We raapten al onze moed, wilskracht en resterende bonnetjes bij elkaar en baanden ons een laatste keer door de mensenzee richting muzikale hoogtepunten. Die waren schaars op zondag, al hebben we ons niet meer zo hard verveeld als de dag voordien.
Een toffe, nuchtere jonge dame die haar eigen ding doet op het podium willen wij graag als vriendin. Noname bracht lichte funk met hier en daar een streepje blues, strak aangesterkt door haar begeleidingsband. Met veel bravoure wisselde ze vlotjes tussen geneurie en rap, en zo deed ze de vroege vogels uit haar hand eten. Dat de drummer nog z’n T-shirt van Roskilde aanhad (waar de groep een paar dagen eerder speelde), bewees dat we ons geen zorgen hoefden te maken over de frisheid van onze eigen klederdracht. (Naomi)
Verbaasde blikken bij de indommelende fans van Rae Sremmurd toen er plots een leger extatische veertigers arriveerde. Thurston Moore wist alle verwachtingen in te lossen en het rock n-roll consiousness (de term die hij zelf prefereert) in ons allen aan te wakkeren met lange knetterende nummers vol virtuoze solo’s. Thurston is getekend door Sonic Youth, maar heeft wel merkbaar meer rust gevonden in zijn soloproject. We deden dus, net als de bandleden, gewoon onze ogen dicht en lieten ons meevoeren tijdens een van de eerlijkste en puurste Werchter-shows. Sonic Youth-fans hoorden in hun hoofd hier en daar Kim Gordon op de achtergrond meezingen. Op zulke momenten vervloeken we het toch graag nog eens dat Thurston per se een scheve schaats moest rijden. (Naomi)
Sinds Studio Brussel de radiohits met behulp van wat mediafiguren vanop The Brewery een antwoord biedt op de vraag waar dat feestje nu net plaatsvindt, gaat het met de hoeveelheid kwaliteitsvolle electronica op de line-up stijler dan de Slope naar beneden. Op zondag vinkten wij bijvoorbeeld enkel Soulwax en Fatima Yamaha aan. Die laatste is eigenlijk gewoon een van de aliassen van Bas Bron van De Jeugd Van Tegenwoordig, die na meer dan tien jaar feestgedruis wel weet hoe hij een tent aan het dansen moet krijgen. Niet met loeiharde bassen (integendeel), wel met melodieuze electro, achteloze house en af en toe wat opzwepende funk. Met je ogen dicht waande je jezelf in een donkere nachtclub waarin de dj zachtjes richting zonsopgang draait. Wij blij dat we extra zonnebrillen bij hadden toen we de tent uit sjansten. (Mattias)
Hiphop en Rock Werchter: het blijft een moeilijk huwelijk. Tekende Machine Gun Kelly nog voor een van de meest absurde boekingen van deze editie en stond er met G-Eazy een echte c-lister op de affiche, dan was het de taak van Rae Sremmurd om het genre op zondag te redden. Swae Lee en Slim Jimmy brachten hun verslavende bangers met een erg aanwezige backing track, maar dat kon niemand deren. Hun adlibs, energieke podiumbewegingen en stevige onderlinge dynamiek zorgden namelijk voor een lekker energiek en los sfeertje. Na twee nummers waren al evenveel ananassen tegen de grond gezwierd en stonden de twee met strandballen en champagne in de hand olijke chaos te veroorzaken – da’s ook echt alles wat je mag verwachten van deze feestende hiphoppers. Tegen dat ‘Black beatles’ door de boxen geknald werd was de fut misschien al wat uit de show, punt blijft dat Rae Sremmurd met het enthousiasme van een blije puppy en de energie van een Duracell-konijn een verschil maakte binnen de hiphopscene. (Thomas)
Na zoveel energie was het contrast met The Kills wel erg groot. We weten uit ervaring dat Jamie Hince en Alison Mosshart aan een priemende blik genoeg hebben om onze lichaamstemperatuur de hoogte in te jagen. In het zonnetje op het gigantische hoofdpodium, tussen kibbelende Foo Fighters-fans en hun bekers verzamelende kinderen, bleek het iets moeilijker om ons op te hitsen. Dat ze het dan nog eens vertikten om enkele van hun rauwste rocksongs te spelen ten voordele van het makke materiaal van recentste plaat ‘Ash & ice’, maakt dat we deze show eigenlijk nu al grotendeels vergeten zijn. (Mattias)
Kunnen ons wel altijd bekoren: Warpaint. We hadden niet genoeg zintuigen om met volle teugen van de vier dames te genieten. De donkere set kwam traag op gang en zal waarschijnlijk weinig verdwaalde zieltjes gewonnen hebben, maar de vastberadenheid en de muur van harmoniezang die het viertal etaleerde was onweerstaanbaar. Dat ze een heel optreden hun beste Frans bovenhaalden en oprecht dachten in Wallonië te spelen, vergeven we hen graag. Ze konden trouwens zelf amper stilstaan op de zwoele hiphop in ‘Elephants’ of de verknipte electrofunk van danshitje ‘New song’, want we zagen bassiste Jenny Lee Lindberg vaker van dan op haar piedestal. De grote massa zullen ze waarschijnlijk nooit bereiken, al werden de insiders zondagavond wel getrakteerd op een kort maar krachtig optreden. (Mattias)
Hoera: eindelijk hoorden we nog eens bassen over de wei rollen. Hadden Jos en Irma uit Rotselaar een fulminerende postkaart gestuurd met de vraag om dit jaar hun broedende duiven eens niet van hun eieren te keilen met rollende bassen? Verschillende optredens kampten namelijk met een vrij dun en mager geluid, waardoor het een verademing was om alt-J de lage frequenties te zien opzoeken. Dat deden ze vooral met oude hitjes, een logische aanpak wanneer je voor een wei vol Foofies moet spelen en je net een album uit hebt dat het niet van meezingbaarheid of oorwurmen moet hebben. En toch: wij kweelden gretig mee met Joe Newman, haalden onze beste bezwerende dansmoves boven bij ‘In cold blood’, ‘Taro’ en ‘Breezleblocks’. Naar de toekomst toe kampt de band wel met een probleem: als ze steevast op hoofdpodia geboekt worden, gaan ze toch wat consistentere albums moeten uitbrengen. Want voor een groep die tot vervelens toe met Radiohead vergeleken wordt, mist het gros van hun oeuvre toch de impact om een groot publiek in te pakken. (Mattias)
Met Foo Fighters kreeg deze editie van Rock Werchter de afsluiter die het verdiende. Vaak euforisch, soms wat gezapig en steeds vermakelijk om te zien. Wie de Amerikanen een keer aan het werk heeft gezien weet welke trefwoorden er op de bingokaartjes ingevuld moeten worden om snel alles af te kunnen vinken. Na vier dagen kon die voorspelbaarheid ons echter niet meer deren, en sprongen en schreeuwden we een laatste keer met ‘All my life’, ‘Monkey wrench’ en vooral oudje ‘This is a call’. Ook leuk: de cameo van Alison Mosshart bij nieuw nummer ‘La dee da’ – even geïnspireerde song als titel, overigens. Alle beloftes van Dave Grohl ten spijt slenterde de band braaf om 1 uur het podium af, begeleid door het traditionele vuurwerk. En zo baanden we ons al touwspringend, flesjes gooiend en vuurtje stokend een weg naar de uitgang. Tot volgend jaar Werchter: net als bij onze favoriete frituur is er meer nodig dan één verkeerd baksel om ons niet meer te doen terugkeren. (Mattias)
Foto’s van Timmy Haubrechts