Vrijdag verschijnt Oneohtrix Point Never zijn nieuwe album ‘Garden of delete’, gisteren stelde Daniel Lopatin het werk al voor in Brussel met een gloednieuwe liveshow. Deed het optreden ons uitkijken naar het album of net niet? Lees het hieronder.
Eerst mocht Born In Flamez het volk nog warm maken voor een avondje tegendraadse electronica. Dat deed hij/zij met een pet en bivakmuts, en in een avant-gardistische ouftit om zo bij te dragen aan het genderdebat. Tijdens de show werd BIF bovendien de hele tijd in close-up gefilmd, mogelijk ook als statement (en anders een beetje vreemd). Muzikaal gezien leek het alsof de artiest(e) allerlei vormen van elektronische muziek wilde vertalen naar pop, maar daarbij vaak een te soft resultaat bekwam, zeker wanneer slome vocals de pret kwamen bederven. De set piekte dan ook in de tweede helft wanneer brutere progressieve songs wat meer op de dansvloer mikten.
Daarna begon Oneohtrix Point Never vrij bijzonder aan zijn set: enkel gescheiden door vage, ongestructureerde intermezzo’s joeg hij er zijn drie meest recente singles meteen door. ‘I bite through it’, ‘Mutant standard’ en ‘Sticky drama’ zijn waarschijnlijk de meest single-achtige nummers die de Amerikaan al uitgebracht heeft en ze kregen ook een conventionelere uitvoering. Met gitaar en vocals zelfs, al gebruikte hij die zo op zijn eigen manier. De zang was onverstaanbaar, vervormd en schreeuwerig; de snaren maakten al even veel lawaai. Dat zorgde ervoor dat de rocktimistische songs ook in het echt dat verwoestende randje meekregen, en misschien zelfs nog net iets harder uit de hoek kwamen dankzij die live-aanpak, een overdaad aan stroboscopen en typische post-internetkunst die een hoogtepunt kende met de intense ‘Sticky drama’-clip van Jon Rafman.
Waar de stukjes muziek tussendoor meer overkwamen als vage outro’s dan als een manier om een constante vibe te creëren, leek de tweede helft van de set nog meer te verzanden in rommelige stucturen. Misschien was het goed geweest om aankomende langspeler ‘Garden of delete’ al meer verteerd te hebben, maar het bleek soms moeilijk om helemaal meegenomen te worden in het virtuele verhaal dat Lopatin probeerde te vertellen; nochtans is het een specialiteit van de man om de luisteraar een rondleiding door een ander universum te geven. Daardoor kreeg je soms de indruk dat je in een museum naar een bevreemdend kunstwerk stond te kijken, maar niet helemaal de onderliggende gedachtegang kon begrijpen. OPN speelde niet echt nummers, maar ook geen coherente set: wat probeerde hij wel te doen met die fragmentarische stukjes? Wij begrepen het niet. Zo scheen het concert na een indrukwekkend begin uiteindelijk eerder fascinerend dan echt goed.
De Botanique programmeert binnenkort o.a. MS MR (12.11), Braids (13.11) en Jack Garratt (14.11). Een volledig overzicht met alle nodige info & tickets vind je op de website van de concertzaal.