Ja, het was Valentijn en ja, Wild Nothing maakt muziek die inspeelt op de innerlijke romanticus. Wat een geruststelling dat we gisteren in de kleurloze Trix-club geen overdosis meligheid over ons heen kregen. Al mocht het na afloop wel nét iets meer zijn.
Er zijn ondertussen vier jaar verstreken sinds Wild Nothing de laatste keer in de Antwerpse zaal speelde. Toen wisten ze niet echt te beklijven: routineuze setlist en weinig bevlogen uitvoeringen. Jongste plaat ‘Life of pause’ reikt echter naar een grootser geluid, iets wat gisteren meteen duidelijk werd in opener ‘To know you’. Da’s naast een van de langste nummers uit het repertoire van de groep ook een interessante balansoefening tussen de pathos van Talk Talk en het epische kantje van M83. Je twijfelde voortdurend of je nu moest headbangen of het refrein voorzichtig moest meefluisteren.
Na zes minuten vertwijfeling was het tijd voor de kenmerkende dromerige sound van de band. Met ‘Only heather’ en ‘Nocturne’ werden al vroeg enkele favorieten vanop het gelijknamige doorbraakalbum bovengehaald, van elkaar gescheiden door de eigenwijze synths van ‘Lady blue’. In ‘Adore’ kregen Jack Tatums zangkunsten een nadrukkelijke plaats in de geluidsmix, waarbij opviel dat de galmende gitaren en dromerige orgelpartijtjes van groter belang waren voor het geluid van de band dan de stem van de frontman.
Erg fris en fruitig oogde de band niet. De start van hun Europese tournee ging merkbaar gepaard met een jetlag, waardoor de nummers live zelden sterker uit de verf kwamen dan de gepolijste studioversies. Na twintig minuten dreigde het optreden daardoor in eentonigheid te vervallen, al zorgde een openbloeiend ‘Disappear always’ gelukkig voor een welkome energie-opstoot. Ook ‘Tv queen’ maakte indruk door fors uit de startblokken te schieten en de aandacht niet meer los te laten. In het sluitstuk van de set werd het debuut afgestoft met de titelsong en ‘Summer holiday’, waarin zelfs een ingetogen meezingmomentje vervat zat vlak voor de aangekondigde bissen.
‘Live in dreams’ en ‘Shadow’ voegden daarna niks onmisbaar toe aan de set, al blijft dat laatste nummer een van de mooiste dreampopnummers van de laatste jaren. Ondanks de intieme setting wist Wild Nothing ons niet zonder tegenspartelingen in te pakken. Daarvoor ging de band, net als vier jaar geleden, iets te mak te werk. Bovendien haalde de iets te lange pauzes tussen de nummers alle vaart en sfeer uit de show. De witte lichten die dan steevast aansprongen waren nefast voor de magie – vergelijk het met een schelle wekker die je om de vijf minuten uit een aangename droom haalt. Vooralsnog blijft de muziek van Wild Nothing het best overeind binnen de slaapkamermuren – een beetje zoals alle zaken waar je op Valentijn mee bedolven wordt.
Lees hier onze recensie van ‘Life of pause’
Trix programmeert binnenkort onder andere Cherry Glazer (22.02), Sleeper’s Reign (23.02) en Oko Yono (03.02). Alle info en tickets vind je op de site van de zaal.