Intussen is het wel duidelijk: Friendly Fire weet hoe het een festival moet organiseren. Best Kept Secret is het soort festival dat moeiteloos zijn namen op de affiche overstijgt. Al pootjebadend op het strand kan je naar al het moois op de mainstage kijken, terwijl de hardcore festivalganger zich non-stop met optredens kan afmatten door het minimum aan overlap. De bescheiden grootte van het hoofdpodium zorgt dat je altijd vooraan raakt en de uitbundige Nederlandse vriendelijkheid is duidelijk een vereiste om te solliciteren voor toogmedewerker.
De organisatie van Best Kept Secret is een opeenstapeling van relatief kleine, maar goed beslissingen. Heel het gehassel met bonnetjes kan je er vergeten want je gebruikt overal en altijd je bankkaart, of het nu voor een verfrissende ijskoffie is of een bakje heerlijke streetfood. Tussen de paden van het bos ben je vrij om te verdwalen, bijna nergens zijn lange aanschuifrijen te vinden en elke dag heeft één afgetekende headliner. Wij hoefden niet aan mouwen te sleuren om vrienden zich te laten overtuigen door LCD Soundsystem, de weide vulde zich elke avond tot de rand en elke headliner overtuigde vriend en vijand.
Het moet tenslotte ergens midden dag twee geweest zijn dat ons hart zijn grootste sprongetje maakte. We beseften dat Vince Staples op zaterdag, om 21u geprogrammeerd, het eerste optreden dat we zagen zonder frontvrouw zou zijn. Zonder poespas of zelfverheerlijking is Best Kept Secret zo een schoolvoorbeeld in hoe je een inclusief festival organiseert anno 2018.
Hoogtepunten lagen er voor het grijpen in een sterke editie, maar door de volgende zes werden we weggeblazen. Neem verder nog een kijkje bij onze overzichten van dag een, twee en drie, of geniet nog eens na met onze lange reviews van headliners Arctic Monkeys, The National en LCD Soundsystem.
Vince Staples
Vince Staples trad aan voor een broeierige, snikhete tent en zette die al snel in lichterlaaie. Een opwarmend ‘Get the fuck off my dick’ werd meteen gevolgd door ‘Big fish’ dat gulzig werd meegebruld. Vince Staples toonde zich niet angstig om met enkele van zijn indrukwekkende features de zaal al vroeg plat te branden. Er was het wilde ‘Little bit of this’ van GTA, een met open armen onthaald ‘Ascension’ van Gorillaz en nota bene ‘Ghost’ van With You, in de Major Lazer remix dan nog. Die laatste bleek live een beenharde, geslaagde toevoeging aan zijn setlist. De housevibes van zijn laatste album ‘Big fish theory’ zorgden voor beweging in de tent, en afgewisseld met de oudere publieksfavorieten ‘Norf norf’ en ‘Blue suede’ had Vince Staples de zaal op zijn hand. Een verschroeiend ‘Yeah right’ sloot de setlist af, en gutsend van het zweet verlieten wij voldaan de tent. (Zeno)
Rostam
Rostam had de grootste grijns van het festival in pacht. De voormalige gitarist, backingzanger én producer van Vampire Weekend schepte duidelijk groot plezier in zijn namiddagslot in de tent. Zoals hij al bewees op zijn fijne debuutalbum, heeft Rostam in zijn eentje genoeg inspiratie om niét als een doorslagje van zijn voormalige werkgever te klinken. Rostam betrad het podium met drie violen, een cello en zijn drummer, maar solliciteerde daarmee niet voor een plekje op de ‘Night of the proms’. Zijn tropische poprefreinen werden aangevuld met Oosterse violen en tribale ritmes, een volstrekt onnavolgbare mix die het publiek live meenam naar duizendenéén meezing en –klap momenten. Met stip één van de hoogtepunten van Best Kept Secret, zeg dat wij het gezegd hebben. (Zeno)
Deerhunter
Het blijft bizar om Deerhunter op een festival te zien. Bradford Cox is niet bepaald de grootste liefhebber van tentfeestjes, en live vertaalt zich dat in weinig bindteksten en veel feedback. Deerhunter tuutte, sneerde en schraapte een uur lang, en het was heerlijk. Opvallend veel nummers van ‘Halcyon digest’ ook, een bescheiden hoogstandje in indierock-land. Wie niet met een goed plekje vinden voor Arctic Monkeys in het achterhoofd zat, zag hier misschien wel het beste van dag één. (Mattias)
LCD Soundsystem
Met zijn verschroeiende eindsprint sloot LCD Soundsystem Best Kept Secret in stijl af. Een uiterst snedig ‘Dance yrself clean’ zette de weide klaar voor de ultieme cultklassieker uit het oeuvre van LCD: ‘All my friends’. Op kruissnelheid dramde de piano nog harder dan op plaat, de basdrum sloeg elk dansverzet uit zijn voegen en de conclusie vormde de dopaminekers op de taart: ‘Where are your friends tonight?’. Op Best Kept Secret, alwaar iedereen voor het podium voor de volledige setduur elkaars vriend was. En dat het toch tijd wordt dat LCD Soundsystem alhier de appreciatie krijgt die ze verdienen. (Zeno)
Downtown Boys
Mijn god, wat was Downtown Boys een ervaring. De Amerikanen met hispaanse roots brengen een uiterst energieke punkset vol met gebalde vuisten voor wereldverbetering én staalharde saxofoonrefreinen. Zangeres Victoria Ruiz schreeuwt nummer na nummer haar longen uit haar lijf, en na enkele nummers waren de spontane moshpits keer op keer een feit. Niets grappiger en mooier dan een publiek zien dat de nummers duidelijk niet kent, foutief het springen in zet, maar toch met zijn hele ziel de songs meeleeft. In de chaos besloot de saxofonist ook nog mee te springen in de moshpit, en Downtown Boys waren zichtbaar tevreden met zo veel respons. Memorabel. (Zeno)
Khruangbin
De reputatie van Khruangbin snelde de Amerikanen vooruit. Zowel in de tent als in het omliggende bos was het behoorlijk druk voor de wereldse klanken die Mark Speer en Laura Lee uit hun snaren toverden. Je kon wegdromen op de overwegend instrumentale nummers, of de heupen losgooien tijdens ‘Evan finds the third room’. Wat vonden we daar nog: een medley met een resem Dr. Dré-beats én een flard ‘Apache’ van The Shadows. Zo vroeg op de dag zag je één van de beste festivalbands van het weekend aan het werk. (Mattias)
