De herfst staat klaar om te vallen en er speelde een bassist met sandalen op het podium van Trix. Op deze Antwerpse Autumn Falls-avond mochten zowel Stephen Steinbrink en Pinegrove zich van hun meest sociaal incapabele kant laten zien, met sterke optredens als resultaat.
Stephen Steinbrink warmde de zaal op met ingetogen americana. Zowel openen als afsluiten deed hij met louter z’n loepzuivere stem en gitaar, en eigenlijk had hij gerust het hele optreden in z’n eentje mogen spelen. Z’n ietwat slungelige begeleidingsband kleurde het geheel overwegend binnen de lijntjes in, al veroorzaakte een vreemdsoortig elektronisch instrument dat bediend werd met een soort van papieren kaartjes heel wat gefascineerde blikken. Steinbrink zelf bracht een bloemlezing uit z’n oeuvre (7 albums al!) en toonde dat hij het songschrijven ondertussen danig in de vingers heeft. Wij hoorden Jose Gonzalez, Bon Iver en zelfs een beetje Novastar: herfstige muziek als ideale voorzet voor deze Autumn Falls-avond.
Wie ons al eventjes volgt, heeft waarschijnlijk al gemerkt dat we Pinegrove behoorlijk genegen zijn. Bijgevolg waren de verwachtingen hoog gespannen. De mengeling van americana, country en emo zorgt voor een interessante mix – eentje die we weerspiegeld zagen in het aanwezige publiek. De band zelf was merkbaar gecharmeerd door de opkomst, en frontman Evan Stephens Hall schuwde de dankwoordjes niet. Zo uitgelaten ze in de bij momenten ongemakkelijke bindteksten waren, zo intens brachten ze hun nummers. Het slepende ‘Recycling’ trok de boel op gang, en aanvankelijk leek zanger Evan z’n stem zo goed mogelijk in toom te houden. Maar dan was er plots die tempoversnelling waarin de hele band tegelijkertijd inviel, en plots mocht er wel worden uitgeschoten. Het zijn net die valse noten die van Pinegrove zo’n verademing maken. Elke steek die de rest van de muzikanten liet vallen droeg eveneens bij tot de charme van hun muziek.
Wat een sterke songs bevat ‘Cardinal’ ook. ‘Cadmium’, ‘Then again’ en ‘Size of the moon’ een voor een schuwen ze de meest voor de hand liggende songstructuren . Hun setlist zelf was evenmin voorspelbaar opgebouwd. Zo dook erg vroeg in de set het nieuwe ‘Offers’ op, en kregen we het helaas veel te korte ‘Patterson and Leo’ in een knappe uitvoering met de volledige band. Knap om te zien hoe zo’n groep introverten zich desondanks stapsgewijs blootgeeft. Geen gedoe of kapsones: gewoon spelen en klaar. Zelf gingen ze wat lacherig om met die vaak aan hen toegeschreven authenticiteit – zelfs het stemmen van een gitaar wordt zo een blijk van openheid en transparantie grinnikte Evan.
In de finale werd de intensiteit nog wat opgedreven, en het sierde de band dat ze dat momentum niet verspeelden door het podium te verlaten voor een encore. En zo werd er gewoon verder gegaan met de orde van de dag: spelen. Met ‘Old friends’, ‘Aphasia’ en vooral ‘Visiting’ kregen we een waardig einde waarin Pinegrove al z’n sterktes een laatste keer vakkundig etaleerde. Weinig aan te merken op deze eerste Belgische show, en om het met de woorden van ons bomma te zeggen: “schoon scheef is ook niet slecht”.
Trix programmeert binnenkort o.a. Yumi Zouma (6.10), White Denim (13.10) en Emancipator (19.10). Het volledige programma vind je op de site van de concertzaal.