De stemmen waren uitgedeeld, dus heel wat mensen hadden hetzelfde idee dat een pintje er wel in zou gaan. De trappen van de Botanique liepen daarom gisterenavond goed vol, ook om de laatste zonnestralen mee te pikken alvorens de mensenmassa zich zou verdelen over de verschillende zalen waarin stuk voor stuk iets stond gepland dat de moeite beloofde te zijn. Wij kozen voor Sharon Van Etten in de gezellige Grand Salon de Concert.
Een zittend publiek verwelkomde gisterenavond als eerste Lyla Foy die onder begeleiding van twee gitaristen en een drummer haar singer-songwriterliedjes kwam brengen. De meid heeft na het teruggrijpen naar haar echte naam in plaats van artiestennaam WALL een fijne plaat uitgebracht. Live werden we echter een stuk minder overtuigd. Hoewel ze het publiek respectvol stil kreeg en wist te houden, ontbrak er iets. Misschien was het de instrumentatie, drie gitaren brengen nu eenmaal niet de meeste variatie. Een set sterk tot een goed einde brengen was echter geen probleem voor Foy. Het afsluitende trio, openend met haar uitstekende single ‘Feather tongue’ die ondanks het uitvallen van de microfoon zijn kop flink boven water hield, zorgde ervoor dat we er toch een goed gevoel aan overhielden. Er volgde nog een stellig gebracht naakt nummer om daarna plaats te maken voor de opener van ‘Mirrors the Sky’, het innemende ‘Honeymoon’. Al bij al vormden Foy en haar friends een goedgeplaatste opener voor fans van wat volgde.
Van een veel hoger niveau waren Sharon Van Etten en haar vierkoppige band. Na als opener te fungeren voor onder meer The National en Nick Cave & The Bad Seeds met de vorige plaat, bereikt haar vierde een groter publiek en verkoopt het gezelschap zalen uit. Haar eerste en uitverkochte show van de Europese tournee startte met het openingsnummer op ‘Are we there’ en afsluiten gebeurde met het laatste. Er werd dus goed nagedacht over de volgorde van de liedjes op haar nieuwste cd. ‘Afraid of nothing’ is inderdaad een goeie opener met z’n pianoklanken en akoestische gitaargetokkel en ‘Everytime the sun comes up’ zorgde voor een aangename ademhaling na zoveel rollercoasteren met onze emoties.
Na haar entree en een giechelende “thank you” schakelde Van Etten over op haar positiefst (al neem je dit best met een korreltje zout wanneer het Sharon betreft) klinkende nummers wat, en vreemd is dit niet, vooral ouder werk betekende. Oldie ‘Save yourself’ werd als een oude vriend onthaald en stond na vier jaar nog heel erg sterk. Daarop zette Van Etten ‘Taking chances’, de eerste single van ‘Are we there’, in vanachter de omnichord, een instrument dat vooral geluiden voortbrengt door aanraking. ‘Serpents’ en ‘Give Out’ van het uit 2012 stammende ‘Tramp’ volgden.
Vervolgens nam ze zich voor om bijna exclusief met nieuwe nummers ons hart te breken. Een uitzondering daarop was het al wat oudere ‘Don’t do it’ waarop Heather Woods Broderick, die voornamelijk aan de synths prutste tijdens de show, de backings in een loopje zette en met Van Etten een harmonie zong die een hoogtepunt vormde. Hoewel de cd die officieel vandaag uitkomt vol piano staat, nam Van Etten pas halverwege de set plaats achter het keyboard bij ‘Nothing will change’, dat ze spottend aankondigde als een nummer over positivisme. En zo relativeerde ze zichzelf. Het zware materiaal contrasteerde de zangeres door flauwe mopjes tussen de liedjes te schuiven: “I’m gonna play another popsong, upbeat, positive, you know me” waarop ze nog een nieuwe heartbreaker inzette.
Bovenal doen Van Ettens vocals, vaak in harmonie met Broderick, het zware werk. Hoewel de klanken er makkelijk uit leken te komen, lag het moeilijker om de teksten over haar lippen te krijgen. Het liefdesverdriet ligt nog vers in het geheugen waardoor je hoorde dat ze elk woord nog voelt, met als uitschieter het verscheurende ‘Your love is killing me’. Op die manier kluister je echter een publiek vast. Voor het eerste bisnummer nam de Amerikaanse alleen plaats aan de piano om ‘I Know’ zenuwachtig en bang om het te verpesten voor het eerst live ten gehore te brengen. Het Brusselse publiek was beleefd, maar tussen de songs en na afloop volgde een hard applaus. Het voordeel aan een zittend publiek: die staande ovatie.
Setlist:
Afraid of nothing
Save yourself
Taking chances
Give out
Serpents
Tarifa
Nothing will change
I love you but I’m lost
Break me
Don’t do it
Your love is killing me
—————————
I know
Everytime the sun comes up
De Botanique programmeert binnenkort nog onder meer Joseph Arthur (26.05), Black Lips (03.06) en The Acid (04.06). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Album verdeeld door Konkurrent