Son Lux en België, het wordt stilaan een onlosmakelijk tweetal. Het project rond de Amerikaanse componist Ryan Lott speelde begin 2014 nog een van z’n eerste shows in een toen nog net gevulde AB Club, en sindsdien is het experimenteel vuurtje vlotjes rondgegaan langs Les Nuits en verschillende festivals als Les Ardentes en Pukkelpop.
Van Olga Bell zijn er inmiddels dertien acts in een dozijn, of het Belgische Samowar vertoont toch minstens toch grote gelijkenissen. De Amerikaanse met Russische roots mag vanavond openen en doet dat op een behoorlijk wisselvallige manier. Ongetwijfeld wil de hoogblonde pianiste een heerlijk originele set neerzetten met een hoop elektronische lagen door elkaar, maar dit zakt voorlopig nog als een doffe pudding weg in een behoorlijk rommelig geheel. Bij fragmenten is het duidelijk waar de zangeres naartoe wil, helaas is het frêle dametje daar nog lang niet.
-
Son Lux -
Son Lux -
Son Lux -
Son Lux -
Son Lux -
Son Lux -
Olga Bell -
Olga Bell
Op 19 oktober speelde Son Lux ten dans in de Ancienne Belgique. Bert Savels omzeilde de treinstaking en trok op pad om foto’s te nemen, Emily Griffiths schreef een verslag.
‘Lanterns’, het doorbraakalbum van Son Lux, wist een jaar geleden om een of andere reden live moeiteloos te overtuigen ondanks de moeilijke som van experimentele synths, daverende drums en een knarsende gitaar. De band heeft als het ware iets magisch over zich waarmee ze concert na concert elke song weer lijken te hercreëren en op te bouwen. Dat trucje heeft het trio nog lang niet afgeleerd op nieuwste album ‘Bones’, al klinkt die een stuk harmonieuzer dan zijn voorganger.
Die evolutie laat nochtans nog steeds de liveshow niet vastroesten. De elektronische vertoning is, toegegeven, een stuk meer afgewerkt en doordacht dan in de begindagen van de band, met een lichtshow – die veelal als een piramide tussen de drie is opgebouwd – en verschillende plateaus waarop de muzikanten hebben plaatsgenomen. Toch behoudt Son Lux iets wonderlijks over zich, waarbij de groep steeds weer minutenlang de tijd geeft aan het publiek om de voortdurend veranderende muziek volledig in zich op te nemen.
Misschien is dat wel te wijten aan de broze harmonie waar Ryan Lott in het subtielere ‘Bones’ steeds lustiger mee lijkt te spelen. Zo klinkt de licht tegenwringende klank van de snaren in ‘Flight’ een stuk minder bombastisch dan het huidige publiek inmiddels van de groep gewend is, hoewel de allesoverheersende bas in ‘Change is everything’ of het plots open spattende ‘Undone’ dan weer naar de andere kant van de slappe koord neigt. Of blijft het dan toch toe te schrijven aan het nieuwe, zelfs het sprankelende, waarmee Son Lux elke avond hun muziek blijft veranderen? ‘Easy’ lijkt na al die jaren immers inmiddels een definitieve livevorm te hebben aangenomen, maar verandert dan toch weer met een streepje extra synths, een daverende bridge en hier en daar een extra klets op de drum.
Bovendien blijkt ook Lott zelf een stuk meer geëvolueerd op het podium wanneer de zanger vlotjes om wat geklap komt vragen tijdens ‘Your day will come’ of het publiek zelfs vraagt om mee te zingen tijdens het melancholische ‘Now I want’. De band doet bovendien nog een poging om ook Olga Bell te betrekken in ‘This time’, maar de New Yorkse staat er eerlijk gezegd maar wat voor spek en bonen bij.
Dat moet dan ook meteen het enige minpunt zijn van de avond. Want wanneer Son Lux in een bisronde nog overgaat tot een waanzinnige finale met een stevige falset in ‘Plan the escape’ en een immer, quasi ongeëvenaarde gekte in ‘Lost it to trying’ is nu wel erg duidelijk dat de AB vanavond nog steeds te maken heeft met een van de meest ondergewaardeerde bands van het moment.
De AB programmeert binnenkort o.a. Sleaford Mods (20.10), Squarepusher + Dark Star (22.10) en The Talles Man on Earth (25.10). Alle info en een volledig overzicht vind je op de website.