Gisteren begon de vierde editie van BRDCST en vanaf dit jaar kan je niet alleen in de Ancienne Belgique terecht om nieuwe muziek te ontdekken. Ook rond de Brusselse concertzaal worden er namelijk shows georganiseerd. Toch kozen we er op de eerste dag van BRDCST voor om voornamelijk in de AB te blijven en pikten we performances mee van Ameel Brecht, Rauelsson, Charlotte Adigèry, Bliss Signal, Steve Gunn en K Á R Y Y N.
Verslag door Annelies Rom en Daan Leber
Ameel Brecht mocht de spits van BRDCST afbijten in het AB Salon, kon al meteen rekenen op een volgelopen zaal en won volgens ons de prijs voor meest gezellige concert van de avond. Zijn performance was niet spannend, maar wel heel erg ontspannend. Zijn gitaargetokkel, waarin de muzikant zich specialiseert, klonk als tot rust gekomen golven na een storm op zee. Soms konden we nog een glimp van deze storm opvangen, maar die ging telkens weer snel genoeg liggen. De zaal bleef gedurende de hele show muisstil luisteren, de stilte werd enkel verbroken door applaus tussen de nummers heen. (Annelies)
In Cinéma Palace, aan de overkant van de AB, stond Rauelsson geprogrammeerd. De Spaanse producer-componist had duidelijk niet gekeken op een paneel meer of minder, want hij stond omringd door gear in de (prachtige art nouveau) zaal. Lichte ambient drones zetten de toon, samen met lieflijke piano-akkoorden er overheen. Naarmate de set vorderde kwam er steeds meer ritme in de muziek, door vakkundig om te springen met repetitieve loops, maar ook door geleidelijk aan meer en meer bassen toe te laten in de set. Naar het einde toe kwamen zelfs elektronische dub-invloeden langs, waardoor het muisstille publiek steeds meer en meer in de bezwerende roes gezogen werd. (Daan)
En van het AB Salon snel naar de AB Box, want daar begon Charlotte Adigéry, de Belgische revelatie van het moment, aan haar show. Ze was in het gezelschap van Bolis Pupul, die de muziek verzorgde. Adigéry kwam het podium opgedanst in een cowboyhoed, vergezeld door westerndeuntjes. Het beloofde een donkere en mysterieuze show te worden. Dat gevoel werd bevestigd naarmate het concert vorderde. Rustige nummers werden afgewisseld met pompende beats. Adigéry werkte naar een climax en gunde het publiek op de weg daar naartoe genoeg rustpauzes. Maar niet te veel rust, want haar beats zorgden ervoor dat we steeds weer werden wakker geschud.
Dit bericht bekijken op Instagram
De zangeres heeft zich duidelijk laten inspireren door haar platenlabel DEEWEE Records, waar ze onlangs haar tweede ep ‘Zandoli’ op uitbracht. Dat merkten we vooral aan de stukken waarop Bolis Pupul het roer overnam en de zaal trakteerde op muziek waarop de AB niets anders kon doen als dansen. In ‘High lights’ zong Charlotte Adigéry nog “I’m nobody“, maar na haar passage op BRDCST kent heel Brussel haar naam. (Annelies)
Café Central werd ondertussen lustig volgespoten met mist voor het optreden van Bliss Signal. De samenwerking tussen Mumdance en James Kelly (WIFE) neemt op het eerste zicht weinig compatibele invloeden uit hun respectievelijke grime- en techno-, en black metalachtergrond om die te versmelten in een echte geluidsbrij. Initieel zijn een enkele synthaanslag en trage diepe bassen nog een voorspel, maar de echte wall of sound liet niet op zich wachten. Terwijl we overspoeld werden door de dreigende elektronica in combinatie met de tot bijna hallucinerende effecten leidende stroboscoop, vroeg ik me af op hoeveel verschillende manier een gitaar kan janken en gieren. Hoewel het duo zonder vocals werkt, leek de noise uit de laptop van Mumdance wel de illusie van black-metal-geschreeuw te geven. Toch was het optreden minder overweldigend dan de verwachtingen op voorhand. Dat kwam vooral omdat het duo voor een goeie “slaan en zalven”-dynamiek opteerde, waarbij soms zelfs paradoxaal de noise uit de gitaar op een gegeven moment de enige vorm van “rust” bood tijdens een stuk waar Mumdance volledig losging met harde beatsalvo’s en een BPM ver boven de 140. (Daan)
Foto: Michelle Geerardyn
Van elektronische muziek naar het gitaargeluid van Steve Gunn. Het was alsof we thuiskwamen van een hevig feestje en ons eindelijk even konden neerploffen in de zetel. Steve Gunn en zijn band trakteerden ons op een oerdegelijke folkshow, compleet met jeansvesten. Hij speelde met maar liefst anderhalf uur de langste set van de avond, waardoor je gemakkelijk even binnen kon springen, maar evengoed even langs de bar kon passeren zonder al te veel te missen. Ook op het podium pakte Steve Gunn zijn tijd en dat merkte je. Het publiek ging niet uit zijn dak, maar voor een keer stoorde dat ook helemaal niet. BRDCST zorgt ervoor dat mensen andere genres gaan uitproberen en met dit optreden sloegen ze duidelijk in hun opzet. (Annelies)
Foto: Michelle Geerardyn
Headliner en afsluiter van de eerste dag BRDCST was K Á R Y Y N. De Syrisch-Armeens-Amerikaanse artieste is op zijn minst wat theatraal te noemen en dan is de vergelijking met Björk nooit ver weg. Op BRDCST kwam K Á R Y Y N haar nieuwe album ‘The quanta series’ voorstellen, dat ze vorige week de wereld instuurde. In het begin van de show moest de zangeres het doen met een halfgevulde zaal en een bezwerende speech. Ze kwam als deel van haar act wat verdwaasd het podium op wandelen, een gevoel dat gedurende de eerste tien minuten wat in de zaal bleef hangen, want de AB stond erbij en keer ernaar.
Pas na een kwartier werd de show deftig afgetrapt. K Á R Y Y N bracht ons in hogere sferen, maar zette ons ook weer met beide voeten op de grond. Haar performance was een afwisseling van bezwerende songs die ons in trance brachten en liedjes die ons erna weer uit haalden. Meest speciale momenten van de show? Wanneer ze haar microfoon even achterwege liet en zonder versterker verderging én wanneer ze ‘Moving masses’ zong, een lied volledig opgebouwd door haar eigen stem. (Annelies)
De eerste dag van het Brusselse ontdekkingsfestival kon rekenen op enkele indrukwekkende passages. BRDCST duurt nog tot 7 april en voor de snelle beslissers zijn er nog tickets te koop via de website van het festival.