Day Wave en Hazel English bleken een ideale dubbelaffiche in de AB, al misten wij hier en daar een extra fris briesje om onze aandacht er gedurende hun hele shows bij te houden. De sound zat goed, nu nog wat meer sterke nummers pennen.
Als een mini-versie van Alice In Wonderland stond Hazel English op het podium. Haar koddigheid paste perfect bij de pastelkleurige indiepop, al oogde ze aanvankelijk wel erg fragiel. Gelukkig had haar band er duidelijk zin in, en de vonk sloeg gaandeweg over. Je zag haar elk nummer groeien, alsof ze tussendoor van een transparante toverdrank nipte in plaats van water. Qua podiumpresence oogde ze bijgevolg een pak zelfzekerder dan tijdens haar eerste Belgische passage in de Botanique vorig jaar.
De songs waren nagenoeg allemaal afkomstig van haar eerste langspeler, die eigenlijk gewoon een fusie is van haar twee eerste ep’s. Het tempo lag behoorlijk hoog dankzij een wel erg ijverige drummer, al zorgde Hazel’s zweverige stem ervoor dat we nooit helemaal uit onze roes gemept werden. Van opener ‘It’s not real’ tot solo ingezette afsluiter ‘I’m fine’ bleef ze trouw aan haar klankenpalet, iets waar ze dankzij de relatief korte set mee wegkwam.
Dat was waar het schoentje wrong voor Day Wave. Op papier is hun muziek nochtans een pak podiumgerichter, met aanzwellende refreinen en strategische synthriedels om de aandacht vast te houden. Stonden The Kooks eerder deze week nog in de grote zaal, dan lijkt met Day Wave de opvolging klaar te staan – inclusief looks, songs en de soms vreemde manier van klemtonen leggen. Qua gretigheid pasten ze perfect in het rijtje van Britpop-bands als Circa Waves en The Wombats.
Jackson Phillips’ nummers zijn het muzikale equivalent van bloemblaadjes van een madeliefje trekken in de hoop daarmee te achterhalen of de liefde van je leven wederzijds is. Het is die simpliciteit die The Beach Boys ook al ruim vijftig jaar onsterfelijk maakt, en de Californiërs kwamen er gisteren zeker mee weg. Alleen miste de set hier en daar een nummer dat van de gekende formule afweek en daardoor de aandacht vasthield. Drie nummers voor het einde hadden we reeds een voldaan gevoel, en zelfs het sterke bisnummer ‘Promises’ voelde niet echt als een meerwaarde aan. Spijtige zaak dat de muzikanten niet van de gelegenheid gebruik maakten om samen iets te doen op het podium.
In de club van de AB werd vooral duidelijk dat beide dreampoppers nog wat meer pit nodig hebben om ons live in te pakken, zeker als ze plannen koesteren om in de toekomst vaker langer dan een half uur te spelen. Op plaat blijven ze echter ideaal om je gemoedsrust op temperatuur te houden.
Lees hier nog eens onze dubbelreview van Hazel English en Day Wave.
De AB programmeert binnenkort o.a. Warhola (20.05), Show Me The Body (22.05) en Fllakzoid¨(25.05). Een volledig overzicht en tickets vind je op de site van de zaal.