Michael Kiwanuka smelt alles en iedereen met zijn stralende warmte in Vorst Nationaal

Net als vele gelijkgestemde zielen stond 1 maart al een hele poos met stip genoteerd in de agenda. Michael Kiwanuka zou Vorst Nationaal inpalmen na zijn triomfantelijke passage op Rock Werchter vorig jaar. Spoiler alert: Kiwanuka liet zich opnieuw diep in de harten sluiten van alle aanwezigen. J Appiah mocht de reeds goed volgelopen concerttempel opwarmen. De Londenaar deed dat met een mix van indie, soul en nog een hoop andere invloeden. Zijn korte set van een half uurtje vormde de ideale amuse-bouche voor de Britse troubadour. Foto’s genomen door Tim van Kleunen.

Het podium van Vorst Nationaal was maar nét groot genoeg voor de schare aan muzikanten en de drie zangeressen die Kiwanuka had meegebracht naar Brussel. De setting op de bühne was huiselijk en gezellig, met staande lampen die zo konden weggelopen zijn uit het interieur van mijn grootmoeder, bloemen, wierook en een rij warme spots achter de muzikanten.

De opener ‘The rest of me’ zette meteen de toon voor wat een avond werd om duimen en vingers bij af te likken. Het recentste album ‘Small changes’ werd bijna integraal gepresenteerd. Enkel ‘Live for your love’ ontbrak. Op het grote scherm zagen we veel beelden van het gewone leven. Gezinstaferelen en lachende kinderen passeerden de revue en onderstreepten de warmte en genegenheid die Kiwanuka’s muziek uitstraalt.

Dat Michael zich laat omringen door topmuzikanten werd meermaals overduidelijk. Tijdens ‘Black man in a white world’ liet zangeres Emily Holligan elkeens mond tot aan de grond openvallen met haar vocale acrobatiek. Er ging ook een heerlijke dynamiek en samenspel uit van de volledige band.

Voor hij publiekslieveling en doorbraaknummer ‘Home again’ solo op gitaar inzette, vertelde hij dat hij begonnen was in kleine clubs, ook in Brussel, maar hij er altijd van droomde om in grote zalen als Vorst te spelen. Missie meer dan geslaagd. Kiwanuka etaleerde een bijzondere reikwijdte waarbij hij naadloos wisselde tussen intieme singer songwriter en soulartiest met een volledige band, en hij deed beide toch heel persoonlijk, warm en geloofwaardig klinken.

In de eerste ronde bisnummers kregen we ‘Lowdown (part i) en (part ii)’ waarbij er een Pink Floydesque gitaarsolo de hele zaal in vervoering bracht. In de tweede bisronde werden we verwend met ‘Cold little heart’ en ‘Love & hate’. Nog een laatste keer werden we meegevoerd in zijn gevoelige en subtiel doorleefde songschrijfkunsten. De frontman zelf stond ondertussen met glinsterende zweetparels op zijn voorhoofd terwijl zijn ronde brilletje even nutteloos werd als een paraplu bij een orkaan, aangezien hij met gesloten ogen stond te zingen.

Michael Kiwanuka is nu al één van de groten. Mocht hij plotsklaps aan mijn deur staan om wasproducten te verkopen, ik sla meteen een hele voorraad in. Elk woord dat over zijn lippen rolt is zó geloofwaardig en teder gebracht dat je even al de rest vergeet. ‘Small changes’ blinkt uit in zachtheid en ingetogenheid, en live kwam dit fantastisch tot zijn recht. Kiwanuka kruipt onder je huid en laat je niet meer los.

Binnenkort kan je in Vorst Nationaal onder andere Sam Fender (19.03) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.