Een concert van Low nummer per nummer recenseren zou het opzet van de band oneer aandoen. Meer dan liedjes spelen doet het Amerikaanse trio immers aan sfeerschepping. Fans van de meeslepende slowcore zullen woensdagavond in Antwerpen vast Wim Helsen-gewijs gedacht hebben: hoe goed kan een sfeer zijn? Met dank aan de catering van Trix, trouwens.
Foto’s door Emiel Viellefont
Low tourt momenteel met ‘Hey what’, het album dat vorig jaar bovenaan ons eindejaarslijstje pronkte en bewees dat er nog lang geen sleet zit op de glitchy elektrofolkrock die ze perfectioneerden op ‘Double negative’. Het nieuwste album werd met uitzondering van interlude ‘There’s a comma after still’ integraal gespeeld, waarna de band nog zo’n uur z’n bijna dertig jaar oude discografie in dook. Daarbij werden de voor de hand liggende “hitjes” (‘Words’, ‘Dinosaur act’, ‘Last night I dream that somebody loved me’) vlotjes ontweken.
Dat we hier überhaupt van hitjes kunnen spreken, heeft de band deels te danken aan radioprogramma Duyster, dat de band al jaren aan de muziekminnende borst drukt. België is daardoor altijd een beetje thuiskomen voor de band, en om dat te benadrukken stak Alan Sparhawk ruim een uur ver in de show even z’n loftrompet af voor de ontvangst en catering van Trix: “We get really good food so we play really well.” Het was een zeldzaam spraakzaam moment van een band die de kracht van stilte vaak voluit uitspeelt.
Op dat spelen viel weinig aan te merken. Drie flikkerende schermen zorgden ervoor dat je de muzikanten amper kon onderscheiden tegen de duisternis rond hen, en dus kon je maar beter je ogen sluiten en je laten meevoeren door de overweldigende sound die het trio voortbracht. Soms schurend als een gletsjer die zich traag door een landschap sleept, dan weer warm pulserend als een hart dat een slag overslaat. Er werd vaak gevarieerd op het contrast tussen een breekbare start en de daaropvolgende explosie van geluid en gevoel, met forse uithalen die ontwapenende melodieën vol overgave aan flarden scheurden. Dat verveelde nooit.
Ik begon dit stuk met aan te geven dat nummers isoleren in een recensie van Low niet de beste modus operandi is om de kracht van deze band te vatten, maar ik wil toch even stilstaan bij de schoonheid van ‘Sunflower’. In net geen vijf minuten bundelt het nummer alle elementen die Low zo koesterbaar maakt. Niet moeilijk dat de Amerikanen zo’n Duysterlievelingen zijn. Ze bedankten het trouwe publiek door niet vroegtijdig in de coulissen te verdwijnen maar de bisronde zonder overbodige pauze aan de rest van de show te koppelen. Zo scoorden ze net voor de eindmeet nog wat bonuspunten. Meesterlijk meeslepend, alweer.
In Trix kan je binnenkort Sevdaliza (09.05), Hippo Campus (10.05) en Brian Fallon and the Howling Weather (17.05) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle concerten en tickets vind je op de website van de zaal.