De afgelopen weken hield Raketkanon al halt in het Verenigd Koninkrijk, Nederland en verschillende Belgische zalen. Gisteren deed de groep de Gentse Vooruit aan. Spaarde het viertal het beste voor z’n hometown? De beruchte livereputatie van de band deed ons alvast vermoeden dat we ons mochten verwachten aan een verwoestende triomftocht.
Tropical Fuck Storm was speciaal uit Australië overgevlogen om de toeschouwers op te warmen. Dit restant van het experimentele garagerockcollectief The Drones serveerde een opwindende, dissonante mix van noise, psychedelica en avant-garde rock. Aan avontuurlijke songs geen gebrek, al misten ze soms wat structuur om onze aandachtsboog 50 minuten gespannen te houden. Geen schande, maar we geven de groep toch de raad om het als voorprogramma voortaan iets gebalder te houden. Met AC/DC’s ‘Back to black’ – waarmee Tropical Fuck Storm het schouwtoneel opkwam – reikten ze zichzelf hiervoor onmiddellijk een gouden voorbeeld uit eigen land aan. Niettemin kunnen we debuutalbum ‘A laughing death in meatspace’ alleen maar sterk aanprijzen.
Amper twintig minuten later was het de beurt aan de hoofdact. Het handelsmerk van Raketkanon live is gekend: pure waanzin. Frontman Pieter-Paul Devos surft meer over het publiek dan op het podium, zijn bandleden werken zich minstens evenveel in het zweet. Ook deze keer was het weer van dat. Het meegekweelde, slomo ‘Judith’, ‘Florent’ met Devos als volksmenner, het door gekte gebeten ‘Fons’ en een uiterst punky versie van ‘Ricky’: stuk voor stuk zijn het bescheiden Belpop-anthems die uiting vonden in een waar nodig gedisciplineerde, waar mogelijk geschifte performance.
Maar Raketkanon kan meer dan beuken alleen. Op z’n recentste worp besteedde het collectief veel tijd en aandacht aan rustpunten, een aanpak die op plaat wonderwel werkte. Wel hadden we onze twijfels of de band dat ook naar een moshpit-minnend publiek ging kunnen vertalen. Onterechte achterdocht bewezen Devos en co. gisteren. ‘Lou’, al dan niet ironisch aangekondigd als een liefdesliedje, was een slow met hartstochtelijke weerhaken en een kippenvelmoment. ‘Mélody’, met Devos achter de akoestische gitaar, was Elliott Smith in duivelskostuum. Onderhuidse dreiging ging de Vooruit dus evengoed fantastisch af, in de toekomst graag meer van dat.
Achteraf bedachten we ons of het nog net niet dat tikkeltje beter kon geweest zijn – iets langer, nog iets overtuigender, iets minder verslappingen (‘Nico Van Der Eeken’, ‘Helen’). Maar goed, wanneer in ons notitieboekje naast driekwart van de songs hoogtepunt staat genoteerd weten we: deze avond zullen we lang onthouden.
Cass McCombs (1/06, Dok), Slow Magic (2/06, Dok), Andrew Bird (17/06, Handelsbeurs) en Mauro Pawlowksi (21/06, Dok) spelen de komende weken nog in Gent. Een volledig overzicht vind je op de site van Democrazy.