De Balzaal van de Vooruit werd op vrijdag 22 september één avond het toneel voor een potje melancholie. Wat eerst aangekondigd werd als een show van Molly Nilsson breidde de organisatie al snel uit met klinkende namen als Perera Elsewhere, Skiing en uiteindelijk Ducktails als kers op de taart. Een bont allegaartje waarin elk van de artiesten een goede drie kwartier het beste van zichzelf toonde.
Skiing, het éénmansproject van Everett Darling, mocht met z’n Real Estate-achtige liedjes de avond aftrappen. Dat werd aangekleed met een backdrop waarop meerdere Everetts verschenen, dan wel gevangen binnen de muren van Windows Media Player. Die klonen op het scherm vervulden de rollen van drummer en gitarist. Er is dan ook maar zo veel dat één man alleen kan doen op een podium. Darling koos er dan voor om (uiteraard) de zang op zich te nemen. De basgitaar speelde de Berlijner eveneens live. Als afsluiter werden we door de sympathiekling nog getrakteerd op een gezongen uitgebreid vaarwel, goodbye, au revoir, nägemist. De linguïst in Everett zette even charmant als dat het grappig was zijn beste beentje voor waarna hij het podium aftrad.
Hoog tijd om de zaal een donker mysterieus tintje te geven, dacht Sasha Perera, ofte Perera Elsewhere. De Britse artieste – die dit jaar nog het album ‘All of this’ uitbracht – was de enige naam op de affiche die niet alleen, maar met een band het podium betrad. Dat was evenwel niet het enige aspect waarin Perera zich onderscheidde van de andere artiesten. Waar Skiing, Ducktails en Molly Nilsson meer de droompoptoer opgaan, sprong de set van Perera Elsewhere van dub tot triphop (de gedachte aan Massive Attack of Portishead leek soms niet ver weg) met zowel invloeden uit de rave-wereld als traditionele Afrikaanse muziek. Met ‘Shady’ (uit ‘Everlast’) in een hypnotiserende Nicolas Jaar-flair zorgden Sasha en co voor een mooi hoogtepuntje. Haar trompetpartijen waren daarbij af en toe een mooie toegevoegde waarde. De diverse cocktail aan stijlen was doorheen de set echter niet altijd even sterk. Een rumoerig publiek verraadde dan ook dat ze de balzaal niet volledig mee kreeg. Dat is begrijpelijk: hoe gevarieerd de set ook was qua stijlen werd het nu en dan toch een lome bedoening die onze aandacht op de proef stelde. De hypnose die Perera en haar band wilden creëren was kortom niet altijd even effectief.
Daarna was het de beurt aan bezige bij van dienst Matt Mondanile, beter bekend als het brein achter Ducktails. De Amerikaan kwam – dit keer op zijn eentje – zijn nieuwe plaat ‘Jersey devil’ voorstellen en deed dat schijnbaar met veel plezier. Net als Skiing voor hem nam het ex-Real Estate-lid de zang en gitaar op zich en deed de backing track de rest. Dat bleek een nogal moeilijke bevalling voor de soundmixer. Mondanile’s bindteksten bestonden – naast zeker driemaal het uiten van zijn liefde voor ons land – dan ook voornamelijk uit richtlijnen voor de persoon achter de knoppen, “a little less treble”, “boost this a bit”, “I can’t feel my guitar”, … Hij bleef gelukkig immer goedgeluimd door zijn set gaan en zorgde er in zijn licht psychedelische niets-aan-de-hand-stijl voor dat we zorgeloos konden wiegen en wegdromen op een goede selectie van zowel ouder als nagelnieuw werk.
“We should be proud. We are the generation that is going to witness the downfall of the patriarchy”, orakelde Molly Nilsson. De Zweedse artieste bracht als afsluiter van de avond haar meeslepende vintage-pop. Niet enkel de slimme songs zijn doordrenkt met kritische bedenkingen over de kapitalistische maatschappij (‘Money never dreams’, om maar een voorbeeld te noemen dat de revue passeerde), ook tussen de muziek door wijdde Molly – naast lofbetuigingen voor Gent – uitgebreid uit over de inhoud van haar liedjes. Zo ging het van de plaats van vrouwen in de wereld, over beeldende kunsten tot haar adoratie voor Cyndi Lauper en de vrijheid voor vrouwen om zichzelf te kunnen zijn. Nilsson sierde eveneens alleen het podium. Zo wist ook zij, even zwoel als ze praatte, op muzikale wijze de zaal in vervoering te brengen met een setlist die vooral putte uit ‘Zenith’ en ‘Imaginations’, haar laatste twee platen. Haar muziek is gestaag dromerig en de uitvoering ervan deed ze op een rustige manier. Toch had het totaalpakket net dat tikkeltje meer punch dan die van haar voorgangers in de Balzaal, waardoor ze naar ons gevoel voor het hoogtepunt van een rijkelijk gevulde avond zorgde.