“It’s lovely to be in your town – or is it a city?” Peter Doherty had in Trix het geluk dat z’n trouwste fanbase uit Gent afkomstig was, want met zo’n uitspraken loopt het in Antwerpen niet altijd goed af. Maar kijk: Doherty werd niet bekogeld door chauvinisten, en bedankte dat gebaar met een, voor zijn doen, degelijke show. Foto’s door byWIM
De voormalige Libertines en Babyshambles-frontman reist tegenwoordig door het leven met nieuwe band The Puta Madres, én zijn twee husky’s. Die liet hij voor de show rustig uit in de tuin van de concertzaal, tot amusement van de vroege concertgangers. Tijdens voorprogramma Echo Beatty kwamen ze ook even nieuwsgierig op het podium snuffelen, net voordat Annelies Van Dinter haar nieuwste single ‘High on a memory’ wou inzetten. De singer-songwriter speelde een thuismatch, wat hoorbaar was aan de overenthousiaste kreten die vrienden of familie slaakten bij het horen van haar duistere, verbeten altfolk. Echte uitschieters of kippenvelmomenten merkten we niet op, wel kwalitatieve nummers die mogelijks meer tot hun recht zouden komen met een rijkere muzikale aankleding.
Een heel ander sfeertje bij The Puta Madres. Aanvankelijk stond de band wat vermoeid op het podium en hoorde je Doherty amper mompelen in de microfoon, maar na het publiek meermaals aan te sporen om zich te laten horen, kwam zowel de band als frontman Peter Doherty toch los. Die laatste stond voor het grootste deel van de eerste nummers (waaronder Libertines-oudje ‘All at sea’) met z’n rug naar het publiek toe, maar liet de “ooh ooh oohs” met veel plezier meezingen. Na een stevige versie van ‘Hell to pay at the gates of heaven’ kletste hij gretig een Duvel naar binnen, om daarna een mondharmonica in handen te nemen voor het melancholische ‘Narcissistic teen makes first XI’. ‘Who’s been having you over’ rockte dan weer harder, met een zware riff en de keys vooraan in de mix.
Die nieuwe plaat omschreven we hier al als een romantische motherfucker, en ook Doherty zelf was het best in die rol. ‘I don’t love anyone (but you’re not just anyone)’ was samen met reguliere setafsluiter ‘Last of the English roses’ een hoogtepunt. Dat laatste werd luidkeels meegezongen en door Doherty solo op gitaar nog even hernomen, alvorens hij voor tien minuten in de backstage verdween. Even de honden uitlaten, of een ruime sigarettenpauze?
Met ‘What a waster’ werden de Libertines-truitjesdragers in de bisronde op hun wenken bediend, maar het viel op hoe spaarzaam Doherty was met nummers van z’n eerdere bands. Geen ‘You’re my Waterloo’, ‘Fuck forever’ of ‘Albion’ hier, wel de classic rock van Love’s ‘Signed D.C.’ en het weemoedige ‘Someone else to be’, met daarin een flard ‘Don’t look back in anger’ verwerkt. En zo zwalpte hij via ‘The steam’ richting einde, om te eindigen met melancholisch duet ‘Paradise is under your nose’. Het laatste voor de avond, want Doherty verklaarde nog naar Gent te moeten, vermoedelijk voor een afterparty. We zeiden het al: hij leidt tegenwoordig een hondenleven.
In Trix kan je binnenkort Men I Trust (19/05), Novo Amor (23/05) en Strand Of Oaks (26/05) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.