De populairste voortandenspleet uit de recente muziekgeschiedenis speelde vrijdagavond een opvallend doordeweekse set. Niet dat we opnieuw een braspartij wilden zoals op Pukkelpop vorig jaar, maar iets meer chaos op het podium was welkom geweest.
Voorprogramma Jackie Cohen gaf nochtans de goede voorzet. De frontvrouw zelf was verkleed als een Duivels roodkapje, terwijl ze rond haar de zus van Benny uit Het Geslacht De Pauw en McLovin had verzameld. Aanstekelijke rammelrock, al ontbrak het de band aan echt goeie songs om een plekje in ons geheugen te veroveren.
Aan memorabele muziek geen gebrek bij Mac Demarco. De Canadees schreef de afgelopen jaren de zelfrelativerende soundtrack voor slackers over de hele wereld. In De Roma bracht hij een selectie van z’n grootste hits, doorspekt met het gevoeligere materiaal van recentste album ‘This old dog’. Daarin was een hoofdrol weggelegd voor zijn toetsenist, terwijl Demarco zelf vaker zonder gitaar op het podium stond dan met. Geen probleem, want hij deed croonen rijmen op grooven. Wel punk: de tijdens het aanstekelijke ‘The stars keep on calling my name’ kapotgesprongen snaar eigenhandig vervangen op het podium. ‘Salad days’ en ‘This old dog’ werden vooraan in de set uit volle borst meegezongen.
Doordat er ook heel wat tragere nummers uit voorganger ‘Another one’ passeerden, neigde het zwaartepunt wel vaker naar ballads dan rockers. Tijdens deze zaalshow kwam Mac Demarco daar beter mee weg dan op een doorrookt en aangeschoten festivalpodium, al bleven we toch wat op onze honger zitten. En wij niet alleen, want het luidste gejuich en gejoel stak de kop op wanneer ‘Cooking up something good’, ‘Viceroy’ en zeker ‘Freaking out the neighborhood’ werden ingezet. Die laatste was goed voor de luidst meegezongen riff van de avond. Het titelnummer van zijn debuutplaat ‘Rock and roll nightclub’ kon dan weer op minder herkenning rekenen, maar het was fijn om het eens zonder de stemvervorming van de studioversie te horen.
“You know how it goes with the tempo: up and down“, verklaarde gitarist Andrew Charles White halverwege. “Like a rollercoaster, or a human centipede.” Allemaal goed en wel, maar wij vinden het vreselijk om in een achtbaan te zitten die om de haverklap vertraagt. Diezelfde White – een lookalike van de afgeleefde Matthew McConaughey in het eerste seizoen van True Detective – nam tijdens de bisronde tot vervelens toe het voortouw met opzichtige hardrock – inclusief een flard ‘Whole lotta love’. Geestig voor één nummer, ergerlijk wanneer hij niet doorhad dat de grap gepasseerd was.
Mac zelf kwam na die veredelde rookpauze nog even terug om ‘Chamber of reflection’ te hernemen en forceerde z’n strottenhoofd een laatste keer in de stemuithalen. We kregen nog een aansteker- en smartphone-in-de-lucht momentje tijdens ‘Watching him fade away’, en dat was het dan. Geen show van twee uur zoals aangekondigd, en met dat vervelende intermezzo wel erg weinig Demarco zelf. Of was dat omdat hij niet langer dan een uurtje zonder sigaret op het podium kon?
In De Roma kan je binnenkort The Sore Losers (27.10), Father John Misty (01.11) en Damien Jurado (07.11) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle concerten vind je op de website van de zaal.