Een jaar geleden werd het debat rond frontvrouwen op festivals, of vooral het gebrek eraan, opnieuw aangezwengeld door Blood Red Shoes’ Laura Mary Carter. Inmiddels heeft Florence Welch de opstap gemaakt richting Glastonbury-headliner, en ook Sziget Festival doet zijn best voor de gelijkheid. Vandaag staat met stip de vrouw op één, nu Ellie Goulding de main stage afsluit maar ook in de lagere regionen van de line-up verschillende vrouwen klaarstaan.
MØ, of Mo met streepje door voor de vrienden, staat al tamelijk vroeg op de A38 stage. Een jaar geleden werd de Deense plots quasi tot een superster gelanceerd. Inmiddels zijn die gemoederen wat bedaard, maar dat neemt niet weg dat de adrenalinevolle popfunk live er nog steeds in gaat als zoete koek. De zangeres houdt het tempo hoog, gaat geregeld even op de knieën en schopt dan weer agressief hoog in de lucht wanneer het haar even niet zint in ‘Waste of time’.
Toegegeven: The Ting Tings zijn een man-vrouw duo, maar het is toch vooral Katie White die de show op Sziget in de juiste richting dirigeert. De band staat een beetje vreemd geprogrammeerd tussen The Maccabees en Foals, al is dat snel vergeten wanneer het grote aantal hits van de Britten op het festival worden afgevuurd. Even toonvast klinkt het tijdens ‘Great DJ’ of ‘Shut up and let me go’ dan wel niet altijd, maar nu zo ongeveer iedereen wel bekend is met oorwurm ‘Shut up and let me go’ valt dat allemaal niet zo op.
MØ door de lens van Tina Herbots.
Een van de aangename ontdekkingen op de line-up van de A38 is ongetwijfeld Ella Eyre. De Britse singer-songwriter mag dan vooral bekend staan van ‘Waiting all night’ (Rudimental) en ‘No angels’ (Bastille), toch kan ze het best alleen af. Eerder dit jaar kon ze ook al overtuigen op Eurosonic en dat niveau blijkt enkel omhoog te zijn gegaan. De Londense croont zich lustig door ‘Comeback’ en ‘Together’, gooit tussendoor nog even ‘Waiting all night’ er vrolijk tussendoor om het publiek te plezieren, maar laat vooral haar kwaliteiten zien in de heerlijke groovy songs ‘Even if’ en ‘Good times’
Het is aan Ellie Goulding om het hier helemaal af te maken, maar die kans laat ze spijtig genoeg liggen. De Britse heeft met ‘Lights’, ‘I need your love’, ‘Burn’ en ‘Love me like you do’ een hoop hits op zak, maar om je status als headliner waar te maken moet je minstens toch ook een stukje live zingen. Daar hoef je niet eens om te liegen, Goulding vergeet nu eenmaal af en toe de microfoon (dicht) bij haar mond te houden. De show op zich is best leuk, met gillende meisjes en grootogige jongens tot voorbij de dertigste rij, een gitaarsolo op zijn tijd en de nodige drama bij de zangeres, maar op dit niveau is dit eenvoudigweg niet meer voldoende. Zeker niet nu de artieste al meer dan eens heeft bewezen dat ze wel over de nodige zangkwaliteiten beschikt.