Als Werchtermaagd beleefde ik gisteren mijn eerste dag op de grootste festivalweide van België, samen met Mattias, die ondertussen voor de elfde keer ter plaatse was. Mijn voorliefde voor kleinere en meer ontdekkingsgerichte festivals moest plaats ruimen voor de zin om toch eindelijk eens gevestigde waarden als Gorillaz en Arctic Monkeys aan het werk te zien. Verwachtingen had ik thuis gelaten om mijn eerste indrukken zo vrij mogelijk te laten inwerken. De eindeloze repetitieve gekleurde eetkramen deden me denken aan DNA-sequenties. Als strengen nucleotiden krulden ze zich rond het terrein dat wel een felgekleurd Lego-bouwsel leek. De grote groene bouwplaat werd gisteren gevuld met tenten die zo groot waren dat ze aan ieder optreden een Sportpaleisgevoel meegaven.
Nog iemand die toe was aan eerste indrukken in Europa was Kali Uchis. We bejubelden haar debuut eerder dit jaar, dus deze tentopener was er eentje waar we naar uitkeken. Dat enthousiasme werd helaas heel snel in de kiem gesmoord door meerdere problemen. De geluidsmix was erbarmelijk en Uchis’ warme stem was amper te horen. ‘After the storm’ was niet eens half zo geruststellend als op de plaat en de speelse arrogantie van ‘Dead to me’ verdronk reddeloos. Daarnaast was de band die ze mee had van bedenkelijke kwaliteit. Het ego van de drummer zette uit door de warmte, was op z’n best alleen maar te luid en ging op z’n slechtst gewoon gigantisch de mist in. Tevergeefs zochten we naar een positief punt om ons aan op te trekken en de teleurstelling enigszins in te perken. Wil iemand Kali Uchis alstublieft helpen aan het entourage dat ze verdient? (Michelle)
Ik ben effectief oud genoeg om de eerste show van The Vaccines op Werchter bewust meegemaakt te hebben. Niet dat het zo lang geleden is dat het Britse viertal in de toen nog Pyramid Marquee speelde – 2011 om precies te zijn. Een jaar later speelden ze ‘s middags op de Main Stage, en daar staan ze sindsdien bij elke nieuwe plaat. Zelfs bij een sof als ‘Combat sports’ waar niet toevallig amper nummers uit werden opgevist. En als Justin Young en co dat tegen beter weten in toch deden, zakte de show meteen in. Het waren gebalde indiekrockklassiekers ‘Wrecking bar’ en ‘Norgaard’ of de als meeslepende voetbalanthems onthaalde ‘Wetsuit’ en ‘All in white’ die toch meebrullen uitnodigden. Veel hoger op de affiche zullen The Vaccines met de recentste albums in het achterhoofd waarschijnlijk niet meer geraken, maar misschien is dat wel hun bestaansrecht onder de blakende zon. (Mattias)
Little Simz is de Engelse rapper die gisteren meer stamina had dan een marathonloper en meer energie dan een adhd’er na een middagdutje. Samen met haar prima DJ en perfect afgestemde band voorzag ze Klub C van een welkom vieruurtje. ‘Marilyn Monroe’ was een staalkaart van het volledige optreden: haar directheid werd afgewisseld met één-tweetjes tussen haar en haar dj en piano-intermezzo’s. Met een set die dynamischer was dan de reliëfkaart van het Himalayagebergte kregen ze de volledige tent mee. We begrepen meteen wat Damon Albarn in haar zag toen hij haar uitnodigde op ‘Humanz’. (Michelle)
Fans van stevige gitaren kampeerden ‘s middags in de Barn. Black Rebel Motorcycle Club en At The Drive-In speelden er na elkaar, wat voor een mooi contrast zorgde. Bij BRMC bleven zowel de leren jasjes als het kinderslot aan. De twintig jaar die de groep op z’n kilometerteller heeft, werd helaas merkbaar. Afstandelijk en zelfs ietwat routineus haspelden de Amerikanen hun psychedelische bluesrock af voor een nochtans stampvolle tent. ‘Beat the devil’s tattoo’ werd enthousiast meegestampt en afsluiters ‘Spread your love’ en ‘Whatever happened to my rock ‘n’ roll’ werden wél enthousiast onthaald. Alleen is die laatste retorische vraag ondertussen wel pertinent bij dit drietal. (Mattias)
Furieuzer ging het er aan toe bij At The Drive-In. Sinds de tweede reünie twee jaar geleden toeren twee helften The Mars Volta en Sparta weer als één formatie, en de energie en woede van die twee bands tilt elkaar merkelijk op. Geen nuance hier, wel een snoeiharde geluidsbrei die de fans van het eerste uur deed kolken. Humor ook: de band begon wat later door een zware bevalling van gitarist Omar Alfredo Rodriguez-Lopez. Een sanitaire bevalling, welteverstaan. Kak voor toevallige passanten, maar ingewijden dropen na afloop bezweet en extatisch af. (Mattias)
Onverdeeld succes: de passage van Vince Staples. Hij is de officieuze hiphop-headliner deze editie, en hij pakte moeiteloos Klub C in met zijn snedige raps en doordringende blik. Het was springen of verzuipen, en dat eerste bleek de beste keuze tijdens het zweetfeest dat volgde. Girls don’t cry stond er op de achterkant van z’n shirt te lezen en hij vroeg meermaals of we het wel naar onze zin hadden. Het enige traantje dat wij lieten was omwille van ‘Ascension’, dat hij solo bracht in plaats van ‘s avonds met Gorillaz. (Mattias)
We schreven vorige week nog over het jukeboxgehalte van Queens Of The Stone Age op Down The Rabbit Hole. Op zo’n kleinschalig festival met de nadruk op alternatievere namen vielen de popstonerrockers wat mager uit, maar op Rock Werchter staan deze gitaargoden wel volledig op hun plaats. Het publiek at uit hun handen, zelfs wanneer frontman Josh Homme zijn lijstje met bindteksten afwerkte – dat lijstje is de laatste vijf jaar zowat onveranderd gebleven. Alle gimmicks bleven, zelfs die overbodige drumsolo die alle vaart uit ‘No one knows’ haalt. Zelfs bassist Michael Shuman leek niet meer onder de indruk te zijn, want hij maakt van de gelegenheid gebruik om wel erg opzichtig een sigaret op te steken. Nog opzichtig: de man in het spiderman-pak die al crowdsurfend naar voor werd gehaald en een dansje mocht doen naast Homme. “You guys are drunker than Troy” merkte hij op, en dat was maar best ook. (Mattias)
Lees hier onze review van afsluiter Gorillaz.
