Het was 21.30 uur, de zon bleef zich uitsloven, er waren vermoeide maar blije hoofden en frisse pinten. Zonnecrème, zweet en tevergeefse deodorant waren de overheersende geuren. Was dat een opblaaseenhoorn die we op de vijver zagen drijven? Niet meteen het mood board dat ik in gedachten had voor Nick Cave. Maar daar waren ze, The Bad Seeds. Gespannen kneep ik mijn ogen nog wat dichter om mijn overbelaste netvliezen te sussen. Waar zou hij eindelijk over de horizon van het podium komen?
Wat was die uitstraling? Rust? Nee, daarvoor zou hij in de loop van de avond nog te koortsachtig rondstruinen. “You fell from the sky/crash landed in a field near the river Adur”. En alles viel weg. Elke prikkel die niet van het podium kwam verdampte en er was alleen nog een open communicatiekanaal met Nick Cave. Hij duwde alles wat niet op z’n plaats was ver weg en vroeg de zon nog beleefd om iets sneller onder te gaan.
Veerkracht is een fenomeen dat me altijd zal blijven verbazen. De omvang en vorm ervan is iets uiterst persoonlijk en dat van Cave mogen ontdekken was een privilege. Hij heeft een manier gevonden om zich te bewegen tussen de scherpe randen van zijn persoonlijke tragedie. Vereist het een bepaalde graad van mentale flexibiliteit om er zo vloeibaar rond te manoeuvreren of gaan die randen na verloop van tijd gewoon iets verder uiteen staan? Kan je op een bepaald moment weer een concrete vorm aannemen zonder je te snijden?
Elke aanwezige was dankbaar voor de vorm die Nick Cave intussen gevonden heeft. Ik kan me niet voorstellen dat hij iemand onverschillig naar huis gestuurd heeft. Hoe anders de eigen pijn en drama die je tot zondag al verzameld had ook mochten zijn, hij had een universele drager waar iedereen zich wel in kon herkennen.
Met een mond vol tanden, ogen vol tranen en een hart vol van iets dat ik nog steeds niet kan definiëren, vroeg ik me af wat het nu precies was. Hij kreeg het voor mekaar door meer te verwachten van iedereen rond zich dan enkel de aankoop van een ticket. Zoekend ijsbeerde hij langs de voorste rijen. Hij wilde handen om op te steunen, hij vroeg meerdere keren om te luisteren en wilde mensen dicht bij zich. Rechterhand Warren Ellis plukte subtiel aan zijn viool wanneer dat gewenst was en sleurde prominent zijn strijkstok aan flarden. Bovenal was hij de rots in de branding die soms nodig was.
Al dat nemen stond in schril contrast met de kwetsbaarheid die hij daarvoor in ruil gaf. Hij liet mensen binnen tijdens het hartverscheurende ‘Girl in amber’ en nodigde iedereen uit om samen ongeremd brutaal te zijn tijdens ‘Red right hand’. De sterkte van Nick Cave is de eerlijkheid van elke beweging, emotie of woord. Daardoor creëert hij een zeldzaam moment waar het voor iedereen veilig is om hem daarin te volgen. Zonder enige notie of zorg over wat er verder rond je aan het gebeuren is.
Zondag op Rock Werchter kan dat allemaal one more time with feeling.