Mama Snake & Spekki Webu trekken op dag 2 van Horst alle registers open

We dropen voor dag twee weer af naar het zonovergoten ASIAT-park voor een dag vol toeters en bellen aan elektronische muziek. Lees hier ons verslag van dag 1. Beelden door Emiel Viellefont.

Horst is een van de weinige Belgische festivals die nadenkt hoe het kan bijdragen aan club/subcultuur, en bij uitbreiding de maatschappij. Niet enkel op muzikaal vlak. Daarom organiseert Horst ieder,jaar samen met KU Leuven iedere dag een panel met gasten in en rond de industrie. Onderwerp ter sprake was dit keer of we het volledige potentieel halen uit muziek. Een interessante stelling met boeiende gasten Ruggero Pietromarchi (Terraforma), Michaël Bursztejn (Kiosk Radio) en Perry Gits (programmator ‘De Scorro‘ in De School). Jammer genoeg leek het meer op een interviewrondje dan een plek om na te denken en discussiëren over de stelling.

Toch presenteerden de gasten enkele topics die aanleiding geven waarom dat wel of niet geval is. Het blijven ontdekken en showcasen van artiesten die nog niet door the masses zijn ontdekt, bleek er zo eentje van volgens Gits. Als voorbeeld gaf Gits daarbij ARCHANGEL aan die al jaren aan het draaien is en men nu slechts voor de eerste keer naar Europa heeft gehaald. Al is het telkens een balans zoeken of een totaal onbekende artiest bij die masses wel tickets zal verkopen. Elders haalde Bursztejn de moeilijkheden aan van zelfstandige, ongesubisieerde organisaties en hoe winstmaximalisatie subcultuur vernietigd.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

 

Daarnaast haalde hij evenwel de hypocrisie aan van organisatoren die diversiteit preachen, maar telkens een twintigtal euro vragen voor een clubavond. Een pay what you want-methode of verkoop aan reductie kan, al was er evenwel iemand uit het publiek die met de idee kwam om de verschillende stadia van tickets à la early bird, gewoon ticket etc. volledig in de verkoop te laten gaan. Zo kunnen mensen die het breder hebben gaan voor de normale prijs, terwijl zij die het minder breed hebben de beschikbaarheid hebben om iets goedkoper tickets aan te schaffen.

Na het panel draaiden we richting State Of Play voor GAYANCE. Een artieste die zichtbaar genoot van het grote podium, en vooral de zon. Ze selecteerde een heerlijke portie aan house-platen. Hier en daar week ze wel eens van haar pad af zoals de fraaide Jersey club van Ase Manual via ‘Bend yo byke‘ en ‘Fortune power fame‘ die in het slot de revue passeerde. Elders dropte ze een breaks-track die qua ritme leek op de percussie in de Powerpuff Girls-intro. Het hilarische ‘Time to go‘ en ghetto house banger ‘Pop pop‘ bleken dan weer als een knuppel in een hoenderhok het publiek in te landen.

In de Vesshcell was het na het panelgesprek tijd om For All Queens los te laten op het publiek. Het Brusselse collectief doet naast kunst, performance en events evenwel aan community building. Ze zijn intussen een hoeksteen geworden van de ballroomgemeenschap in Brussel. Ballroom is in de jaren tachtig in New York ontstaan door zwarte transvrouwen en gender-nonconformisten die via bals zwarte queer mensen een plek gaven om zich uit te drukken in het nachtleven. Horst nodigt hen dit jaar opnieuw uit met een marathon-slot van maar liefst vijf uur. We pikten de eerste uurtjes mee en zagen zo Kongi en de legendarische Kevin Aviance.

Die eerste mikte met vinyl hoog. Jammer genoeg speelden technische mankementen de set parten. Enerzijds slipten de platen hier en daar. Anderzijds bleek het aan elkaar draaien van de vinyl zélf geen sinecure. Ook de selectie van Kongi bleef wat braafjes. Ghetto en Chicago house bleven voor een dik uur wel het mantra, terwijl we op iets meer variatie hadden gehoopt. De set maakte het contrast met de indrukwekkende Aviance misschien nog wel groter. Die had queens met zich mee gebracht. Op en rond het podium gaven ze het beste van zichzelf. De Vesshcell was intussen volledig warm gedraaid en viel in zwijm voor de ballroom-bangers van Aviance.

Op het brutaal uitziende plein schotelden DTM Funk & Errol ons de zomer voor. Wat heeft een klassieke festivalweide dat de State Of Play niet heeft? Inderdaad, niets. De Antwerpenaar serveerde aan de lopende band kant-en-klare funk, disco en soul. De twee leken goed op elkaar in gespeeld, want de ene track ging bijna geruisloos over in de andere. Voorts bleef de intensiteit van de set vrijwel onveranderd. Het risico dat je hierdoor je publiek wat in slaap wiegt, bleek hier niet het geval. Errol haalde daarom wel eens een ferme house track uit z’n decks.

In de ‘roll pitch yaw – surge heave sway’ (een hele mond vol) worden iedere dag experimentele dan wel ambient artiesten en dj’s geprogrammeerd naar de smaak van kunstenaar Mark Leckey. “Typisch Leckey“, verklaarde de gids van de guided tours ons naar aanleiding van de speciale podiumnaam. Leckey was één van de eersten die vergane plekken, ruimtes ging gebruiken en hergebruiken in relatie tot subcultuur. Het is evenwel de énige plek waar het vooral niét rond raven draait, muzikaal dan toch. Of misschien toch een beetje, we laten het in het midden. In de oude loods kun je bovendien visuele kunst van hem bewonderen.

Joseph Kamaru alias KMRU leek zich voor zijn set geïnspireerd te hebben op de installatie van Leckey. De installatie toont namelijk een knuffel die lijkt achtergelaten of aangespoeld te zijn op een strand. Er worden in de video verschillende soorten beelden getoond van kusten, zonsondergangen en uncanny valley-beelden van de achtergelaten knuffel. Kamaru speelde namelijk een ambient set die de eerste twintigtal flink schuurde met deinende drones. Naarmate de tijd vorderde wentelde die om in heen en weer wiegende-ambient soundscapes waarbij een korte pieptoon als een verlichte vuurtoren over je heen zwaaide.

Na de batterijen terug te hebben opgeladen bij KMRU, konden we de laatste rechte lijn in full force inzetten. Beginnen deden we dit bij Jennifer Loveless die de State Of Play probleemloos in extase had gebracht. De Canadees-Australische leerden we zélf kennen via haar ‘Sea you at the end‘-mix uit 2020. Al heeft ze sindsdien enkele ep’s gedropt, de laatste dateert van eind vorig jaar. Op Horst liet ze het publiek het eerste kwartier flink onder stoom komen door pulserende techno te draaien. Na verloop van tijd schakelde ze echter enkele registers terug om ergens tussen tech en deep house te landen.

Na goed vijf kwartier wendden we ons richting EYES. EYES. baby waar Mama Snake & Spekki Webu de loods op hun grondvesten lieten daveren. Het podium zou, ondanks de gigantische ballon in het midden van de loods, prima kunnen doorkomen als nachtclub. Het zou misschien een idee kunnen zijn voor als de organisatie nog eens een evenement plant op de site. De zaal had verscheidene balkons en platformen waardoor je bijzonder veel mogelijkheden hebt om alles en iedereen te zien of gezien te worden – één van de insteken achter het podium. Voorts stond het podium in the round gezet waardoor je als dj omringd wordt door het publiek.

Snake en Webu trokken van meet af aan alle registers open. Het duo vuurde de ene industrial techno schijf af na de andere waarbij het bpm nooit veel lager ging dan pakweg 140. Na goed drie kwartier temperde het tweetal één van de weinige echte keren eens echt met ‘Hansel‘ waardoor we even op adem konden komen. De temperatuur steeg in de kolkende loods alvast naar een maximum waarbij het publiek transformeerde in een krioelende massa. De set liep echter aan een rotvaart waarbij het slotakkoord elders op zochten.

In de Vesshcell gaf Bitter Babe (zonder Nick Léon?) het beste van zichzelf. De Colombiaanse schotelde een kostelijke mix perreo voor. Tokischa passeerde wederom de revue, al draaide Bitter Babe compromis- en probleemloos van genre naar genre. Van snerpende UK bass verkocht ze een kanonskogel van een batida-track aan het publiek. Ze slaagde er in om perreo te mixen met techno… en terug. Weinige dj’s dat al zien klaarspelen. Als toetje presenteerde  ze achtereenvolgens t.A.T.u’s ‘All the things she said’, Rihanna’s ‘Please don’t stop the music’ en tot slot ‘Still dre’ van Dr Dre, stuk voor stuk omkapseld in een Latijns sausje.

Vandaag kun je nog terecht op Horst, er zijn nog enkele tickets verkrijgbaar via de website van het festival (tickets en info).