Net als vorig jaar tekenden wij present op Out the Frame, de hoogmis van de ondergrondse hiphop georganiseerd door Vooruit en All Eyes On Hiphop. De Vooruit werd omgetoverd tot een klein festival met drie podia waarop hiphop in al zijn diverse vormen te horen was. Deze keer leken de programmatoren nog meer buiten de hokjes te denken dan tijdens de vorige editie, zoals de headlinerpositie van Lotic aantoont of het mysterieuze ??ILL waar we ons door lieten verrassen. Dat wil echter niet zeggen dat er niet gewoon op de mic gespit werd: traditionelere rappers als Glints en Dvtch Norris mochten eveneens het beste van zichzelf komen geven. Out the Frame presenteerde een gevarieerde affiche waarop er voor iedereen met een gezonde interesse in hiphop zeker wel iets te vinden was. Tekst door Tobias Cobbaert en Daan Leber
Onze avond werd explosief in gang gezet met de agressieve trap-rap van het Antwerpse Rare Akuma. De theaterzaal werd gevuld met loodzware bassen en daar moest het optreden het ook vooral van hebben, want Akuma’s stem begaf het halverwege de show al wegens ziekte. Een spijtige zaak, maar bij dergelijke turn-up trap wordt de muziek stiekem sowieso vooral gedragen door de intensiteit van de beats. Rappen zat er dan misschien niet altijd in, ondanks zijn verzwakte conditie wist de rapper toch genoeg energie tentoon te spreiden om het publiek aan het dansen en het fistpumpen te krijgen. Een extra shoutout willen we graag wijden aan de man die vooraan Fortnitedansjes deed. Halverwege de set werd met ‘Strawberry strangers’ de vibe even verlegd naar melancholie, maar verder kende het optreden weinig variatie en lag de focus op het ophypen van de aanwezigen. Het meest verfijnde optreden op Out the Frame was dit zeker niet, wel was het een kranige opener die ons meteen in de juiste sfeer bracht. (Tobias)
Afgaande op wat er online staat, beloofde Coby Sey een artiest te zijn die gedijt in de uithoeken van hiphop. Op het podium van de Theaterzaal viel meteen de setup op. Zelf stond de rapper/producer aan de draaitafels, geflankeerd door twee saxofoonspelers die ook met een looppad in de weer waren. Na een ijl, beatloos begin dat gekenmerkt werd door de saxofoon-uithalen, begonnen de doffe bassen minutieus en gelaagd op te bouwen. De focus van het optreden lag duidelijk op de algemene atmosfeer in plaats van de raps van Coby Sey. Met een trage en diepe stem gebruikte hij zijn bars vooral om cadans en ritme in de muziek te krijgen, maar vaker wel dan niet zweeg hij ook om de aandacht niet af te leiden van de puike, ingetogen beats, die wel wat club-invloeden hadden. Ook in de dynamiek tussen de saxofoonspelers kwam dat repetitieve terug. Waar ze de ene keer in een hels duel gingen, gaven ze even later elkaar ondersteuning om de totaalervaring compleet te maken. Met een donkere, hazy en uitgekiende show tekende Coby Sey al vroeg op de avond voor een eerste hoogtepunt. (Daan)
In het Vooruit Café mocht Prison Religion optreden, wellicht niet de beste locatie voor de industriële storm van het project. Het open karakter van de zaal deed de claustrofobische sfeer van de verder wel brutale beats wat teniet. Wat ook niet hielp was dat de roepende helft van het duo zelf ook weinig zin in het optreden leek te hebben. Meermaals verweet hij het publiek dat ze niet hard genoeg gingen op de muziek, maar zelf hebben we ook niet vaak iemand zo ongeïnteresseerd de longen uit zijn lijf weten schreeuwen. Ook liet hij iets te vaak het bandje dat afgespeeld werd alle werk doen waardoor hij de intensiteit van de vocals op plaat maar matig wist over te brengen naar een livesetting. Wat restte van het optreden was de kracht van de instrumentals op zich, die toegegeven wel erg interessant waren. Zo konden de liefhebbers van de harde, experimentele kant van het hiphopspectrum toch nog iets uit het concert halen, maar veel nieuwe zielen zal Prison Religion niet bekeerd hebben. (Tobias)
Archieffoto van Glints door Lotte Torsin
Op Out the Frame was er niet enkel plek voor grensverleggende internationale namen. Ook iemand als Glints was welkom, in het Vlaamse rapmilieu ondertussen een semi-gevestigde waarde. Er zat een duidelijke lijn in de setlist van de Antwerpenaar. Die begon bij het mellow deel van zijn oeuvre om naar het midden over te gaan naar meer poppy rap tracks met makkelijk verteerbare refreintjes en uiteindelijk te eindigen met de echte feestnummers als ‘Bugatti’. Per nieuwe fase van het optreden werd het optreden ook interessanter, want het is vooral in die laatste categorie dat Glints weet uit te blinken. Dit komt vooral omdat de rapper zijn charisma tijdens de uptempo nummers het beste kan uitspelen, want podiumprésence heeft de man met hopen. Hoogtepunt was het voorlaatste nummer waarbij Dutch Norris een gastbijdrage kwam leveren. Het spelplezier tussen de twee rappers zorgde voor een enorm aanstekelijke chemie die het dak van de balzaal blies. (Tobias)
De wachtrij voor Charlotte Adigéry was immens, maar met een gelukje raakten wij nog tot op het podium van de Theaterzaal. Initieel bleven de beats achterwege, waardoor de focus volledig op haar vocale uithalen kwam te liggen. Wanneer partner in crime Bolis Pupil dan toch langzaamaan zijn synths meer en meer in de muziek stak, veranderde de mysterieuze sfeer die voordien heerste volledig. Van tragere electro waar de broers Dewaele een patent op hebben, werd vlotjes geschakeld naar meer dubby house. Met ‘High lights’ ging het publiek nog energetischer aan het dansen, om vervolgens niet meer te stoppen. Ook op het podium werd nog een tandje bijgestoken. Charlotte Adigéry, voor de gelegenheid met een Ariana Grande-achtige pruik, jutte tijdens ‘Paténipat’ nog meer op, met steeds snellere en snellere vocals, terwijl Pupil naadloos zijn synths tot het uiterste dreef. UIteindelijk culmineerde het optreden in pompende (acid)house en mocht het nog verder doorgegaan zijn, zou Mathias De Clercq er ongetwijfeld als de kippen bij zijn om de boel stil te leggen en te verzegelen. (Daan)
Archieffoto van Charlotte Adigéry door Lotte Torsin
Met een kersvers album onder de arm trad LAFAWNDAH aan in de balzaal. Het optreden begon op mysterieuze wijze, met de zangeres die zat te mijmeren over enkele bedwelmend drones. Uiteindelijk wisten de tribale ritmes die op album LAFAWNDAH’s geluid kenmerken hun intrede te doen en werd er een sensuele, dansbare vibe opgewerkt. Deze percussie werd extra in de verf gezet door het toevoegen van een live drumster, een zet die het concert een dynamische twist gaf. De muziek balanceerde constant tussen bezwerend en opzwepend waardoor er een spannende sfeer opgewekt werd. LAFAWNDAH zelf leek tussen de nummers eerder verlegen op het podium te staan, maar vanaf ze een nummer begon te performen schoot van die schroom niets meer over en kregen we een zelfverzekerde artieste te zien. Op een bepaald moment mocht de percussioniste ook even de show stelen door een drumsolo af te steken die erg prikkelend begon, maar te lang aansleepte om gedurende heel de duur de aandacht vast te houden. Jammer genoeg koos LAFAWNDAH er ook voor om het optreden op dezelfde manier te eindigen als het begon in plaats van er nog een laatste lap op te geven met een opwindende afsluiter. Het was een licht anticlimactisch einde van een verder boeiende show. (Tobias)
Geluk bij een ongeluk. Omdat Lotic een uur later zou gaan optreden, konden we toch de set van ??ILL meepikken. De Pan-signed producer stelde zijn ‘Government’-project voor, samen met mc’s Devon Miles en Freweini. Op voorhand wisten we niet echt goed wat te verwachten, maar we lieten ons meteen overspoelen door enorm ijle, bezwerende dub. Terwijl quasi iedereen in de zaal op de grond zat of lag, wandelde Freweini rustig door het publiek en leek hij zijn rhymes ons wel toe te fluisteren. Net toen we dachten dat die sfeer de hele set zou voortduren veranderde de mood uit het niets. Plots kregen we old school jungle voor de kiezen, met beide mc’s die zwaar uithaalden. De stroboscopen gingen in overdrive, het publiek uit zijn dak, en de muziek schoot alle kanten uit. Experimentele dancehall-riddims, beukende gqom, of gewoon droge kicks aan een meer dan hoog bpm; het kon plots allemaal. Het drietal bleek met deze mix van invloeden dé verrassing van Out The Frame tevens stond er op vele gezichten teleurstelling af te lezen na een relatief korte set wat ook bewees dat wij niet de enige waren voor wie dit het hoogtepunt van de avond was. (Daan)
De gewaagde zet van de organisatie om Lotic prominent bovenaan de affiche te zetten, pakte minder goed uit dan gehoopt. Ultravrouwelijk opgekleed kwamen ze op het podium, om hypersensueel te bewegen op ‘Heterocetera’. Met een show die ‘Endless power’ heet, werd uiteraard ook gretig geplukt uit het uitstekende album ‘Power’. Zo passeerde onder andere ‘Hunted’, met een mix van wonderschone elektronica en de verwachte noise. Nog een stuk harder ging het eraan toe tijdens de titelsong zelf waarin metal-achtige drums prominent aan bod kwamen. Helaas was de performance van Lotic niet op hetzelfde niveau als haar muziek. Ze verdween meerdere keren van het podium en toen ze terugkwam was er ook geen enkele kledingwissel of dergelijke. Een gemiste kans dus, maar helaas zal het optreden niet snel uit ons geheugen verdwijnen. Dat lag voor een heel groot deel aan enkele extreem onrespectvolle personen in het publiek. Dat Lotic niet de meest toegankelijke muziek maakt, is één ding, maar om de artiest dan uit te schelden voor “lelijk ding” of zelfs een brandende peuk naar hun hoofd te slingeren, gaat er bij mij niet in. Indien de personen in kwestie dit ooit te lezen krijgen (wat ik ten sterkste betwijfel), jullie zijn één voor één ranzige zakken stront. (Daan)
Gelukkig woog die valse noot niet door in ons eindoordeel over Out The Frame. Waar All Eyes On Hip Hop en de Vooruit vorig jaar nog inzetten op meer gekende, conventionelere hiphopnamen als Stikstof en Open Mike Eagle, gingen ze dit jaar all out met een erg gewaagde programmatie. De sterkste acts hadden muzikaal gezien eigenlijk weinig met hiphop te maken, maar juist door de durf en lef van de organisatie om toch voluit de kaart van de underground te trekken, was de tweede editie van Out The Frame opnieuw een gigantisch succes.