De Britse postpunk-vaandeldragers van Shame hadden in Trix hun tweede uitstekende plaat ‘Drunk tank pink’ voor te stellen, maar het aanwezige publiek kreeg in in plaats daarvan in primeur haast een volledig nog uit te brengen derde album te horen. Doordat de setlist voor bijna de helft uit nieuwe, nog onuitgebrachte nummers bestond waren de hoogtepunten erg verspreid. Daardoor ebde de energie en aandacht regelmatig weg.
Foto’s door André Joosse
Voorprogramma PVA lijkt wel aan de hoofdact te plakken: toen Shame in 2019 een dag van Sonic City mocht cureren hadden ze het trio ook al opgetrommeld. Net als toen liepen we woensdag aanvankelijk niet echt warm van deze Speedy Wunderground-signing. Met meerdere drumcomputers en een drummer in de rangen was er aan percussie geen gebrek, maar die was vaak zo offbeat, grillig en hard dat meedansen moeilijk was. De onverstaanbare, ijle zang van Ella Harris ging grotendeels verloren in de mix, wat de aandacht helemaal deed afdwalen. Wel interessant was de combinatie van pompende technobeats en een tamboerijn in ‘Kim’ , en ook bij het groovy ‘Sleek form’ leek de lijm eindelijk te pakken. Afsluiter ‘Exhaust / Surroundings’ deed denken aan de dancepunk van bands als The Rapture en Fischerspooner, referenties die ons nieuwsgierig maken naar meer muziek van de band.
Frontman Charlie Steen die in kostuum opkomt op de tonen van Red Hot Chili Peppers’ ‘By the way’: wij hebben andere herinneringen aan de Belgische passages van Shame. Het bleek een voorbode voor de rest van de avond: verwachtingen kon je beter samen met je jas, trui en tshirt in de locker opbergen. Met maar liefst acht nieuwe nummers op de setlist was het luisteren en meeknikken geblazen, want geen enkele van die nieuwe nummers kon tippen aan de branie, urgentie en furie die de nummers van ‘Songs of praise’ en ‘Drunk tank pink’ typeren. Er werd gebeukt, maar het klonk niet bijster geïnspireerd. Het melodieuze ‘Yankees’ was een van de betere nieuwe nummers, die allemaal beïnvloed leken door de vele maanden binnen zitten. Ze klonken in ieder geval alsof het vijftal beperkt werd door benauwende denkbeeldige muren die ze niet omver geworpen kregen.
Met die negatieve noot uit de weg waren er gelukkig nog zekerheden. Steen hield met z’n drummer Charlie Forbes een wedstrijdje om-ter-snelst-in-bloot-bovenlijf (de drummer won) en dirigeerde de voorste rijen als iemand met dubbel zo veel jaren podiumervaring op de teller. Wanneer hij rechtstaand steunde op het publiek in het duistere ‘Dust on trial’ kon je moeilijk geen kippenvel krijgen. Hij blijft een fenomenale frontman, terwijl de rest van de band wat afgematter oogde na de doortocht in Amsterdam een dag eerder. Bassist Josh Finerty was bijvoorbeeld spaarzaam met z’n typerende sprintjes. Gitaristen Sean Coyle-Smith en Eddie Green kregen allebei een grotere rol in de achtergrondzang, en dat bleek zelden een goede zaak. De “oohs” van Green kwamen zo storend luid door de speakers dat ze de climax van het zinderende ‘Angie’ zelfs verpesten.
Wie die ongevraagde zangtaferelen en de minder indringende nieuwe songs negeerde, kon zich uiteraard helemaal verliezen in de – zij het minder uitgebreide – moshpit vooraan. Aan het rondvliegende bier te merken lijkt nog niet iedereen de economische impact van de oorlog in Oekraïne te merken. Twee jaar van afwisselende lockdowns hebben de pogo-drang wel getemperd – Steen moest z’n uiterste best doen om een open pit te creëren in de aanloop naar ‘Tasteless’. Zelf dook hij tweemaal het publiek in, beklom de baskasten en hield triomfantelijk z’n statief de lucht in tijdens ‘One riszla’, een onovertroffen anthem dat de kracht van Shame als geen ander etaleert. Dat was donderdagavond hét moment dat quasi heel de zaal zich overgaf. Die momenten waren helaas schaars.
Ondanks een indringende parlando van Steen was ‘Station wagon’ een te trage en broeierige song om als aangekondigde afsluiter te dienen. Maar de snel aanfloepende lichten sloten een bisronde uit – en dat terwijl ‘Gold hole’, ‘Lampoon’ en ‘Great dog’ nog op de bank zaten. Dat is het nadeel van zo veel onbekende nieuwe nummers een vuurdoop te geven op de eerste Belgische show sinds die passage op Sonic City. Het doopfeest van album twee werd zo overschaduwd door de nakende geboorte van worp nummer drie. Shame!
In Trix kan je binnenkort Midlake (02.04), Zwangere Guy (04.04) en Sylvie Kreusch (06.04) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.