Laisse les filles tranquilles lazen we op pamfletten onder de spoorwegbrug onderweg naar Moodoïd. Niet dat Parijzenaar Pablo Padovani dat van plan was – ook de heren werden trouwens niet onberoerd gelaten. Een mengeling van Franse sensualiteit en Australisch aandoende neopsychedelica zorgde voor een broeierige Rotonde, al kwam het feest pas laat op gang.
Frontman Padovani werd in het verleden wel eens de Franse Kevin Parker genoemd – een niet onlogische vergelijking aangezien debuutplaat ‘Le monde möö’ bulkte van de vervormde, kleurrijke gitaarpartijen. Daarnaast was hij een tijdlang gitarist van Melody’s Echo Chamber, de Franse band die in 2012 op tournee trok met Tame Impala. Op recentste plaat ‘Cité champagne’ kiest Moodoïd echter voor een afgelikter geluid, met electronica, soul en funk als grootste bestanddelen. Live werd het midden gehouden tussen de twee, en kregen zowel oudere als nieuwere nummers een herwerking die vooral als doel had de ledematen in beweging te krijgen.
Stijlvol was Moodöid ook, en hij had z’n band netjes verdeeld in twee helften die in het zwart en rood waren uitgedost. Zelf ging hij voor de White Stripes-look met een rood hemd, witte schoenen en zwarte lederen broek. Hij toonde flitsende danspasjes, sprong het drumverhoogje op voor gitaarsolo’s en hield zich niet om een portie te luchtdrummen. En dat allemaal voor een Rotonde die amper een derde gevuld was.
Veel ruimte om te dansen dus, maar doordat er geen voorprogramma was en Moodoïd ruim een half uur te laat begon kwam alles pas traag op gang. Met name in ‘Langage’, het openingsnummer van de nieuwste plaat dat handelt over een amoureuze taalstrijd. Nog gretig onthaald was ‘Miss Smith’, dat op datzelfde album het meeste hitpotentieel toont. ‘Bye bye’ was dan weer een psychedelische slow die a capella werd ingezet en waarin meeslepende gitaarsolo’s met de hoofdrol gaan lopen zoals dat gaat in slows. Of ging, want wie schrijft in hemelsnaam nog slows? Moodoïd dus.
Wat later ging de drumsolo aan het einde van volgende slow burner ‘Le lac d’or’ naadloos over in ‘Je suis la montagne’, dat zo op een plaat van Pond had kunnen staan. In de finale werd iedereen met snaren opgetrommeld op het drumverhoogje, terwijl de twee toesenistes/backings hun zwoelste dansmoves bovenhaalden. Het was daar dat het feest losbarstte in de funky finale van het optreden, met als als hoogtepunt een percussiesalvo in het naar Goat knipogende ‘De folie pure’. De backings doken het publiek in, en er werd een flard ‘Soul makossa’ en zelfs de macarena.
Eenmaal op stoom kwam er nog een bisronde met de electrofunk van ‘Planète Tokyo’ en ‘Chamberlain’, dat de band naar eigen zeggen voor het eerst live bracht. Dat de tekst voor stadsgenoot Flavien Berger geschreven was en dat die de Botanique had aangeraden als mooiste zaal van Europa, speelde daar misschien in mee.
Moodoïd maakte zijn punt als sensuele gitaarheld. Wanneer je de volgende keer de gordijnen dicht doet in aangenaam gezelschap, heb je bij hem de juiste soundtrack.
In de Botanique kan je binnenkort Laurel (06.10), The Magic Gang (09.10) en Viagra Boys (11.10) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.