De Werchterwei was op dag twee even verzadigd als het vet waarin onze frieten gedrenkt waren. Het hielp niet echt dat het doorheen de dag nog regelmatig teleurstellingen bij regende. De eerste al om drie uur: Jagwar Ma, een groep waar we behoorlijk naar uitkeken, liet weten dat zanger Gabriel Winterfield niet in Werchter was geraakt. Eerder dan gemakzuchtig te cancelen gaf het overgebleven duo een dj-set als troostprijs, al lagen hun housebeats wat zwaar op de maag zo vroeg op de dag. We bleven alsnog, al was het maar omdat op dat moment Bring Me The Horizon op de Mainstage stond.
Voorafgaand aan het optreden van Daughter werd er al heel wat afgelachen en -gemuild met dank aan de Kisscam in de Barn. Dat de andere kant van de liefde – die gitzwarte, hartverscheurende keerzijde – minstens even mooi kan zijn bewees Elena Tonra met haar kristallen stem die zelfs de meest verwaaide Rode Duivelsfan niet onberoerd liet. Soms leek de band niet goed te snappen waar hun succes vandaan komt, en wanneer de Barn een zoveelste keer in gejuich uitbarstte, had Tonra tijdens ‘Smother’ moeite om haar overdonderde lachje te verbergen. Het blijft een huzarenstukje om zulke breekbare songs in een gigantische festivaltent te brengen, maar Daughter bracht het er heelhuids van af.
Josephine Vander Vucht en Anthony West van Oh Wonder mikken duidelijk op hetzelfde publiek, al ging het er bij hen iets luchtiger aan toe. Dat vertaalde zich in radiovriendelijke macedoine waarin je de invloeden en inspiratie nog iets te duidelijk kon onderscheiden. Goed gemaakt en sympathiek gebracht, dat wel. We trokken wel een wenkbrauw op wanneer Vander Vucht een pleidooi afstak over “jezelf blijven”, “niet op veilig spelen” en “niet luisteren wat anderen willen”, want deze Oh Wonder klonk iets te vaak als het muzikale equivalent van pseudofilosofische Instagram-wijsheden.
De prijs voor mooiste bariton van de dag ging zonder veel concurrentie naar Richard Hawley. De bard uit Sheffield croonde dat het een lieve lust was, en we zagen in een halfvolle Barn bijna enkele dames wegzwijmelen toen Hawley het publiek aansprak. Rocken kon hij eveneens: in ‘Standing at the sky’s edge’ werd de straalmotor langzaam op gang getrokken, terwijl z’n band tijdens ‘Down in the woods’ de instrumenten met veel plezier geselde. Klassebak. Het zou ons overigens niet verwonderen mocht Hawley nog wat blijven ronddwalen in de backstage, want zondag komen z’n stadsgenoten Alex Turner en Matt Helders op bezoek.
“Teamgeest is belangrijker dan individuele kwaliteiten”, merkte een voetbalspecialist op tijdens de match van de Duivels. Robert Plant and the Sensational Space Shifters toonden aan dat wanneer je over beide beschikt een prachtprestatie binnen handbereik is. Plant schreeuwde en zalfde terwijl z’n begeleidingsband alles uit de kan haalde. Terwijl Led Zeppelin destijds al oude bluesnummers in een hardrockjasje stak, waren tijdens deze show blues en folk de sauzen waarin nummers als ‘Black dog’, ‘Dazed and confused’ en ‘Babe, I’m gonna leave you’ (met flamenco-tussenstuk!) werden ondergedompeld. Mandoline, contrabas, harmonica, banjo en een éénsnarige Afrikaanse viool zorgden bij momenten voor een tribaal karakter, terwijl Plant zelf als sjamaan van dienst zijn manen liet wuiven en zijn muzikanten vol bewondering gadesloeg vanachter z’n microfoonstatief. De finale, ingezet met een bluesy cover van ‘I just wanna make love with you’ eindigde met ‘Whole lotta love’ en ‘Bo diddley’, waarin de handen massaal de lucht in gingen. En dan was er nog toegift ‘Rock and roll’ dat – nu ja – behoorlijk rock-‘n-roll was. Qua karakter en virtuositeit moest deze band vandaag voor niemand onderdoen.
Na de teleurstelling in Lille was er gelukkig nog Rammstein om ons aan te verwarmen. Gevestigde journalistieke waarde die we zijn, lazen we in de persruimte iets over de hakbijl die door de cultuursubsidies gaat. Welnu, voor wie het moeilijk vindt om die bedragen te visualiseren: de Vlaamse cultuursubsidies werden er tijdens de show van Rammstein sneller in vuurwerkvorm doorgejaagd dan dat je ‘besparingsronde’ kon zeggen. De band bleek over een wapenarsenaal te beschikken dat het terreuralarm in de omgeving van Werchter naar vier verhoogde, en het visuele spektakel met bewegende podiumelementen en militaristische knipogen gaf een inkijk in hoe een door de N-VA geregisseerde Studio 100-productie er zou kunnen uitzien. Vermakelijk? Jawohl.
Foto’s van Daughter en Oh Wonder door Xavier Marquis, check alle foto’s hier.