De nieuwste posterboy van de folkwereld luistert al even niet meer naar Justin Vernon of Marcus Mumford, nee. Noah Kahan is tegenwoordig al wat de klok slaat. De Amerikaan geraakte afgelopen jaar via ‘Dial drunk’, maar vooral door ‘Stick season’ bij het grote publiek bekend. Nadat de singer-songwriter moeiteloos de Madeleine had plat gespeeld, volgde het enorme Vorst Nationaal. Uitverkocht. En ook plat gespeeld. Foto’s door Tim Van Kleunen.
-
Wild Rivers -
Wild Rivers -
Wild Rivers -
Noah Kahan -
Noah Kahan -
Noah Kahan -
Noah Kahan -
Noah Kahan -
Noah Kahan
Voor Kahan het podium op mocht, draaide voorprogramma Wild Rivers het publiek warm. Dat bleek niet echt een grote opdracht te zijn voor het quintet. De groep leek prima in hun sas te zitten zo op dat grote podium. Khalid Yassein en co zijn al heel de Europese tournee op schok met Kahan en sloten met Vorst een mooi hoofdstuk af in hun carrière. Anderzijds leek het publiek van meet af aan mee in de met hartzeer geteisterde songs van de groep. ‘Heart attack’, een nummer dat het naar verluidt minder goed zou doen in het lokale Canadese woonzorgcentrum en een cover van Oasis’ ‘Don’t look back in anger’ passeerden eveneens de revue. Ondanks de tristesse in hun songs, onthaalde het publiek hen hartelijk.
De schrik zat er de laatste dagen bij veel fans in. Het tourleven begon z’n tol te eisen en Kahan had de laatste dagen last van een zware verkoudheid . De vrees voor een cancel van de show, zo gaf hij ook aan bij het begin van de show, had er wel degelijk in gezeten. De show in Amsterdam was dit weekend zo zelfs een pak ingekort. Live hoorde je hier en daar wel eens z’n stem verschuiven. “It’s like I’m being a thirteen year old boy again“, grapte hij na ‘New perspective’.
Kahan vatte de show aan met ‘Northern attitude’. Het nummer werd zo luid meegezongen dat zelfs de Amerikaan achteraf even perplex stond. “Thank you so much for singing all of these songs word for word next to me“, bedankte hij het publiek. Het nummer zette meteen de toon voor het hele concert: een verheven karaokeavond vol hartzeer en childhood trauma. Groepstherapie waar je met een goed gevoel mee naar huis gaat. Zo vertelde Kahan, voor hij ‘Growing sideways’ inzette, een anekdote over hoe hij als achtjarige nooit echt eerlijk was met zichzelf (en zijn omgeving) en hoe je pas kunt groeien als persoon wanneer je dat wél bent. Vijftien jaar lang loog hij zo tegen zijn therapeut omdat hij niet onder ogen durfde komen dat hij zwaktes heeft.
Ook het pas uitgebrachte ‘Forever’ passeerde de revue. Het nummer lijkt hoe langer hoe meer een staple te gaan worden in de setlist. Ondanks de leeftijd van het nummer werd ook deze van begin tot eind luidkeels meegezongen. Voorts raakte het nummer, zo vroeg op de avond, wel al eens écht die gevoelige snaar. Kahan brengt folkpop meets rock met vrij zwaarmoedige teksten. Zo werd ondanks de uitzinnige uitvoering hier en daar wel zichtbaar een traan weggepinkt zoals bij ‘You’re gonna go far’ of de eerder vermelde ‘Growing sideways’.
Bij tragere nummers als het wonderlijke ‘Maine’ of ‘Call your mom’ greep hij je regelrecht, via de schijnwerper die enkel op hem was gericht, bij je nekvel. “Don’t let this darkness fool you / All lights turned off can be turned on / I’ll drive, I’ll drive all night / I’ll call your mom“, klinkt het in die laatste. Hitsingle ‘Stick season’ gaat dan weer over hoe hij na een liefdesbreuk zich terugtrok in een verlaten cabine en zich vergreep aan alcohol en te maken kreeg met angsten en depressie.
“I’m hear to make you all sad“, klonk het nog belovend na enige nummers. Als er één ding is waar Noah Kahan gisterenavond in Vorst echter in is geslaagd, dan is het wel mensen collectief warm te hebben gemaakt. Voor mekaar én voor zichzelf. Na een verlaten cabine in het noorden van Wisconsin, weten we nu dankzij Kahan hoe pijnlijk hartzeer kan voelen in een desolaat huisje in de middle of nowhere van Vermont.