Stomende, verknipte clubmuziek regeert op dag 1 van Rewire

Het Haagse avant-gardische festival Rewire vindt dit weekend plaats. Muzikale avonturiers en clubliefhebbers laten er, zo blijkt na een eerste dag rond kuieren in verschillende zalen, uit alle hoeken van de wereld zich onderdompelen in de stad en het programma. De affiche van dit jaar straalt veelzijdigheid uit. Op de eerste dag van Rewire schitteren naast Autechre en Julia Holter voornamelijk het kolkende nachtprogramma. Lees hier onze review van het concert van Autechre in de Grote Kerk. Hier kun je onze recensie lezen van Julia Holter in Paard. Foto’s door Parcifal Werkman, Jack Parker en Alex Heuvink via Rewire.

• 
• 
• 
• 
• 

We vatten onze muzikale ontdekkingsreis aan bij Martin Messier in Theater aan het Spui. De kunstenaar stelde ‘1 drop 1000 years’ exclusief voor. De show zou een uitnodiging tot nadenken over hoe water reist door en in de wereld. Messier gebruikt daarbij druppeltjes water die op het tempo van de beats naar beneden vallen en verlicht worden door spots. Muzikaal schipperde Messier ergens tussen ambient (techno) en kloppende hard drum. Al vonden we die weinig interessant zijn ten opzichte van de indrukwekkende installatie die het begeleidde. Pure wiskunde natuurlijk om verlichte druppels water aan hetzelfde, afwisselend of gekruist te laten vallen op het ritme. Toch blééf je verwonderd kijken naar de installatie, wachtend in welk ritme de druppels zouden veranderen.

We begaven ons nadien richting Paard voor Abdullah Miniaway en het Duitse trio Carl Gari. Daar stelde het kwartet hun nieuwe album ‘Shoot the engine’ voor. Miniaway heeft de laatste jaren samen gewerkt met artiesten als Simo Cell en HVAD. Ook met z’n eigen band Le Cri Du Caire bracht hij recent nog een plaat uit. Toch was de Egyptische experimentele artiest maar wat verheugd om met zijn Duitse maatjes op te treden. Aanvankelijk wisselde hij sacrale nummers af met meer dansbare waar triphop- en downtempoinstrumentatie heerste.

Aïsha Devi (door Parcifal Werkman)

In de hymnes, met meer ingetogen, jazzy instrumentatie schitterde zijn stem. Miniaway had iets charmant, enigmatisch bijna. Op het einde van zijn show opperde de man het publiek ritmisch te hijgen waarover hij dan bloedmooi zong. Het knappe was dat het publiek na enige tijd ook gewoon door bleef gaan, hoewel de band duidelijk inviel. Miniaway begeesterde al vroeg op de avond en bedankte het publiek na afloop dan ook hartelijk. De liefde was wederzijds.

Het Amerikaanse rapduo H31R (lees in het Engels: “heir”) deed in Paard II een eerste keer het Europese continent aan. De twee, mc maassai en dj JWords, brachten een broeierige dan wel narcotische dosis hiphop naar de zaal. Met betrekking tot de beats was het blijvend zoeken naar referentiepunten gezien hun speelse, sample-gedreven muziek moeilijk met iets anders te vergelijken viel. ‘Big bang‘ deed wat denken aan nocturnische wereld van Danny Browns ‘Atrocity exhibition‘ bijvoorbeeld. Maassai dartelde frivool van juke naar abstracte hiphop, r&b en terug. Ze gutste haar bars met het grootste plezier naar buiten. Enig minpuntje was dat de songs telkens zo kort duurden. Hierdoor volgden de tracks elkaar zeer snel op en wisselde de stemming van ongemeen hard tot olijk iets te vaak.

Na feilloze shows van respectievelijk Julia Holter en Autechre doken we in Paard de nacht in. Aïsha Devi stelde ‘Les immortelles’ voor: een show ter ondersteuning van haar laatste plaat ‘Death is home’. Bovendien werkte ze voor de aankleding van het podium samen met visueel kunstenaar Emmanuel Biard. Zoals steeds bij Devi primeren pulserende post-clubbeats in haar show. En dat was nu niet anders. Zo klonken de beats in combinatie met de strobes en de weelderige, aan elkaar genaaide vlaggen die wapperden bijzonder indrukwekkend. Daarbij stond haar engelachtige stem in schril contrast met de verknipte pop.

Torus (door Alex Heuvink)

Ten slotte brachten zowel 33EMYBW als Meuko! Meuko! fonkelnieuwe audiovisuele shows. Ze werkten hiervoor respectievelijk samen met Joey Holder en NONEYE. Qua stijl vielen de twee in hetzelfde vakje terecht: loeiharde clubmuziek. We hebben geen idee of de boxen al uit werden getest voor de komst van Sunn O))), maar de twee sets stonden belachelijk luid, maar haarscherp, afgesteld. 33EMYBW overweldigde zoals Devi met post-club. Meuko! Meuko! bracht dan weer een eigenwijze mix van hard drum en UK bass doorspekt van Oost-Aziatische poptinten. In beide gevallen complimenteerde de buitenaardse, metaalachtige visuals de muziek enorm. Het leek wel alsof je in de hoofden van de artiesten kon kijken en ‘hun’ wereld kon ervaren. Stil staan was alleszins geen optie.