Oneohtrix Point Never overklaste iedereen in Amare op Rewire

Wanneer je concertzalen binnen en buiten wandelde, viel maar één ding op: de representatie van Sunn O)))-fans aanwezig. Toch lokte Oneohtrix Point Never veruit het meeste publiek naar de Grote Zaal in Amare, meteen ook de grootste zaal dit weekend waar een concert plaatsvond. Een beetje traditioneel, maar Oneohtrix Point Never overklaste als grootste naam op zondag alles en iedereen. Lees hier ons verslag van de laatste dag Rewire. Check hier meer recensies van het afgelopen weekend. Foto’s genomen door Parcifal Werkman, Alex Heuvink, Jan Rijk en Rogier Boogaard via Rewire.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

De laatste plaat ‘Again’ van Daniel Lopatin stond vrijwel centraal tijdens de show. De veelbesproken artiest en geluidstechnicus knipte en plakte elektronica aan de lopende band. Moest je niet helemaal bekend zijn met het werk van Lopatin, dan voelde het concert waarschijnlijk aan als een lappendeken van popcultuur. Zowel op het grote scherm, waar visueel kunstenaar Freeka Tet live visuals voorzag, als muzikaal voelde het concert gedeconstrueerd.

Freeka Tet had een halfopen doos mee waar hij spulletjes instopte die dan werden getoond op het grote scherm. Zo had hij een mini-podium en een mini-Daniel Lopatin mee. Het schouwspel zag er vrij ironisch uit, maar kreeg een pak meer diepgang naar gelang de set vorderde. Zo legde Freeka Tet op het einde van de set tijdens ‘A barely lit path’ en ‘Boring angel’ vrij dramatisch het popje op de grond van het mini-podium. Verder waren de visuals knettergek. Er bestaat geen ander woord voor. De vele referenties naar popcultuur die werden gemaakt en herwerkt in de show, hadden bovendien een hele dosis humor bij zich.

Oneohtrix Point Never (door Parcifal Werkman)

Lopatin boetseerde dan weer op een fantastische manier z’n nummers achter z’n tafel. Duizelingwekkende beats passeerden aan lichtsnelheid terwijl euforische, maar glitchy melodieën gaven tracks als ‘World outside’ en ‘Zones without people’. Het eerste halfuur stonden vooral die glitchy soundscapes centraal.

Vanaf ‘We’ll take it’, schoot de set in een stroomversnelling. Het nummer werd ontsierd doordat de apparatuur opeens uitviel waardoor de muziek even zachtjes klonk en daarna gewoon uitviel. Het publiek reageerde hartelijk en respectvol. Lopatin leek dit ten zeerste te appreciëren. Na een handvol minuten zette Lopatin de track terug op de rails, terug voor zien van maffe visuals. ‘Krumville’ en ‘Memories of music’ brachten verder een fijne dosis trance in de set waarna via ‘Nightmare point’ Lopatin het einde van z’n show had ingezet. Oudje ‘Boring angel’ deed nog een laatste keer telefoonschermpjes oplichten. Het was het orgelpunt van een indrukwekkende show, zowel muzikaal als visueel.

Oneohtrix Point Never (door Rogier Boogaard)

Lopatin bedankte het publiek na afloop uitdrukkelijk voor het geduld en respect dat men had getoond, verwijzend naar het voorval in het midden van de show. Na enige tijd kwam hij echter terug het podium op. “If you want to go, then you can go. If you want to stay, I’ll play one more“, klonk het. Het werden er uiteindelijk twee die naadloos in elkaar werden verstrengeld: ‘Chrome country’ en ‘CC’.

Oneohtrix Point Never speelt vanavond in Ancienne Belgique (tickets & info).