Eigenhandig zette Roméo Elvis de Brusselse hiphopscene op de kaart en schopte hij het met zijn Franstalige rap tot in New York. In de Botanique speelde hij een thuismatch. Met heel wat vrienden en familie op en naast het podium heerste er een opgewekte sfeer, die uitmondde in een uitzinnig danspartijtje. De hoofdstad werd een broeihaard van zwetende lijven.
Muziek stroomt door de aderen van de familie Van Laeken. Roméo’s vader speelde basgitaar bij Allez Allez en het waren de pianotoetsen van zijn zus Angèle die de avond op gang trokken. Wie afging op haar elegante uiterlijk kwam ietwat bedrogen uit. De liefde voor de beats zat duidelijk in de genen. Ze bracht ons een sensuele, dansbare set. Het jongere zusje bezat een stem als een klok en wisselde Franse met Engelse woorden af. Met gracieuze liefdesliedjes zorgde ze voor een rustige en aangename start.
Les mecs van Le 77 zijn ondertussen geen onbekenden meer in het milieu. Door gastbijdrages voor Zwangere Guy en menig voorprogramma van lokale hiphopconcerten genieten ze iet of wat bekendheid in Brussel. De nummers van het ondeugende duo in matching trainingspakken werden dan ook op heel wat enthousiasme onthaald. Waar ze bij momenten wat chaotisch overkwamen, kregen ze tegen het einde van hun set de juiste temperatuur in de zaal. Met woelige trapbeats stroomden ze iedereen klaar richting de hoofdact.
Waar Roméo Elvis in Leuven nog een lauwe en vooral korte set speelde, trok hij in de Botanique alle registers open. “On doit être plus chaud que les Flamands“, riep hij het uitgelaten publiek toe, dat op zijn beurt reageerde met ongeremde gekheid. Samen met drijvende kracht Le Motel en partner in crime Swing trakteerde hij de Botanique op een uitgebreid en veelzijdig optreden. Het hielp dat ‘Morale 2’ ondertussen al een dikke week uitgebracht is: al bij de eerste tonen van openers ‘Sabena’ en ‘Agora’ bleek het gros van de aanwezigen ettelijke woorden mee te kunnen rappen. Het gaf Roméo een zichtbare glimlach op het gelaat. Hijzelf is een geboren performer. Vrolijk rondhuppelend maakte hij zo geregeld tijd voor wat grappen en liet het niet na om energiek en dynamisch te bewegen. Wat monsieur Elvis ook deed, de opgetogen toeschouwers aten uit zijn hand. Zo bracht hij solo achter het statief een fragiele versie van ‘Les hommes ne pleurent pas’ en nam hij wat later zelf een instrument in de hand tijdens ‘Drôle de decision’. Een rapper met een gitaar, faut le faire.
De gasten die hij had uitgenodigd lagen hem nauw aan het hart. Zijn maatjes van L’or Du Commun, het collectief waar het allemaal mee begon, kregen de kans om hun nieuwste nummer te tonen aan een uitverkochte Botanique. Het aandoenlijkste moment was echter weggelegd voor zijn zus Angèle, met wie hij een duet bracht. Oprecht ontroerd sloten ze elkaar na afloop in de armen en keken ze naar hun vader die achteraan in het publiek trots toekeek.
Dit zeldzame emotionele moment in de liveshows van de Linkebeekenaar weerhield hem niet om enkele minuten later de tent volledig te slopen. ‘Tu vas glisser’ bleek live nogmaals absoluut waanzinnige taferelen op te roepen. En dat afsluiter ‘Bruxelles arrive’ in de hoofdstad werkt als een rode lap op een stier hoeven we je niet meer te vertellen. Caballero en de rest van de Brusselse familie kwamen uit de coulissen om nog een laatste keer alle remmen los te gooien. Al dansend en springend verliet de onstuimige menigte de zaal. Quel bordel.