Overal te lande worden de dansbeentjes eventjes los gegooid aan de vooravond van de eerste mei. Zo ging het niet anders in de AB te Brussel, waar ze voor de gelegenheid Mark Guiliana in huis gehaald hadden. De drummer, die onder meer samenwerkte met David Bowie op diens zwanenzang ‘Blackstar‘ kwam nu langs met zijn laatste worp, ‘Beat music beat music beat music’, waar hij wordt bijgestaan door twee synthesizers en een elektronische basgitaar. De honneurs om de avond te openen werden waargenomen door Blow 3.0.
Voorheen kenden we de bandleden nog als Blow Trio, de dag van vandaag gaan ze door het leven als Blow 3.0. De insteek blijft echter hetzelfde: dansbare, atypische muziek maken die het midden probeert te houden tussen jazz, hiphop en funk. Twee saxofonen hebben ze nodig, een drummer en drie maskers, om hun identiteit verborgen te houden. Meer houdt de succesformule van Blow 3.0 niet in, maar dat ze nog steeds werkt, werd wel duidelijk in de AB. Een matig gevulde Box stond erbij en liet de heupen zachtjes in beweging komen. Een ideale starter dus.
Tijd dan voor de hoofdact van de dag: Mark Guiliana Beat Music. Een ondertussen iets beter gevulde Box trakteerde de vierkoppige band op een warm applaus eens hij het podium betrad, al moet het gezegd zijn dat het toch vooral Mark Guiliana was die het meeste handjesgeklap wist te forceren. Gehuld in zijn gele pull zette hij zich achter het drumstel om daarna gedurende anderhalf uur te domineren. Hij is het hart en de ziel van de band, de man die de bij momenten waanzinnige ritmes uit zijn pols weet te schudden en de rest bij het handje neemt als het nodig is. Zowel de menner als het raspaard van het vierspan. De verwachtingen waren dus hooggespannen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Veel tijd verloor de band niet aan allerlei plichtplegingen. ‘BUD’ beet de spits af en deed dat met verve. Gedurende anderhalf uur zou het viertal de ruimte tussen STUFF., Battles, Public Broadcasting Service en Pomrad (wat doet die nog dezer dagen?) invullen op een machtige, meeslepende manier. Guiliana toverde op de drums en nam de rest probleemloos mee naar zijn torenhoog niveau. De twee synths, die elkaar prachtig aanvulden, balanceerden de gehele avond op de ontzettend dunne lijn tussen kitsch en weergaloos. Hetzelfde kan gezegd worden voor de bas, die zich duidelijk niet kon beheersen en af en toe de minder moderne danspasjes bovenhaalde. Desondanks werd de band nooit een karikatuur van zichzelf en bleef hij te allen tijde scherp en boeiend.
Geen sinecure om zo anderhalf uur te vullen, zonder visuals of duidelijke frontman die ergens de show verzorgt. Wie kwam om geëntertaind te worden, kwam bedrogen uit. We werden wel getrakteerd op een pure masterclass van rasmuzikanten. Buiten het applaus na de nummers was het voor de rest muisstil in de AB, vermoedelijk omdat iedereen met open mond stond toe te kijken. Nummers als ‘BONES’ en ‘GIRL’ stoomden zich in al hun grilligheid een weg doorheen de zaal en deden ons en de rest van de AB weer schuifelen met de voetjes. Eens wij ook op stoom gekomen waren, deden ‘HOME’ en ‘ROAST’ zowaar onze heupen weer in beweging komen.
Het was echter meer dan louter een aanslag op de dansbeentjes. Guiliana en kompanen wisten ook een zodanig sferische set op poten te zetten dat het bijna onmogelijk was om gedurende anderhalf uur niet in hun universum toe te treden. Van baslijntjes die zo onderkoeld waren dat ze niet hadden misstaan op Radioheads ‘Kid A’ tot gloedvolle free jazz, het kwam allemaal voorbij in de AB. Zelfs wanneer een van de synths zijn gloriemomentje kon nemen en solo zijn toetsen beroerde alsof het die van een vleugelpiano waren, bleef het strak en meeslepend.
Naar het einde toe werden we nog getrakteerd op onder meer ‘STREAM’, ‘BLOOD’ en ‘HUMAN’, die alle het torenhoge niveau haalden waar we al heel de show aan gewend waren. En dat mag toch ook aangestipt worden: hoewel er amper rustpauzes waren in de set, uitgezonderd van de synthsolo en later een magnifieke Guiliana-solo, bleef de band anderhalf uur op niveau acteren. Nooit verslapte de aandacht of het tempo en iedere noot bleek een essentiële. Geen sinecure. Dat we er allen zo over dachten bleek toen de held van de avond himself de microfoon nam om de band voor te stellen. De handjes gingen vlotjes op elkaar, maar het warmste applaus van de avond was toch voor Guiliana zelf. En niet meer dan terecht. Een pure masterclass in hoe de zaal plat te spelen met enkel onversneden talent. Het is iets wat we niet vaak meer zien.
In de AB kan je de komende tijd nog Lefto presents NCHTWNKL (3/5), Yellowstraps (12/5) en Thievery Corporation (3/7) aan het werk zien. Het volledige programma vind je hier.