Sonic City, de jaarlijkse hoogmis voor de avontuurlijke alternatievemuziekliefhebber vond dit jaar van 10 tot en met 12 november plaats in de Depart in Kortrijk. Een mix van jong en oud geweld vormden dit jaar opnieuw een affiche waarbij je oren zich vanzelf gaan spitsen. Curatoren van dienst waren onze eigenste Charlotte Adigéry en Bolis Pupul.
Op vrijdag werd de spits afgebeten door Rose City Band. Het is het nieuwe project van Wooden Shjips-frontman Erik Johnson. De Americana-psychedelica van het vijftal transporteerde de vroege vogels op dag 1 naar warmere oorden. Beeld je een schommelstoel in op een portiek waar een warme wind waait en een tokkelende gitaar weerklinkt. Een perfecte opener met virtuoze muzikanten die ook later op de avond niet had misstaan.
Brahja bracht met hun zweverige jazz de club in vervoering op zaterdag. Ze gingen met hun set vlotjes tien minuten voorbij het voorziene einduur, maar dat leek niemand te deren. Verschoning: niemand behalve die arme stagemanager die Brahja aanmaande het podium te verlaten. Tussendoor stak frontman Devin Brahja Waldman van wal over anarchie en hoe het huidige systeem faalt, aan al wie het horen wou. Of hoe muziek een betere wereld wil teweegbrengen.
Charlotte & Bolis deden waarvoor ze gekomen waren: de zaal aan het dansen brengen. Tegelijkertijd maakten ze iedereen er nog eens attent op wat voor impact racisme en discriminatie kunnen hebben op iemand. Het duo doet dit zonder ook maar een milliseconde belerend te zijn. Sonic City at uit hun hand en zelf zagen ze er ook blij als kinderen uit met ‘hun’ festival.
De laatste doet de deur dicht op zaterdagavond, Model/Actriz deed het met een knal. De rauwe post-punk van de New Yorkers schopte iedereen die al aan het indommelen was terug wakker. Zanger Cole Haden draaide iedereen rond zijn vinger en paradeerde van voor naar achter in de zaal door het publiek. Haden legt een hoop dramatiek in zijn stem en woorden die contrasteert met de harde industriële beats en gitaren van zijn medemaats. Ga deze band zo snel mogelijk zien!
Andy Stott bracht concertzaal Depart voor de eerste keer echt aan het dansen op zondag, met zijn donkere ambient dub techno. Zonder instrumenten en alleen op het podium vulde hij de grote zaal van de Depart met donkere bassen waarop je onmogelijk kan blijven stilstaan. De opbouw is sfeervol en meeslepend. Stott brengt zeker geen conventionele dansmuziek, maar dat maakt hem alleen maar des te unieker.
Na Andy was het de beurt aan Water From Your Eyes in de club. Rachel Brown en Nate Amos vulden de kleine ruimte met hun straffe sound vanop hun jongste plaat ‘Everyone’s crushed’. De fijne stem van Brown, en haar ietwat bedeesde voorkomen in combinatie met de uitstekende productie toonden een winnende combinatie.
WITCH verkondigde op zondag liefde en verbondenheid met hun warme show. De Zambiaanse voorman Jagari straalde één en al positiviteit uit en deelde gewillig high fives uit aan de voorste rij van de main stage. De wisselwerking tussen de drie iets jongere muzikanten en de Zambianen met een paar bakken meer levenservaring was optimaal. Fuzzy en psychedelisch met een Zambiaanse touch. ‘Waile’ bleek een onvervalste oorwurm die dagen in je hoofd blijft hangen.
Wij gingen voldaan maar zeker niet verzadigd naar huis. We kunnen niet wachten om te zien wat voor lekkers we op Sonic City 2024 voorgeschoteld krijgen. Het team van Sonic City slaagt er telkens weer in samen met de curatoren een zeer veelzijdige affiche samen te stellen waar alles kan en alles mag.