enkel hun hits mee en boy, wat zijn dat er veel. Bas Bron liet het park stuiteren op een heerlijke collectie beats en legde zo een open doekje voor de drie rappers.

‘Hollereer’ beet de spits af en daarna kwamen ze in sneltempo. ‘Gekke boys’, ‘Watskeburt!?’, ‘Buma in mijn zak’, ‘Tante Lien’, ‘Get Spanish’, ‘Sterrenstof’ en ‘Deze donkere jongen komt zo hard’ (met een beetje spielerei met Willie Wartaal die even van het podium ging om dan weer aangekondigd te worden) zorgden voor een heerlijke sfeer in het park. ‘Manon’ en ‘De formule’ deden op het einde nog een laatste keer een aanslag op onze dansbenen, maar het verdict was dan al gemaakt: De Jeugd Van Tegenwoordig had de set van de zaterdag op Cactus neergezet. Hitmachine pur sang, live een meesterlijke band.

We waren dus allemaal al lekker chaud toen Coely opkwam. De Belgische rapster keert eindelijk terug in de spotlight na enkele jaren waarin we weinig tot niets van haar vernomen. En terugkeren doet ze in stijl. ‘Run it up’ is niet weg te branden van de radio en deed het ook hier niet slecht. Al zat het wel verrassend vroeg in de set. Coely koos er ook voor om de DJ te vervangen door een liveband. Hier maken we eveneens dezelfde kanttekening als bij K.ZIA: het haalt de scherpte wat uit de set. Iets waar je De Jeugd van Tegenwoordig niet op kon betrappen.

Desondanks viel er niet al te veel op Coely haar show aan te merken. Ze is duidelijk gegroeid als artiest in vergelijking met de vorige keer dat ze op Cactus stond, nu toch al een vier jaar geleden. Waar ze toen een frisse, nieuwe stem was die het park inpakte, kwamen de mensen nu wel echt voor haar. Met hits als ‘Don’t care’ en ‘Celebrate’ betaalde ze een enthousiast publiek meer dan terug.

Koning gitaar weet niet altijd te overtuigen

En toen was het tijd voor de gitaar. De vier laatste bands van de dag droegen het typische rockinstrument duidelijk hoog in het vaandel en als eerste was daar Oh Wonder. De band, bestaande uit het koppel Vander Gucht en West maakt mooie, sfeervolle indiepop die goed geschikt was om de avond in te luiden. Alleen gebeurde er erg weinig. De band brengt op zich wel knappe songs, maar echte weerhaakjes die het publiek bij de les hielden waren er niet. Denk Beach House, maar dan wel een categorie lager spelend. ‘Hallelujah’, dat op het einde van de set zat, kon op de meeste herkenning rekenen, maar echt eentje voor de geschiedenisboeken was dit optreden niet. Hadden ze maar Lil Uzi Vert moeten meebrengen.

Iets scherper klonk White Lies. De band teert al een groot decennium op de hits van hun debuut ‘To lose my life…’ en ondanks dat er in de loop der jaren wel enkele fijne nummers zijn bijgekomen, was Brugge toch vooral voor de evergreens gekomen. ‘Fairwell to the fairground’ beet de spits af en zette de toon voor wat een typisch White Lies optreden moet zijn: strak, onderkoelde gitaren en de grafstem van zanger Harry McVeigh die domineert. Het werd een rondje van hun grootste hits en dat kon het park wel smaken.

De band leek zich evenzeer in zijn sas te voelen en leverde al bij al een goede set af. Ergens onderweg dommelde het ietwat in, niet zo heel verwonderlijk gezien er nu niet echt zo heel veel variatie zit in het geluid van White Lies. Met enkele snugger gepositioneerde kleppers als ‘To lose my life’ en ‘Big TV’ doorheen de set haalde de band het publiek af en toe weer stevig bij de les. Het toetje met ‘Death’ en ‘Bigger than us’ was dan weer niet te versmaden en zorgde zelfs voor een kleine moshpit aan de lange bar. Het park keelde stevig mee en was zichtbaar tevreden. De jongens van White Lies weten nu eenmaal hoe ze een festival moeten inpakken.

Ben Harper toont hoe het moet

Voor Franz Ferdinand de dag mocht afsluiten was het eerst tijd voor Ben Harper & The Innocent Criminals. Ieder jaar heeft Cactus wel zo’n band waar je gif kan op innemen dat het een strakke, goed concert zal zijn die alles en iedereen onder de dertig wegjaagt naar het Bargeplein om iets te gaan eten. Nadat op eerdere edities de Elvis Costello’s, Steve Winwoods en Joe Jacksons van de wereld die taak op zich nemen was het nu aan de godfather van het surfgenre. Op voorhand wist je dat er groep ging staan die gepokt en gemazeld is in hun stiel en dat bleek al vanaf seconde één.

Voor iemand het goed en wel doorhad was hun set begonnen en keken ze nooit meer achterom. Het leuke aan Cactus is dat er altijd een publiek is voor zo’n artiesten. De vakmannen komen echt tot hun recht in de schemeravond in Brugge. Hoewel The Innocent Criminals zijn vaste band is, maakte Harper ook platen zonder hen. Gelukkig werden we getrakteerd op een mooie mix uit alles wat de man al uitbracht. Beginnen deden ze met een a capella-versie van ‘Below te sea’ om daarna een gevarieerde set te brengen. Of het ‘Amen omen’ of ‘Diamonds on the inside’ waren die het publiek in vervoering brachten, de jams en het aanstekelijke getokkel van Mobley op zijn djembé was… Je voelde het plezier van de band én het publiek afspatten. ‘Steal my kisses’ was nog zo’n hoogtepunt, maar in se was de hele set een staaltje van vakmanschap. Ben Harper mag dan niet de hipste naam op de affiche geweest zijn, toch toonde hij in een avondje van lichtjes ontgoochelende gitaarmuziek wél aan de jongere garde hoe het moest.

Want Franz Ferdinand kon namelijk niet helemaal overtuigen als headliner. Het thema van hun set was duidelijk: de fun, de hits, om de oude slogan van Radio Donna nog eens boven te halen. En het moet gezegd zijn, daar is geen woord van gelogen. Hits heeft de band in overvloed en bij momenten was het best wel geestig. Leuk maakt het echter nog niet goed. Openen deden ze met ‘No you girls’, wat best een meer dan puike song is. Dat lieten ze opvolgen met ‘Dark of the matinee’, nog zo’n nummer dat niet kapot te krijgen. ‘Curious’, ‘Do you want to’ en ‘Walk away’ vervolgden waarna de klad al in de set begon te komen.

‘Do you want to’ werd veel te lang getrokken en uitgemolken. Hierdoor verloor het nummer alles van zijn spankracht en energie net zijn sterkte. Eveneens begon hoe langer de set duurde meer en meer op te vallen dat ieder Franz Ferdinand nummer in se gewoon een ‘variation on a theme’ is. We gaan niet zo ver gaan om te stellen dat ‘als je één gehoord hebt je ze allemaal gehoord hebt’. Toch zat het er vaak zat niet zo heel erg ver van af. De band deed wel zijn uiterste best om enorm enthousiast te zijn en in zijn gekende energieke stijl te spelen. Het kon maar matig afleiden van het feit dat de hits nu toch al bijna twintig jaar oud zijn. En stilletjes misschien wat uitgewoond zijn. Hoe vaak zou ‘Take me out’ al gespeeld zijn? 1500 keer? Meer?

Het park stoorde zich er precies wat minder aan dan wij. Het publiek lustte er wel pap vanAls je je set kan afsluiten met ‘Take me out’, ‘Michael’ en ‘Ulysses’, dan blijft dat een combinatie dat menig festival in vuur en vlam kan zetten. Goed ook om te zien dat sommige dingen corona overleeft hebben. Vandaag in die lijst bijgekomen: Franz Ferdinand die hun reguliere show afsluit met ieder lid op het drumstel te spelen. Soit, na het drumshowtje en het applaus kwamen ze natuurlijk terug om ‘This fire’ te spelen. Weinig origineel en hoewel ook dat een dijk van een nummer blijft, vatte het perfect de show samen: te lang gerekt. Een beetje zoals de levensduur van de setlist vol greatest hits: we horen ze nu al een kleine twintig jaar en ondertussen kennen we het wel. Veel nieuws komt er helaas niet meer bij. Desalniettemin hebben we ons vermaakt. Maar mag De Jeugd Van Tegenwoordig de volgende keer afsluiten?