Iedereen is ondertussen al bekend met Stranger Things, het kijkcijferkanon van Netflix dat miljoenen mensen nostalgisch doet verlangen naar een tijd die ze al dan niet zelf hebben meegemaakt. Veel meer dan van het plot moet de serie het vooral hebben van de sterke sfeerschepping en de adembenemende aesthetics. Een van de belangrijkste elementen hierin is de soundtrack van Michael Stein en Kyle Dixon, samen goed voor de helft van het synthwave-kwartet S U R V I V E. In het kader van het BRDCST-festival werd het duo uitgenodigd om op het podium van de AB de muziek die ze voor de reeks schreven live te brengen. Daarbij overtuigden ze ons dat de soundtrack ook op zichzelf kan staan.
Voor we ons naar The Upside Down lieten voeren, werden we opgewarmd door Tom Rogerson, vooral bekend als toetsenist van de Londense band Three Trapped Tigers. Het verhaal doet de ronde dat Rogerson in de wachtrij voor een toiletbezoek niemand minder dan Brian Eno ontmoette. Uit deze toevallige samenkomst van omstandigheden ontstond het collaboratieve album ‘Finding shore’, dat eind vorig jaar het licht zag. Deze avond moest de Brit het echter zonder de ambient-legende stellen. In zijn eentje en slechts gewapend met een klassieke piano en een synthesizer betrad hij het podium.
De performance begon vrij kaal met een sobere pianomelodie, maar al snel werden atmosferische toetsen toegevoegd met behulp van de synth, waardoor het geheel gelaagder en boeiender werd. ‘Finding shore’ is grotendeels ontstaan uit improvisaties en deze werkwijze werd verder doorgetrokken tijdens de liveset. Ter plekke werden er langzaam uitdijende klanktapijten geweven die erg geschikt waren om in op te gaan en weg te dromen. Vaak lag de focus op de vleugelpiano of op de keyboards, maar de sterkste momenten waren die waarop beide instrumenten elkaar aanvulden om zo een rijk klinkend geheel te vormen.
Ook lovenswaardig was de manier waarop Rogerson vele verschillende dynamieken uit zijn minimale setup wist te halen. Zo was er tussen alle zwijmelende nummers een ogenblik waarop de ambientondersteuning van de synthesizer wegviel en vervangen werd door langzame, melancholische vocals, een aanpak die wat aan het recentste werk van Grouper deed denken. Een ander opvallend moment was het laatste nummer waarbij de melodie steeds meer vervormd werd tot een luidruchtige climax. Al bij al bracht Rogerson een geslaagde performance die ons mooi klaarstoomde voor het synthgeweld dat nog moest komen.
Tergend traag gingen de gordijnen open wanneer Stein en Dixon aan hun optreden begonnen. Het podium was volledig in rook gehuld en dankzij het belichtingswerk van Marcel Weber (MFO) werd alles ondergedompeld in een rode neonwaas. De set begon met een donkere dissonante geluidsbrij die langzaam maar zeker uitmondde in het inmiddels iconische main theme van Stranger Things. Hiermee werd de toon van het concert meteen gezet. Het duo rammelde niet zomaar braafjes alle nummers van de soundtrack af, maar weefde alles aan elkaar door middel van duistere soundscapes die de steeds aanwezige onderhuidse spanning van de serie imiteerden.
Deze aanpak werkte wonderen. Het zorgde er enerzijds voor dat het optreden nooit stilviel of saai werd: Dixon & Stein brachten je constant in spanning met hun sterke atmosferische passages. Anderzijds kregen de melodieuze nummers door het contrast met de aardedonkere tussenstukken een extra ontroerende toets. Het waren flarden van schoonheid die de duisternis doorprikten en hierdoor veel meer kracht kregen dan wanneer ze gewoon afzonderlijk na elkaar gespeeld zouden worden. Noemenswaardig was ook de euforische versie van ‘Levitation’ waarmee het duo hun show afsloot. Door middel van de zwaar aanzwellende melodie eindigde het optreden op een waar hoogtepunt en konden we voldaan naar huis terugkeren.
Ook het reeds genoemde belichtingswerk van MFO tilde het geheel naar een hoger niveau. Overal op het podium waren lichtgevende buizen opgehangen die de volle kleuren produceerden die zo belangrijk zijn voor de visuele stijl van Stranger Things. We waanden ons in de geromantiseerde jaren tachtig die zo mooi geportretteerd worden in de serie. De combinatie van visuals en muziek zorgde voor een sensationele totaalervaring die ons het volledige optreden lang moeiteloos in greep hield.
Wanneer je soundtrack zo inherent verbonden is aan een serie, is het moeilijk om hem ervan los te koppelen en als losstaand kunstwerk te brengen. Mits de juiste aanpak zijn Dixon en Stein er echter toch in geslaagd om een live-ervaring voor te schotelen die de serie misschien zelfs overstijgt. Door de goede opbouw van de set en de schitterende visuals ontstond er een spectaculaire ervaring die ook gesmaakt zou kunnen worden door mensen die nog nooit van Stranger Things gehoord hebben.
In het kader van BRDCST-festival komen onder andere Young Fathers, Sleaford Mods en James Holden de komende dagen optreden in de AB. Info & tickets vind je hier.