Al voor de avond startte, hoorden we het gonzen in Gent. Wie die Kevin Morby precies was, want er zakte toch best wat volk af naar de Kouter. Dat hij belletjes deed rinkelen bij mensen van allerlei uiteenlopende muzieksmaken. Dat de barman eenieder verduidelijkte dat Kevin Morby op lag in z’n café, en dat die wat later zeker weten een straffe set ging spelen. Kevin Morby dus, een Texaan die toch al enkele miljoenen streams verzilverde met zijn mooie gitaarliedjes.
Foto’s door Caroline De Meyer
Kevin kwam op in een gladgestreken grijze overall met hemdsboord, en het zat z’n muziek als gegoten. Ietwat saai op het eerste zicht, maar met oog voor fijne details die het gestroomlijnde geheel de moeite waard maken. Hij trok rustig op gang met het prachtnummer ‘City music’, dat een blauwdruk zou blijken voor de komende setlist. ‘City music’ begint als een gedetailleerd, afgelijnd ijskristal, om gaandeweg steeds meer massa op te pikken en te eindigen als een voortdenderende sneeuwbal des doods. Gitariste Meg Duffy wervelde als een Steve Gunn of Kurt Vile op speed, Kevin Morby stuiterde met de onderliggende melodieën en de ritmesectie draaide de metronoom naar steeds hogere toeren. Het was een perfect uitgekiend trucje dat ons nog meermaals in de set zou bekoren.
Wij proclameerden eerder al dat Kevin Morby lang niet altijd kan beklijven, maar de selectie die over de Kouter schalde werd voor de gelegenheid opgeblinkt met exquisiete virtuositeitsolie. Nu eens droop de vettigheid van een fuzzgitaar, dan weer gleed de zachtaardigheid van een ‘Parade’ over het plein. Er was ook nog die onweerstaanbaar in het rond glippende groove van ‘I have been to the mountain’. De drummer lanceerde het drijvende getikkel van ‘Dorothy’ uit het ijzersterke album ‘Singing saw’, en enkele gitaarerupties later was het voorbij, Kevin Morby was wederom gepasseerd in ons oh zo geliefde Gent. Het was geen wereldschokkende gebeurtenis, maar Kevin pretendeert ook nooit iets wereldschokkends in pacht te hebben. Wij zagen songs die met hoge kwaliteit kabbelen zoals Velvet Underground of Bob Dylan dat kon, wij zagen gitaarsolo’s die een spontane fuck yeah uit onze mond sleurden en wij zagen een Texaan in grijze overall die hier graag was. En dat was meer dan genoeg voor een geslaagde avond op de Gentse feesten.