Laten we er geen doekjes om winden: mochten de heren Devendorf en Lanz als broodwinning niet bij respectievelijk The National en Beirut actief zijn, was er waarschijnlijk heel wat minder animo rond LNZNDRF geweest. Er zijn tot op heden weinig supergroepen die werk afleveren dat sterker is dan de hoofdprojecten van hun bezetting, en dat was op het debuut van dit trio niet anders. Maar kijk: live wisten de duistere composities beter te bekoren dan in de studio.
Op 21 februari speelden LNZNDRF en Marcus Hamblett in de Botanique. Imke Van Steenkiste trok de duisternis in om foto’s te maken terwijl Mattias Goossens het verslag verzorgde.
Voorprogramma Marcus Hamblett deed de Rotonde voor een keer helemaal neerzitten. Zijn mengeling van jazz, ambient, post-rock en folk bleek dan ook ideale luistermuziek voor een zondagavond. Hij gaf zelf aan kind aan huis te zijn van de zaal, als bandlid van o.a. Laura Marling en Bear’s Den, en hij toonde zich bijzonder dankbaar voor zoveel luisterbereidheid. Eigen werk werd aangevuld met improvisaties, waardoor de nadruk vooral lag op de opgeroepen sfeer dan op traditionele nummers – iets wat bij het hoofdprogramma niet anders was.
Het was geen verrassing dat LNZNDRF z’n tijd nam om de vervormde soundscapes van het titelloze debuut vorm te geven. Hun set van een uur wordt opgevuld met zeven van de acht nummers van die plaat (enkel tussendoortje ‘Stars and time’ haalt de setlist niet) waardoor de nummers gemiddeld op zeven minuten afklokken. Met een extra synthspeler als versterking en een batterij effectpaneeltjes klonken ze live gelukkig potiger dan in de studio. Dat maakte dat de show nooit saai werd, ondanks een gebrek aan visuals en een wel heel minimalistische lichtshow. Er werd rijkelijk geput uit de donkerste undergroundmuziek uit de jaren ’80, zowel op vlak van electronica als post-punk. ‘t Leek dan ook geen toeval dat Kraftwerks ‘Computer talk’ speelde alvorens de band begon. Helaas bleef de groep te hard trouw aan z’n invloeden, waardoor de muzikale meerwaarde van LNZNDRF niet meteen duidelijk was.
Met amper vijf optredens aan deze kant van de Atlantische oceaan was het wel een behoorlijk exclusief optreden. Het moet voor de muzikanten sowieso aangenaam geweest zijn om nog eens in intiemere clubzalen te spelen, wat we konden aflezen uit hun spelplezier en ontspannen houding. Het tribale ‘Kind things’ werd met veel schwung gebracht na de grillige opener ‘Future you’, waarin we ons vooral afvroegen wat die paintball-overalls symboliseerden. Ben Lanz bleek tijdens ‘Monument’ niet de strafste zanger te zijn, waardoor het zeker niet storend was dat hij naar het einde van het optreden toe steeds vaker op zijn gitaar begon te beuken. Hoogtepunt was bijgevolg de koele, naar new beat verwijzende afsluiter ‘Samarra’, waarin de groepsleden ongeremd naar de finale opbouwden. Desalniettemin bleef het overheersende gevoel achteraf dat LNZNDRF wel leuk was om mee te pikken, maar verre van een memorabel optreden gaf.
Lees hier onze review van LNZNDRF – LNZNDRF
De Botanique programmeert binnenkort o.a. Marina & The Diamonds (24.02), Lanters On The Lake (24.02) en Jaakko Eino Kalevi (27.02). Een volledig overzicht met alle info en tickets vind je op de website van de zaal.