As we speak zitten Les Nuits Botanique er alweer zo goed als op. Na tien dagen zwerven tussen Chapiteau en Grand Salon gaan we ongetwijfeld in een zwart gat vallen. Eerst vertellen we je graag nog even over de mooie laatste dag van het Brusselse indoor-festival.
FlexFab is volledig te situeren binnen de hedendaagse Soundcloudsferen, maar oversteeg die met gemak in de Chapiteau. Ondergetekende verwachtte zich aan een simpele dj-set, maar dit werd al meteen ontkracht. Door middel van een ingenieus lichtspel, met vlaggen en reflecterende doeken werd het optreden een interessant spektakel voor het oog. Ook muzikaal zat alles snor. FlexFab bracht extreem harde trap, maar bleef aan de juiste kant van de grens met platte EDM-toestanden die bijvoorbeeld in Amerika vaak voorkomen. De loodzware bassen werden doorspekt met oud aandoende soulstemmen, een streepje footwork en wat future bass, maar het waren vooral de Oosterse elementen die de set naar een hoger niveau tilden. Het vroege programmatie-uur werd geluk bij een ongeluk gecounterd door de regen, waardoor Le Chapiteau toch volliep. Zet deze man snel op een festival om het avondprogramma in gang te steken (Dourprogrammatoren, lees dit aub). (DL)
In het Grand Salon werd de avond afgetrapt door Nap Eyes, een Amerikaans viertal dat dit jaar met ‘Thought rock fish scale’ stilletjes een prachtige slacker rock-plaat uitbracht en die een beetje onwennig op het podium van de Rotonde presenteerde. Veel bijzonderheden vielen er niet te noteren over het optreden: de band deed gewoon waar ze voor gekomen was zonder opvallende extraatjes, wat er enerzijds voor zorgde dat het concert niet zo heel veel meerwaarde had (ten opzichte van de plaat), maar anderzijds aantoonde dat het kwartet gewoon naar de essentie op zoek ging. Meer hoeft een voorprogramma tenslotte eigenlijk ook niet te doen. We kregen zo een reeks tijdloze liedjes te horen die hopelijk een paar nieuwe zieltjes onder de Julien Baker-fans voor zich wisten te winnen. (TK)
Voor hun laatste album trokken de heren van Suuns naar Dallas, en dat was te horen tot in de Orangerie. Het concert dreef onafgebroken op een hypnotiserend gebrom dat deed denken aan de zinderende warme lucht die dansend naar omhoog stijgt boven een bloedhete zandvlakte. Niet enkel vergaten we dat we ons in Brussel bevonden, ook ons tijdsbesef verdween en enkel het bezwerende gedreun van Suuns bleef over. De teksten die zanger Ben Shemie in de micro brabbelden werden bijgestaan door het gekreun van de gitaar en een industriële dansbeat, wat het geheel erg angstaanjagend maar meteen ook zeer opwindend maakte. De band klonk ruw, ruig en genadeloos en bracht iedereen in trance voor je zelfs nog maar kon denken aan je verzetten. We lieten ons dan maar gewillig meegesleurd worden, en hebben hier nog steeds geen seconde spijt van. (IW)
Na het optreden van Julien Baker spraken we eventjes met haar (liefste! persoon! ooit!) en vertelde ze niet per se het trieste meisje te zijn zoals ze zich tijdens en tussen de nummers in haar set voorstelde: ze durfde gewoon geen mopjes maken omdat ze niet wilde veronderstellen dat iedereen in het publiek Engels sprak. Met die bescheiden, fragiele stukjes tussen de songs door wist ze wel de sfeer van het optreden wel te complementeren: het werd een triestig drie kwartiertje waarin de Amerikaanse haar duivels kon ontbinden alsof het de eerste keer was dat ze de liedjes live bracht. Meer dan haar spaarzaam gitaargetokkel waren het lyrics en vooral vocals die met de show gingen lopen. Met de mond vaak wijd opengesperd wist ze ten eerste alles heel oprecht te brengen en ten tweede ook altijd een beetje beter te zingen dan je zou verwachten. Baker beschikte dan ook over gouden stembanden, die zonder effect precies konden galmen door het prachtige zaaltje. Klein minpuntje: af en toe miste wat variatie om die loden sound te doorbreken, vandaar dat het ook zo’n deugd deed om de singer-songwriter op het einde van haar set een gitaar te zien inruilen voor een piano. (TK)
Over Acid Arab kunnen we kort zijn. Hun naam geeft namelijk alles weg. Het Parijse duo werd live aangevuld met een derde man, waardoor de dynamiek in de set extra vorm kreeg. Aan de hand van subtiele en minder subtiele aanwijzingen aan elkaar, brachten de heren op het moment zelf variaties aan op hun werk. Zo kreeg het tweede deel van hun bekendste song ‘Zahr’ een koudere update dan het origineel, dat beter paste bij de sfeer die ze neerzetten. Dit was voornamelijk een mix van techno en Arabische geluiden, die stereotiep waren, echter zonder zich te bezondigen aan cultural appropriation. Op momenten waande je daardoor in een of andere donkere club, om op het volgende moment wakker te worden in de woestijn. Het trio dat zich zichtbaar amuseerde speelt overigens dit jaar opnieuw op Dour, dus mis ze niet. (DL)
Verslag van Iris Wyckmans (@IrisWyckmans), Daan Leber (@daan_leber) en Thomas Konings (@thomaskoningshq), foto’s van Imke Van Steenkiste (@dotcollections) en Jens De Meester (@demeesterjens).
Volg onze Les Nuits-verslaggeving ook op Instagram en Snapchat (indiestyle.be). Check hierrr alle verslagen van de voorbije dagen.