Op de tweede avond van het duyster-festival in de Handelsbeurs te Gent, een van de mooiste concertzalen van ons land, stond shoegaze centraal. Slow Crush stelde er hun nieuwe plaat ‘Hush‘ voor. Mentaal bevonden we ons mijlenver van de drukte van het lichtfestival dat evenwel plaatsvindt in de stad. Het werd letterlijk even duister in de Handelsbeurs. Op de tweede dag van drie mocht het er iets steviger aan toe gaan. Alleen jammer dat we ‘moesten’ zitten en het shoegazen zo iets moeilijker werd.
Gastvrouw Ayco Duyster heette Siem Reap welkom. Ze stak nadien een mini-interview af met bezieler en frontman Gilles Demolder (Oathbreaker/Wiegedood). Demolder stond in eerste instantie wat onwennig op het podium alsof hij de vragen niet had zien aankomen. “Het is fijn om eens wat anders te doen dan voornamelijk punk en hardcore,” wist hij te vertellen. Het concert vond toevallig (of niet) plaats op de release-dag van diens debuutalbum ‘Now what?’. Demolder werkte vier jaar lang aan de lp en kon het zelf bijna niet geloven dat ze er uiteindelijk echt gekomen is. Er werden nog snel 57 platen geperst in de perserij van Dunk! die je na de show op de kop kon tikken.
De zang was niet altijd even zuiver en dat viel op tijdens de stukken waar er enkel gitaar en stem te horen waren. Bij de hardere partijen waar de vocals opgingen in de instrumentatie komt de zang en bijgevolg de nummers beter tot zijn recht. De verhalende stijl en de combinatie tussen solo gitaar en zang met uitbarstingen deed soms in de verte denken aan The Microphones.
De instrumentatie van Siem Reap bedroeg zang/gitaar, bas, drum en synth/gitaar. Doorheen het concert leken de heren toch beter in hun sas te voelen bij de stukken die meer naar harcore en punk neigen dan de atmosferische partijen. Absolute uitschieter in de set was het laatste nummer ‘Happiness is other people’ – een levensles om u tegen te zeggen – waar op anekdotische en verhalende manier de tekst overgebracht werd naar het publiek en de muzikale experimentalist goed tot zijn recht kwam.
Slow Crush zette meteen de toon met een afgelijnd en impressionant live-geluid. De shoegazers kwamen hun nieuwe plaat ‘Hush’ voorstellen, die verder bouwt op het klankenpallet van debuutplaat ‘Aurora’. Voorts kwamen de nieuwe nummers live uitstekend tot hun recht. Het dromerige stemgeluid van Isa Holliday ging overigens uitstekend op in het uitgesponnen gitaargeluid en de harde drums. De woorden mengden zich meteen in de soundmix waarbij je aandachtig moest luisteren om de teksten te kunnen begrijpen.
Tussen de nummers door liepen er tapes af. Deze waren niet gewoon ter opvulling, maar zorgden voor een meerwaarde in de show. Uiteraard werden er heel wat nummers vanop de nieuwe plaat gebracht. Verder bracht de band weinig bindteksten of poespas met zich mee. Al zag, voelde en hoorde je dat de groep uiteraard al vaker met elkaar op een podium heeft gestaan. Frontvrouw Isa stond in het midden geposteerd, omringd door twee gitaren met een hoop effecten en beukende ritmes.
‘Gloom’, ‘Rêve’ en titelnummer ‘Hush’ kregen moeiteloos het publiek mee. De cliché vergelijking die af en toe gemaakt wordt; Slowdive meets My Bloody Valentine ging hier voor een deel op. Toch heeft Slow Crush volledig hun eigen geluid en brengen ze dat live ook zeer overtuigend. Geen bisnummers, trouwens. Alles werd in hun set uitgeperst. Geen franjes, want dat heeft een band als Slow Crush niet nodig.
Vanavond vindt de laatste concertavond plaats in het teken van duyster-festival met op het programma Sam De Nef, Astronaute en Indrė Jurgelevičiūtė. (tickets & info)